اگر این جشنواره هم نبود، حتی همین تعداد اندک فیلم هم در طول سال ساخته نمی شد.
از این منظر، همین که این جشنواره باعث تولید کارهایی در فاصله ای هرچند کوتاه می شود، حکایت از آن دارد که جشنواره وظیفه خودش را انجام داده است.
اگرچه اشاره ای به نتایج آن ندارم ولی همین که با این جشنواره به فیلمسازان و سیاست گذاران سینمایی کشور یاد آوری کنیم که سینمایی هم برای این قشر وجود دارد و باید به خواست آنها نیز احترام گذاشت ، قابل تقدیر است؛
اما انتظار ایده آل از جشنواره این است که جهت دهی پیوسته ای برای سینمای کودک و نوجوان ایجاد کند.
یکی از ماموریت هایی که برای یک جشنواره درنظرگرفته می شود، هدایت و جهت دهی به آثار است ولی در حوزه سینمای کودک شرایط بسیار سخت تر است. زیرا هماهنگی در عرضه و اکران فیلم ها وجود ندارد؛
همین مسئله باعث می شود تا پس از اتمام جشنواره همه شور وحال برگزاری آن، فروکش کند و این موضوع سئوالات فراوانی را برای سازندگان و صاحب نظران ایجاد می کند.
آنها می پرسند که چرا این شور و نشاط، پس از جشنواره منجر به شکوفایی سینمای کودک و نوجوان نمی شود؟
البته نباید همه انتظارات را از جشنواره طلب کنیم، آن هم از جشنواره ای که وظیفه اش گردآوری مجموعه ای از افراد برای انتقال تجربه فیلمسازی در سینمای کودک و نوجوان است؛
چون وقتی کار به بخش اجرایی می رسد دیگر ماجرا به جشنواره ارتباطی ندارد زیرا سازوکار جشنواره اساساً چیز دیگری است. مخاطب این سؤال، مسئولان سینمایی هستند که باید عملکردشان را دید که از میان چند فیلمی که در جشنواره فیلم کودک برنده شده اند، هرکدام چگونه و باچه شرایطی اکران می شوند.
منظور هم فیلم هایی است که واقعاً در باره کودک و نوجوان بودند نه فیلم هایی که می توانند در شرایط دیگری به روی پرده روند.
ما باید در این خصوص بپرسیم که چرا به سینمای کودک و نوجوان بهایی داده نمی شود. خود من پس از فیلم «گوشواره» دیگر پی ساخت فیلم کودک و نوجوان نرفته و نمی روم؛ زیرا شرایط به گونه ای است که راحت نمی توان سراغ این نوع سینما رفت.
کارگردان های دیگر هم سراغ این سینما نمی روند؛ انگار همه مردم ، آدم بزرگ هستند و اصلا بخش زیادی از جمعیت کشورمان را کودکان و نوجوان تشکیل نمی‌دهند.روآوردن به سینمای تجاری و گیشه موجب شده عملا یک سری از مخاطبان به تدریج حذف شوند.
سینمای ایران پیش از این بهای ویژه ای به سینمای کودک می داد اما به‌خاطر اکران و عرضه نامناسب ، بسیاری از کارگردانان و به‌خصوص تهیه کنندگان دیگر به دنبال سینمای کودک و نوجوان نمی روند.
به همین دلیل باید به هرشکلی ، همین معدود کارگردانانی که به ساخت فیلم برای کودک و نوجوان اصرار دارند ، حفظ کرد. آنها صرفا بخاطر دل خودشان فیلم می سازند و با سیاست‌های جشنواره هم کاری ندارند اما بازهم با بی مهری اکران مواجه می شوند.
*کارگردان
