و دقیقا هشت سال و نیم از تاریخی که روس‌ها از سوی حزب دموکراتیک افغانستان به واسطه درگیری‌های داخلی و همچنین حضور شورشیان اسلامیست که از جانب ایالات متحده آمریکا حمایت می‌شوند، به این کشور دعوت شده بود می‌گذرد. اما در این بین ضربه نهایی مهلکی که از سوی آمریکا بر شوروی وارد آمد، ارسال موشک‌های استینگر به اسامه بن لادن و یارانش بود.
به عقیده کابولف سفیر روسیه در افغانستان، امروز با گذشت بیش از هشت سال از حضور نیروهای ناتو و ایالات متحده آمریکا میتوان به راحتی قیاسی میان دو نوع اشغال(روسی و آمریکایی) به عمل آورد.
وی معتقد است: «همه اشتباهات صورت گرفته از سوی اتحاد جماهیر شوروی امروز از سوی جامعه بین‌الملل در افغانستان در حال تکرار است. به عبارتی تحت این بهانه که ما از ملت افغان برتریم و آنها در سطح پایینی قرار داشته، قادر به اداره سرزمین خود نیستند.
در حالی‌که این اندیشه از عدم آگاهی از ساختار اجتماعی و قومی این کشور و عدم درک صحیح از سنت‌ها و مذهب در این سرزمین ناشی می‌شود.» کابولف که از سال 1977 به عنوان دیپلمات در افغانستان حضور دارد می‌گوید: «نیروهای ناتو با مردم به طور مستقیم در تماس نیستند بلکه ارتباط آنان با افغان‌ها با تفنگ و یا تانک‌های زمینی است. او می‌گوید: «خوشبختانه امروز نیروهای روسی در چهارچوب «نیروهای بین‌المللی امنیت» حضور ندارند و متعاقبا متحمل همان نتایج اسفبار نخواهند شد».
سفیر روسیه در افغانستان می‌افزاید: «متاسفانه امروز شرایط در افغانستان به مراتب اسفبارتر از اوضاع در دهه 80 است. در آن زمان ساختار حکومتی در کشور وجود داشت و تمام تلاش نیروهای روسی بر اساس حمایت از حکومت و تاکید بر نقش فزاینده آن بود هر چند که نقش نیروهای روسی در حکومت نیز غیرقابل انکار است اما در مجموع روح و قلب حکومت قابل رویت بود.
متاسفانه مدت زمان مدیدی است که این فضا دیگر وجود ندارد. در ایالت هلمند و سایر استان‌ها نیروهای ناتو از پایگاه‌ها و پست‌های نظامی که روس‌ها ساخته بودند برای بمباران شهرها استفاده می‌کنند. نکته دیگر اینکه نیروهای شوروی به دعوت یکی از گروه‌ها و احزاب افغان وارد این کشور شده بودند.
ایالات متحده آمریکا به راحتی اولتیماتومی را به گروه طالبان به منظور تحویل اسامه بن لادن داده است در حالی‌که به خوبی میداند چنین امری غیرقابل تحقق است. وارد کردن نیروهای طالبان در یک کشور بیطرف جهان سومی تنها با بهانه مبارزه با تروریسم و عاملان حادثه 11 سپتامبر صورت گرفت و نیروهای آمریکایی و ناتو افغانستان را به طرز غیرقانونی اشغال کرده، حکومت قانونی آن را ساقط نموده و با استفاده از بمب‌های بانکرباسر فجایعی را به بار آورده و می‌آورند که هم تراز با خرابی‌های جنگ ویتنام است.
تفاوت دیگری که میان اشغال روس‌ها و آمریکایی‌ها وجود دارد آنست که آمریکایی‌ها برای قانونی جلوه دادن حضور خود تلاش می‌کنند تا دنیا را با خود موافق کنند در حالی که در آن زمان که نیروهای روسی وارد افغانستان شدند طبق اعلام یکی از مشاوران وزارت دفاع، ایالات متحده آمریکا به منظور نابود کردن نیروهای روسی از قبل نیروهای اسلامگرا را به سلاح‌های نظامی مجهز کرده بود. حتی پس از اعلام گورباچف مبنی بر عقب‌نشینی نیروهای روسی از افغانستان، زبیگنو برژینسکی، مشاور امنیت ملی آمریکا در دوره کارتر برای وارد آوردن ضربه‌ای عمیق‌تر بر پیکره ضعیف اتحاد جماهیر شوروی - که در آن زمان در حال تجزیه بود - به نوعی به این مسئله اشاره کرده بود.
مسئله مهم دیگر آنکه در سال 1989، سال عقب‌نشینی روس‌ها از افغانستان و در سال 2001 سال حمله آمریکا به این کشور، تقریبا افغانستان به وادی فراموشی سپرده شده و هیچ برنامه‌ای برای بازسازی آن عملا وجود ندارد و شهروندان عادی قربانیان اصلی مطامع نیروهای ناتو و آمریکا هستند.
جدای همه این مسائل و تحلیل‌های فوق مسئله مهم آنست که در حال حاضر هیچ استدلال موجهی برای تراژدی کنونی حاکم بر افغانستان وجود ندارد. آیا واقعا ممکن است که همه این فجایع و کشتارها عمدی و قصدی باشد. در این صورت آمریکایی‌ها با آگاهی کامل نه تنها در حال تخریب زیرساخت‌های افغانستان بلکه عراق بوده و قصد دارند که از این دو کشور گورستانی از سلاح‌های نظامی بسازند. از همه مهمتر آنکه موفق شده‌اند که شهروندان دو کشور را بر علیه یکدیگر بسیج کرده و برنامه جنگ قومی خود را محقق نموده و چند حکومتی را در یک کشور رواج دهند. همه این برنامه‌ها از طرح اسرائیل که درسال 1982 برای اولین بار منتشر شد، تبعیت می‌کند.
طرحی با نام «استراتژی برای اسرائیل» که هدفش ایجاد دولت‌های کوچک قومی به منظور تامین امنیت خود در خاورمیانه جدید بود. مسئله بسیار اسفناک در تراژدی افغانستان، نقش ایالات متحده آمریکا در تولید مواد مخدر است که در این راه تلاش می‌کند تا تسهیلات لازم را برای افزایش تولید فراهم آورد.
فی‌الواقع بسیار دشوار است تا عمق تراژدی کنونی حاکم بر افغانستان را تشریح کرد. در حالی‌که گزارشات ارائه شده از سوی نهادهای بین‌المللی نشان از وخامت اوضاع دارد، نیروهای ناتو نه تنها برنامه‌ای برای عقب‌نشینی ندارند، حتی برخی از دولت‌های عضو در حال افزایش نیروهای خود در این سرزمین‌اند.
همشهری امارات به نقل از الاهرام
