باید دقت کنی که چه‌کار باید انجام بدهی تا تعادلت به‌هم نخورد. به پایین نگاهی می‌کنی، شاید ترس هم سراغت بیاید، ولی از عظمت کوه احساس قدرت می‌کنی.
مسلط هستی و تمرکز بسیاری داری، در این هنگام است که همه به تو می‌گویند سنگ‌نورد!
سنگ‌نوردی یکی از شاخه‌های ورزش کوه‌نوردی به شمار می‌آید.
این رشته حدوداً از سال 1950 میلادی، با بالارفتن از دیواره‌ها و مسیرهای سنگی شکل گرفت و کم‌کم به صورت فنی و جدی در شاخه ورزش کوه‌نوردی شناخته شد. در ایران نیز از سال 1369 اولین مسابقه‌های سنگ‌نوردی منطقه‌ای برگزار شد و یک تیم سه‌نفره به‌عنوان اولین تیم برای مسابقه‌های سنگ‌نوردی آسیایی اعزام شدند.
صعود به روش میمونی- احسان بشیر گنجی
سنگ‌نوردی ورزشی است که نیاز شدیدی به قدرت بدنی و تمرکز دارد. در این ورزش باید ماهیچه‌‌های قوی و ورزیده داشت. در سنگ‌نوردی پاها وظیفه تحمل و جابه‌جایی وزن بدن را دارند و دست‌ها تعادل بدن را حفظ می‌کنند. باید سعی کرد که تعادل بدن به‌هم نخورد و حداقل سه نقطه اتکا با دست‌ها و پاها ایجاد کرد و گیره‌ها را روی سنگ نشانده و به درستی استفاده کرد.
امروزه سنگ‌نوردی داخل سالن و روی دیواره‌های مصنوعی، یا روی دیواره‌های طبیعی و در فضای آزاد انجام می‌شود.
مهسا احمدی که از 15سالگی سنگ‌نوردی می‌کند، می‌گوید: «سنگ‌نوردی داخل سالن پس از مدتی تکراری می‌شود، البته می‌شود گفت مشکل‌تر از سنگ‌نوردی طبیعی هست؛ اما سنگ‌نوردی در طبیعت پر هیجان‌تر و شگفت‌انگیزتر است و تازگی خاص خود را دارد. به نظرم سنگ‌نوردی در طبیعت، ورزش روح، جسم و اخلاق است.»
صندلی سنگ نوردی یا تونیک، وسیله ای است که سنگ نوردان با استفاده از آن از ضریب ایمنی بیشتری برخوردار می شوند
کارابین وسیله ای فلزی از آلیاژ آلومینیوم، که برای اتصالات ابزار سنگ نوردی استفاده می شود
کسانی که این ورزش را انجام نمی‌دهند، همواره اولین چیزی که برایشان تداعی می‌شود خطر است؛ اما برای کسانی که این رشته را دنبال می‌کنند، این خطر چه معنایی دارد؟
مهسا احمدی، می‌گوید: «در همه کارها خطر وجود دارد، حتی برای عبور از عرض خیابان هم خطر تصادف هست، اما اگر احتیاط کنیم هیچ خطری ما را تهدید نمی‌کند؛ سنگ‌نوردی هم احتیاج به احتیاط دارد، نه ترس!»
احسان بشیر گنجی، که از 12 سالگی کوه‌نوردی فنی را شروع کرده است، در این باره می‌گوید: «نوع نگاه مردم ما نه تنها به سنگ‌نوردی که به کوه‌نوردی، هم همین‌طور است. هرچند خطر، در ذات همه رشته‌های ورزشی وجود دارد، اما در رشته زیبا و مهیج سنگ‌نوردی، کمی پررنگ‌تر از سایر رشته‌هاست و این غیرقابل انکار است، اما غیرقابل جلوگیری نیست!
دلیل شکل‌گرفتن جنبه خطرناک این رشته را در تصور عام می‌شود این‌گونه توجیه کرد که رسانه‌های ما، چه مطبوعات و چه رادیو و تلویزیون، اکثراً از مرگ در کوه‌نوردی و رشته‌های مرتبط با آن صحبت می‌کنند و یا مطلب می‌نویسند، در حالی که کوه‌نوردی و سنگ‌نوردی برای کسانی که در این رشته فعالیت می‌کنند، مانند زندگی زیبا و با شکوه است! اگر بتوانیم تعریف درستی از سنگ‌نوردی ارائه بدهیم و جنبه‌های مثبت این رشته را بنویسیم ، قطعاً می‌توانیم نوع نگاه مردم به این ورزش را نیز تغییر بدهیم.»
فکر می‌کنید، سخت‌ترین کار در سنگ‌نوردی چیست؟
مهسا احمدی - دیواره لجور/ مسیرکامران
مهسا احمدی، می‌گوید: «به نظر من حمایت‌کردن از همه مهم‌تر و جدی‌تر است؛ چون کوچک‌ترین خطا بسیار خطرناک است.»
احسان بشیرگنجی نیز معتقد است که تمرکز سخت‌ترین کار در سنگ‌نوردی به شمار می‌آید: «تمرکز در صعود حرف اول را می‌زند؛ چرا که هنگام صعود باید آن‌قدر تمرکز داشته باشید که بتوانید از همه توانایی‌ها و مهارت‌هایی که دارید استفاده کنید و به راحتی با حمایتچی ارتباط برقرار کنید و دچار اشتباه نشوید.پس سنگ‌نورد باید کاملاً حواس خود را جمع کند تا از صعود نهایت لذت را ببرد!»
یک برنامه کوه‌نوردی و یا سنگ‌نوردی موفق زمانی برای یک سنگ‌نورد اتفاق می‌افتد که هم صعود و هم فرود بی‌نقصی داشته باشد. برخی از سنگ‌نوردها از صعود لذت می‌برند و برخی از فرود.
مهسا احمدی، می‌گوید: «صعود را خیلی دوست دارم. هنگام صعود احساس می‌کنم به خدا نزدیک‌تر می‌شوم و کار پرهیجانی است؛ اما هنگام فرود احساس سبکی می کنم.»
احسان بشیرگنجی هم می‌گوید: «هر کدام جای خودش را دارد. بالا رفتن برای رسیدن، پایین‌آمدن برای برگشتن و از نو شروع کردن است. بالارفتن خوب است، به شرطی که همگام و همراه با بقیه بود، نه این که از دیگران چون نردبان برای بالارفتن، استفاده کرد. پایین‌آمدن هم خوب است؛ برگشتن فرصت دوباره‌ای برای بالارفتن از مسیرهای جدید و به‌دست‌آوردن تجربه‌های نو است.»
