خیره شدن به نور قرمز ممکن است بینایی را بهبود بخشد

به گزارش همشهری آنلاین به نقل از خبرگزاری فرانسه گلن جفری، پروفسور گلن جفری استاد علوم اعصاب استاد در انستیتوی چشم‌پزشکی در یونیورسیتی کالج لندن و گروهش دریافتند که خیره شدن افراد به چراغ LED قرمز درخشان به «بهبود قابل‌توجه» در دو جنبه بینایی افراد بالای ۴۰ سال منجر شده است.

شبکیه چشم انسان که «مرکز اطلاعات بینایی» چشم است از ۴۰ سالگی به بعد به تدریج تضعیف می‌شود.

به گفته جفری از ۴۰ سالگی به بعد سلول‌های شبکیه به علت اینکه تضعیف میتوکندری‌هایشان که در واقع باتری های سلولی هستند، دچار اشکال می‌شوند.

بررسی‌های ابتدایی در مگس‌ سرکه، خر زنبور و موش‌ها نشان داده بود که استفاده از نور قرمز می‌تواند بینایی آنها را بهبود بخشد. سپس پژوهشگران از ۲۴ فرد سالم در سنین ۲۸ تا ۷۲ سال خواستند تا یک چراغ قرمز دستی با نور با طول موج ۶۷۰ نانومتر را برای سه دقیقه روزانه برای بیش  از دو هفته جلوی چشم غالبشان (چشمی که بهتر اطلاعات بینایی به مغز می‌رساند) نگهدارند.

هنگامی که این افراد برای بررسی دوباره به آزمایشگاه بازگشتند، معلوم شد آنها تا ۲۰ درصد بهبودی در توانایی شناسایی رنگ‌ها به خصوص رنگ آبی را پیدا کرده‌اند. توانایی تشخیص رنگ آبی با افزایش سن در برخی از افراد کاهش می‌یابد.

کارکرد سلول‌های مخروطی در شبکیه چشم- به نور حساسند و توانایی دیدن در نور کم را ایجاد می‌کنند، نیز در این افراد البته به میزان کمتری بهبود پیدا کرده بود.

اما در افراد زیر ۳۸ سال که این پژوهشگران به عنوان حد مرز جوانی و پیری تعیین کرده بودند، هیچ تغییری در این دو جنبه بینایی رخ نداده بود.

البته به گفته پروفسور جفری اندازه نمونه در این تحقیق مقدماتی که در «ژورنال پیری‌شناسی»  منتشر شده است، محدود بوده است، چرا سالمندان زیادی نتوانسته بودند به بخش ابتدایی این بررسی که نیاز به گشاد کردن مردمک و بعد در نشستن تاریکی دارد، وارد شوند.

به گفته جفری بیدار نگهداشتن سالمندان در چنین شرایطی کار مشکلی است.

کارشناسان می‌گویند با نتایج این بررسی باید با احتیاط برخورد کرد و نمی‌توان به این نتیجه رسید که نور قرمز به سادگی بینایی را بهتر می‌کند. شمار کم افراد مورد بررسی هم ممکن است نتایج را مخدوش کند.

به هر حال، یافته‌های این بررسی می‌توانند در حوزه «فوتوبیومدولاسیون» (استفاده از نوردرمانی برای بهبود سالمت) سودمند باشد که از جمله برای بازیابی توانایی‌های بدنی فضانوردان پس از بازگشت از فضا پس از مدت طولانی بی‌وزنی استفاده کرد.