دغدغه صعود و سقوط در صدر و انتهای جدول، باعث شد تا فوتبال ایران متفاوت‌ترین روزهای خود را، در یک روز غیرتعطیل گرم بهاری و در ورزشگاه بزرگ پایتخت، سپری کند.
شاید این برای اولین بار بود که بعد از مسابقه‌های بزرگ شهرآورد (دربی) که همواره بین پرسپولیس و استقلال برگزار می‌شود و تنها معدودی از مسابقه‌های ملی، ورزشگاه آزادی میزبان بیش از 100 هزار هوادار می شد.
گرچه پرسپولیس نفس‌گیرترین بازی را با قهرمانی در لیگ هفتم از آن خود کرد، ولی نمی‌توان به سادگی از هیجان ورزشگاه و شهر در این روز سخن نگفت.
سپهر حیدری، حساس‌ترین گل تاریخ لیگ برتر را در 30 ثانیه مانده به پایان بازی وارد دروازه کرد تا پرسپولیس آسیایی شود
تماشاگران پرسپولیس سهم عمده‌ای در قهرمانی این تیم داشتند؛ آنها حتی در سخت‌ترین شرایط، در طول بازی‌های لیگ هفتم، در ورزشگاه‌ها حاضر می‌شد ند و از تیم شان حمایت می‌کردند
شاید برای خیلی‌ها هم فرقی نمی‌کرد که پرسپولیس قهرمان شود، یا سپاهان؛ ولی همگان، حتی آنهایی که شاید کوچک‌ترین علاقه‌ای به فوتبال و نتیجه آن نداشتند، تأثیر این ورزش محبوب قرن را در کوچه و خیابان و به‌خصوص در بین نوجوانان مشاهده کردند.
برگزاری 306 مسابقه فوتبال، بازی بیش از 200 بازیکن فوتبال در مستطیل سبز، تشویق و دلهره ده‌ها هزار نفر در ورزشگاه و چشمان خیره میلیون‌ها نفر بر صفحه جادویی تلویزیون، همه و همه برای این است که بگوید فوتبال پدیده اجتماعی جذابی است که می‌تواند در یک لحظه خیلی‌ها را بخنداند و یا...
به هر حال این خاصیت فوتبال است.
پرسپولیس قهرمانی خود را مدیون اتحاد و همدلی بازیکنان خود است؛ بازیکنانی که تا آخرین لحظه به امید قهرمانی مبارزه کردند
سپاهان اصفهان هر چند حساس‌ترین مسابقه فصل را واگذار کرد، ولی چیزی از ارزش‌های تیمی که در برابر بیش از 100 هزار هوادار فوتبال بازی می‌کرد، کم نشد
