یک شوت تماشایی و کم‌نظیر از پل اسکولز باتجربه تمام آن چیزی بود که منچستریونایتد برای رسیدن به فینال احتیاج داشت. اسکولز که تنها بازمانده منچستری‌ها از بازی 9 سال پیش من‌یونایتد – بارسا در اولدترافورد بود، در دقیقه 14 نهایت استفاده را از پاس اشتباه زامبروتا کرد و هرآنچه در توان داشت روی شوت 30 متری‌اش گذاشت. پرواز تماشایی ویکتور والدز هم فقط به زیباتر کردن گل کمک کرد.
با این گل بارسا خیلی زود خطر حذف از گردونه رقابت‌ها را حس کرد. آنها باید گل می‌زدند؛ کاری که در 3 بازی قبلی‌شان نکرده بودند و در این بازی هم نتوانستند از پس آن بربیایند.
این بازی با همان یک گل تمام شد تا باز هم دوندگی‌های مسی، راه رفتن‌های آنری و بازی ضعیف اتوئو دردی از این تیم دوا نکند. مگر می‌شود تیمی مسی، اتوئو، آنری، دکو، گودیانسن و بویان را داشته باشد و در 4در بازی متوالی گل نزند؟!
خیلی‌ها رایکارد را دلیل این ناکامی بزرگ می‌دانند اما خود رایکارد می‌گوید: « وقتی ستاره‌های تیمم گل نمی‌زنند، من مقصر نیستم. به همین خاطر هم استعفا نمی‌دهم.»
البته اینکه رایکارد استعفا بدهد یا نه، زیاد فرقی نمی‌کند. لاپورتا که سخت‌ترین روزهای زندگی‌اش در بارسا را سپری می‌کند، قبل از بازی سه‌شنبه شب اولدترافورد هم با صراحت گفته بود: اگر این بازی در کار نبود، مجبور نبودم رایکارد را تحمل کنم.
همین جمله کافی است تا بدانید الان چه سرنوشتی در انتظار مربی هلندی بارسا است. آبی و اناری‌پوشان کاتالان با این همه ستاره، نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان را یک بر صفر به من‌یونایتد باختند، همانطور که لالیگا را به راحت‌ترین شکل ممکن از دست دادند و همانطور که در جام حذفی اسپانیا یک بازنده بودند. رایکارد چه توجیهی برای این همه ناکامی دارد؟
در انتظار سومین قهرمانی
در سالی که تیم ملی انگلیس به خاطر عملکرد ضعیف «استیو مک لارن» حتی شانس حضور در یورو 2008 را هم پیدا نکرد، تیم‌های باشگاهی جزیره این ناکامی را جبران کردند تا جام لیگ قهرمانان سرپوشی باشد بر نتایج ضعیف تیم ملی این کشور در مقدماتی جام ملت‌های اروپا.
حالا منچستریونایتد یک پای فینال است و چلسی و لیورپول هم پای دیگر آن. فینال انگلیسی این فصل لیگ قهرمانان، خودبه‌خود لیگ برتر را از زیر سایه سری A و لالیگا خارج می‌کند. تا پیش از این تیم‌های ایتالیایی و اسپانیایی 11 بار برنده جام باشگاه‌های اروپا شده و تیم‌های انگلیسی هم 10 بار در این جام به قهرمانی رسیده بودند، اما حالا می‌توان گفت هر 3 لیگ معتبر اروپایی در تعداد قهرمانی، روی عدد 11 برابر شدند.
این دومین باری است که فرگی در طول زندگی 22ساله‌اش روی نیمکت منچستر، این تیم را به فینال می‌برد و البته سومین فینال قرمزهای منچستر در طول تاریخ 53ساله جام باشگاه‌های اروپا.
برای هواداران منچستر فرقی نمی‌کند که در فینال با چلسی بازی کنند یا با لیورپول. آنها معتقدند تیمشان قهرمان می‌شود و برای این ادعا استدلال خوبی هم دارند؛ منچستر هر بار در رقابت‌های اروپایی به فینال رفته جام را برده است؛ رکوردی که شاید در اروپا فقط در اختیار آنها باشد؛ برنده در فینال!
منچستریونایتد درست 40 سال پیش و در رقابت‌های فصل 1968/1967 با پیروزی 4 بر یک مقابل بنفیکا برای اولین بار جام باشگاه‌های اروپا را به انگلیس برد و حالا آنها این فرصت را دارند که بعد از 9سال برای سومین بار به این افتخار بزرگ دست یابند. چهارشنبه اول خرداد، مسکو میزبان پنجاه و سومین فینال جام باشگاه‌های اروپا یا همان لیگ قهرمانان است.
