به گزارش همشهری آنلاین به نقل از گاردین، پیتر هانتکه برنده نوبل ادبیات سال ۲۰۱۹ به همراه اولگا توکارچوک نویسنده لهستانی برنده نوبل ۲۰۱۸ و برندگان نوبل شیمی، پزشکی، فیزیک و اقتصاد طی مراسمی مجلل در سالن کنسرت هال شهر استکهلم سوئد، جوایز خود را از دستان پادشاه سوئد دریافت کردند. این مراسم در حالی برگزار شد که ترکیه هم به آلبانی و کوزوو پیوست و مراسم اعطای نوبل به پیتر هانتکه را به خاطر حمایتش از اسلوبودان میلشویچ و نسل‌کشی او در بالکان، تحریم کرد. در کنار این تحریم‌ها، اعطای نوبل ادبی به هانتکه، اعتراضات زیادی را در میان خبرنگاران، از کریستین امانپور تا جرمی بوئن برانگیخت.
- هانتکه اتریشی و توکارچوک لهستانی برندگان جایزه نوبل ادبیات شدند
- چیزهایی درباره اولگا توگارچوک،پانزدهمین زن برنده نوبل ادبیات
- حریم مراسم نوبل در اعتراض به اهدای جایزه ادبیات به پیتر هاندکه | شرم آور است
- برنده نوبل ادبیات خطاب به خبرنگاران: سئوال‌های شما بی‌معنی و جاهلانه است
- کوزوو هم مراسم اهدای جایزه نوبل را تحریم کرد
در حین برگزاری مراسم اعطای جایزه نوبل ادبیات به «هاندکه» تعدادی از معترضان با تجمع در بیرون از سالن مراسم و با بالا نگه داشتن پلاکاردهایی نسبت به این اتفاق اعتراض و با این پلاکاردها به نحوه واکنش «هاندکه» به قتل عام بیش از هشت‌هزار مسلمان بوسنیایی در سال ۱۹۹۵ انتقاد کردند. عدنان، محموتویچ، نویسنده بوسنیایی-سوئدی، کسی که معترضان را ساماندهی کرده است، می‌گوید که در سوئد عده بسیاری نسبت به اعطای جایزه به هانتکه معترضند: ما امیدواریم صدای اعتراض امشب ما، کمک کند تا باب گفتگو برای عواقب نسل‌کشی در جهان باز شود. نسل‌کشی یک واقعه نیست؛ چیزی که در زمانی رخ دهد و تمام شود. نسل‌کشی یک جریان است که آخرین مرحله‌ش، انکار آن است. ما نمی‌توانیم اجازه دهیم که میراث نوبل، به نسل‌کشی مشروعیت ببخشد.
روزنامه‌نگارانی که اخبار جنگ بوسنی را پوشش داده‌اند، در توئیتر با هشتگ #BosniaWarJournalists نسبت به اعطای جایزه به هانتکه اعتراض کردند. کریستین امانپور، خبرنگار CNN که در دوران جوانی برای پوشش اخابر جنگ بوسنی اعزام شده بود نوشت: من آن‌جا بودم. همه ما می‌دانیم چه کسی گناهکار است.
جانین دی جیوانی که تجربه سال‌ها خبرنگاری در حوزه بالکان، افریقا و خاورمیانه را دارد، نوشت: همکاران من، ما خبرنگارانی که در زمان جنگ در بوسنی حضور داشتیم، باید به جهان یادآوری کنیم که آن‌جا چه اتفاقی افتاد. آن جنگ فراموش‌شدنی نیست. من در سارایوو، من به سردخانه‌ها می‌رفتم تا جنازه زنان، کودکان و سربازان را بشمارم. من وحشت را روی تخت‌های سردخانه می‌دیدم. من شاهد کشتار بی‌امان غیرنظامیان بودم. بیایید درباره مخالفتمان با اعطای جایزه به هانتکه صحبت کنیم.
راجر کوهن از نیویورک تایمز لینکی از گزارشی را که درباره جنگ در بوسنی نوشته بود، به اشتراک گذاشت و نوشت: آکادمی نوبل و پادشاهی سوئد باید از اعطای جایزه به هانتکه شرمنده باشد. کسی که قتل عام بوسنیایی‌ها را افسانه خواند.
هانتکه ادعا کرده است که مسلمانان خودشان دست به قتل عام خود زدند و بعد آن را گردن صرب‌ها انداختند. او تردید خود نسبت به وقوع نسل‌کشی در سربرنیتسا را اعلام کرده است. هانتکه در سال ۲۰۰۶ در مقاله‌ای برای روزنامه فرانسوی لیبراسیون نوشت: بیایید از مقایسه هیتلر و اسلوبودان دست برداریم... و بیایید دیگر از اصطلاح اردوگاه کار اجباری برای اردوگاه‌هایی که در یوگوسلاوی ایجاد شد، استفاده نکنیم. بله درست است که بین سال‌های ۹۲ تا ۹۵ اردوگاه‌هایی در یوگوسلاوی به خصوص در بوسنی وجود داشت. اما بیایید این قدر مکانیکی این دو را به هم ربط ندهیم. و بیایید دیگر قتل‌عام‌ها را (مسلمانانی که در سال ۹۵ در بوسنی قتل عام شدند) به گردن نیروهای صرب و شبه نظامیان نیندازیم و به مسلمانانی که از آن کشتار جان به در بردند و اکنون در روستاهای اطراف سربرنیتسا ساکنند، گوش کنیم.
نظر شما