بخشی از مسائل و واقعیات کشور در اسناد بازتاب یافته‌اند و ارتباط بی‌واسطه و مستقیمی با تغییر و تحولات گذشته و جاری سرزمین‌ها و ملت‌ها دارند. به عبارتی، اسناد در مستندسازی تاریخ جایگاه و اعتبار ویژه‌ای دارد. اما اسناد تاریخی طیف وسیعی از نامه‌ها، دستورالعمل‌ها، تعهدات، گزارش‌ها و حتی مکاتبات شخصی و خصوصی را در بر می‌گیرد. این اسناد عمدتاً با اهداف اداری، اجرایی و سیاسی تدوین شده و بهره‌وری تاریخ‌نگارانه مد نظر نگارنده نبوده است. بنابراین بر پایه اصالت و اعتبار قرار دارد و همین موضوع برگ برنده‌ای برای این اسناد است.
نگهداری اسناد بر اساس کاوش‌های باستان‌شناسی قدمتی طولانی دارد. در بین‌النهرین و حکومت‌های باستانی در بین‌النهرین از آرشیوهای منظم و معتبری بهره می‌بردند. نگهداری اسناد در ایران پیشینه‌ای بس طولانی دارد. در تورات به خزانۀ پادشاه ایران برای نگهداری اسناد اشاره شده است. علی‌رغم ثبت و ضبط اسناد در ادوار مختلف حکومتی ایران، اسناد بسیاری در طوفان حوادث از بین رفته‌اند. در سال ۱۳۰۹ هیات وزیران مصوبه‌ای برای اسناد دولتی تنظیم کردند. بخشی از کاخ گلستان به مرکز اسناد دولتی تبدیل شد. با تصویب قانون تأسیس سازمان اسناد ملی ایران در سال ۱۳۴۹ اسناد و مدارک برای ممانعت از پراکندگی و از بین رفتن در یک مکان متمرکز شد و مرکز اسناد با گردآوری، سازماندهی، اشاعه اطلاعات متعدد و متنوع در قالب سند، تصویر، فیلم و مصاحبه در تقویت هویت و حافظۀ ملی جوامع اقدام کرد.
مرکز اسناد اصفهان یکی از ۱۰ شعبۀ سازمان اسناد ملی ایران است. شالوده و اساس اسناد اصفهان مدارک و مکاتبات اداری و نهادهای دولتی است و با انتشار تعدادی از اسناد، بخشی از زوایای پنهان تاریخ آشکار شده است. اما آنچه حائز اهمیت است نگهداری بهتر نمادهای ملی و هویتی نیازمندِ مکانی درخور و شایسته است.
نظر شما