در طی این سال‌ها انسان برای اولین بار متوجه شد که جهان آن‌طور که تصور می‌رفت فراخ و بدون حد و مرز نیست و درواقع آنقدر کوچک است که دست انسان می‌تواند در آن تغییر به‌وجود بیاورد و آن را به تباهی بکشاند و به همین دلیل در سال 1972 اولین کنفرانس بین‌المللی با موضوعات زیست‌محیطی در استکهلم تشکیل شد.
در این کنفرانس 106 توصیه برای کشورهای جهان، به منظور استفاده عاقلانه از محیط، منابع طبیعی، کاهش آلودگی‌ها و... به تصویب رسید. از آن تاریخ هر ساله چندین کنفرانس بین‌المللی اینجا و آ‌نجای جهان برقرار می‌شود که برخی از آنها به راستی تأثیرگذار بر تمام کشورهای شرکت کننده و حتی کشورهایی که نماینده‌ای ندارند، هستند.
کنوانسیون رامسر را در مورد حفاظت از تالاب‌ها و پرندگان مهاجر به خاطر آورید و کنفرانس بالی را (آخرین کنفرانس) که موضوع گرم شدن زمین را به شدید‌ترین و تأثیرگذارترین فرم خود، اعلام و اثرات فاجعه‌بار آن را گوشزد کرد و راهکارهایی به منظور کاهش این گرما (بین 2 تا 4 درجه) را پیشنهاد کرد.
شاید کنفرانس زمین که در شهر «ریو» برگزار شد و کنفرانس ریو یا زمین نام گرفت یکی از تأثیرگذارترین و جامع‌ترین این کنفرانس‌ها بود. این کنفرانس توسط سازمان ملل در سال 1992 برگزار شد و مفهوم و دیدگاه «توسعه پایدار» را به جهان معرفی کرد. این مفهوم به معنی استفاده صحیح و پایدار از منابع جهان با حداقل تغییرات در محیط و ایجاد کمترین آلودگی تعبیر شده است.
در مملکت عزیز ما تشکیل «شورای عالی محیط‌زیست»و در سایه آن کمیته ملی توسعه پایدار در اجرای تعهدات مربوط به عضویت در کنفرانس زمین، انعکاس عملی شرکت ایران در این کنفرانس بود.
در زمان تشکیل دولت نهم، ریاست جمهور خود ریاست شورای عالی محیط‌زیست را به عهده گرفت. این اتفاق موجب دلگرمی شد چون دوستداران محیط‌زیست ایران تصور کردند که حضور عالی‌ترین مقام قوه مجریه و نظارت ایشان موجب تقویت شورای عالی و نظارت بهتر بر اجرای اصول 50 و 45 قانون اساسی خواهد شد. اما «خوش درخشید ولی دولت مستعجل بود».
ناگهان شایعه انحلال شورای عالی محیط‌زیست که ضامن اجرای اصول قانون اساسی بود، قوت گرفت. دوستداران محیط‌زیست و بخصوص حافظان طبیعت این مملکت وسیع نفس خود را حبس کردند و در کمال یأس و ناامیدی گروهی از اساتید و کارشناسان محیط‌زیست، دست به دامان قوه مقننه شدند و طی نامه‌ای از ریاست این قوه درخواست کمک کردند. اینان چندان امیدی به این درخواست نبسته بودند و ناگهان در سایت‌های گوناگون اعلام شد که این شورا ابقاء شده.
به راستی که «در نا امیدی بسی امید است». چشم خیلی‌ها از اشک شادی نمناک شد. چندی قبل در محفلی در مورد محیط‌زیست ایران صحبت می‌کردم. بعداز سخنرانی خانم محترمی نزد من آمد و گفت هر وقت شما صحبت می‌کنید من یک دستمال برای پاک کردن اشک‌هایم کنار می‌گذارم. با یادآوری حیات دوباره شورای عالی محیط‌زیست گفتم، اشک‌های ما همیشه هم از روی تأسف نیست. اشک شادی هم به چشم ما می‌آید.
عضو کمیته محیط زیست شورای شهر تهران
