به گفته محمود صلاحی پیشنهاد تأسیس این مناطق پیش از این در سفرهای استانی هیات دولت داده شده است. تصویب 3 منطقه دیگر نیز در انتظار رفع موانع می‌باشد.
اما چند نکته:
1. در شرایطی که نزدیک به 18 سال از فعال شدن پدیده مناطق آزاد و ویژه در کشور می‌گذرد و کمتر از 10درصد اهداف مربوط تحقق پیدا کرده، رشد قارچ گونه مناطق ویژه جدید چه توجیه اقتصادی و توسعه‌ای دارد؟
2. در حال حاضر 15 منطقه ویژه در کشور فعال است. سؤالی که از مسئولان این مناطق باید پرسید این است که این مناطق تا کنون چه میزان سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی جذب کرده اند؟
رشد اقتصادی کشور تا چه حدی نتیجه فعالیت اقتصادی این مناطق می‌باشد؟ این مناطق تا چه میزانی به رشد بهره‌وری کل کشور کمک کرده است؟ میزان اشتغال ایجاد شده در نتیجه فعالیت این مناطق چقدر است؟ و ده‌ها سؤال دیگر؟
به این سؤالات باید این سؤال را نیز اضافه کرد که پایگاه‌اطلاع‌رسانی دبیرخانه شورای عال مناطق آزاد و ویژه و همچنین پایگاه‌های اقتصادی این مناطق تا چه حدی پاسخگوی نیازهای اطلاعاتی سرمایه‌گذاران و فعالان اقتصادی است؟
3. دولت نهم از زمان روی‌کارآمدن نوعی سیاست بی‌توجهی به مناطق آزاد و ویژه را درپیش گرفت به گونه‌ای که می‌توان گفت اصولا دولت، سیاست مشخصی در قبال این مناطق ندارد.
در چنین شرایطی آیا بهتر نبود به جای ایجاد نمودن و گسترش پدیده‌ای که در اقتصاد ایران به‌دلیل اجرای ناقص آن جواب نداده و بیش از آنکه ایجاد‌کننده فرصت باشد،
ایجاد‌کننده هزینه است، نوعی تجدید نظر در ساختار و سیاست‌های کلان این مناطق صورت گرفته و آنگاه بر اساس چارچوب‌های جدید ادامه کار این مناطق یا ایجاد مناطق جدید مورد توجه قرار گیرد؟
