به گزارش همشهري آنلاين، دکتر علی اکبر سیاری در همایش روز ملی مبارزه با سل گفت: وزارت بهداشت برای 10 میلیون و 200 هزار نفر در حاشیه شهرها نظام بهداشتی و درمانی ایجاد کرده و تنها وزارتخانه‌ای است که آنها را به رسمیت شناخته است. یکی از این مراقبت‌ها، مراقبت از بیماری سل و همچنین درمان آن برای حاشیه‌نشینان است.
- گروههاي در معرض خطر ابتلا به سل
معاون وزير بهداشت، افزود: یکی دیگر از گروه‌های در معرض ابتلا به سل، حاشیه‌نشینان هستند. یک سوم جمعیت دنیا در حاشیه شهرها زندگی می‌کنند و ثابت شده که این جمعیت به علت فقر و محرومیت از خدمات بهداشتی و درمانی میزان ابتلا به سل بیشتر است.
سياري، علاوه بر اين، سالمندان، مبتلایان به بیماری‌های غیرواگیر و ایدز را هم در گروه در معرض ابتلا به سل ذكر كرد.
به گفته او در حال حاضر وضعیت ابتلا به بیماری سل در کشور ما نسبت به جهان و همچنین منطقه بهتر است اما در عین حال این بیماری هنوز یکی از مشکلات جهانی به حساب می‌آید و طبق اهداف توسعه پایدار جهانی تا پایان سال 2030 باید اپیدمی سل پایان یابد.
طبق برنامه سازمان بهداشت جهانی، تا سال 2030 باید 95 درصد موارد مرگ ناشی از سل نسبت به سال 2015 کاهش پیدا کند. همچنین 90 درصد موارد مبتلا شناسایی شوند و هزینه درمان آنها نیز به صفر برسد.
- وضعيت شيوع سل در جهان و ايران
سياري افزود: آمار جهانی ابتلا به سل 142 نفر در هر 100 هزار نفر و 116 نفر در هر 100 هزار نفر در منطقه EMROاست که در ایران این رقم 16 نفر در هر 100 هزار نفر است. آمار سل در ایران به نسبت جهانی بسیار کم است.
او خاطر نشان كرد: یکی از اهداف توسعه پایدار در جوامع پایان دادن به اپیدمی سل است و خوشبختانه سل قابل کنترل و درمان است ولي در عين حال، نسبت به هزينه هاي بالاي درمان سل مقاوم هم هشدار داد .
معاون وزير بهداشت گفت: هر یک مورد سل مقاوم به درمان بسیار پر هزینه است. چون درمان سل معمولی 450 هزار تومان هزینه دارد ولی درمان سل مقاوم بین 20 تا 50 میلیون تومان هزینه در بردارد.سل معمولی سرپایی درمان می‌شود ولی برای سل مقاوم باید بیمار 6 ماه تا یکسال بستری شود.
به گفته سياري، همراهی سل و HIV میزان موفقیت در درمان را کم می‌کند و زمانی که این دو بیماری با هم همراه شوند، میزان مرگ در بیماران سه برابر می‌شود.
معاون وزير بهداشت اظهار داشت: حمایت اجتماعی از بیماران مبتلا به سل، برای جلوگیری از منزوی شدن آنها ضروري است. باید یک سیستم حمایت اجتماعی برای این بیماران ایجاد کرد. تجربه ساير كشورها در اين مورد بسيار مي‌تواند راهگشا باشد.
نظر شما