این اظهار امیدواری وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات، ناشی از توافقات حاصله در جلسه‌ای است که اخیرا با حضور وزیر، رئیس شورای شهر و شهردار تهران برگزار شده و در این جلسه در زمینه همکاری میان شهرداری تهران و اپراتورها در زمینه نصب آنتن‌های تلفن همراه، توافق شده است. این آخرین خبر در زمینه تحولات آنتن‌های بی‌تی‌اس در پایتخت است.
اما مهندس رضوی، معاون فنی مهندسی ارتباطات سیار در این ارتباط نظر دیگری دارد: از حرف تا عمل فاصله بسیار است و من به عنوان معاون فنی مهندسی مجموعه که وظیفه عملیاتی بر عهده دارم، هنگامی می‌توانم نسبت به این ماجرا خوشبین باشم که سایت‌های مورد نیاز شبکه‌ام را ایجاد کرده باشم.
وی با اشاره به توافقاتی که پیش از این اپراتور اول بر سر نصب میکرو بی‌تی‌اس‌ها با شهرداری تهران داشته است می‌گوید: با وجود این توافق‌ها 6 ماه است که کار ما در تهران به طور کلی متوقف مانده است و به هرجا که مراجعه می‌کنیم از حل شدن مشکل سخن می‌گویند، اما در عمل هیچ اتفاقی نمی‌افتد.
او اضافه می‌کند: البته این مشکلات منحصر به تهران نیست، چون در شهرهای دیگر هم شهرداری‌ها به تبع شهرداری تهران چنین رویه‌ای در پیش گرفته‌اند و برای احداث سایت‌های مورد نیاز ما از تخصیص فضا خودداری می‌کنند.
صحبت‌های رضوی درحالی‌است که پیش از این مهندس صدوقی، مدیرعامل شرکت ارتباطات سیار از اختلال در شبکه این اپراتور تا مهرماه در صورت عدم‌رفع مشکلات موجود سخن گفته بود.
رضوی با تایید این موضوع می‌گوید: ما در حال حاضر حدود 5/19 میلیون مشترک داریم و حدود یک میلیون و 300 هزار ثبت نام هم داریم که هنوز خطوطشان را واگذار نکرده‌ایم و در ثبتنام جدیدمان هم تا کنون حدود 9/1 میلیون نفر ثبتنام کرده‌اند. این درحالی‌است که ما اکنون حدود 700 سایت در تهران داریم و با افزایش مشترکان، باید 400 سایت دیگر در تهران اضافه کنیم که با وضع موجود هنوز موفق به این کار نشده‌ایم.
اما آیا این منطقی است که جای جای شهر به مکان نصب دکل‌های بی‌تی‌اس اختصاص یابد؟
رضوی در پاسخ به این سوال، با اشاره به وظایفی که هر دکل بی‌تی‌اس بر عهده دارد، می‌گوید: یک آنتن بی‌تی‌اس علاوه بر پوشش یک منطقه، حجم ارائه سرویس را نیز بر عهده دارد و حدودا به 2هزار مشترک سرویس می‌دهد، بنابراین اگر در یک منطقه لازم باشد که به 4هزار مشترک سرویس بدهیم، طبیعی است که باید دو آنتن نزدیک به هم در یک محدوده داشته باشیم.
وی ادامه می‌دهد: ما از هم جدا نیستیم و مکلفیم به شهروندان سرویس‌های لازم را ارائه دهیم.
معاون فنی مهندسی ارتباطات سیار در ادامه می‌افزاید: در دنیا اکنون 5/2 میلیارد نفر از این سرویس استفاده می‌کنند، خب مگر آن‌ها شهرداری و میراث فرهنگی و ... ندارند؟ نکته اینجاست که آن‌ها با یکدیگر تعامل درستی برقرار می‌کنند و مشکلات را حل می‌کنند.
حلقه مفقوده همکاری
این اولین بار نیست که اپراتورهای همراه از عدم همکاری دستگاه‌های دیگر برای توسعه شبکه خود گلایه دارند.
اما مسئولان شهرداری موضع ثابتی دارند: «شهرداری وظیفه حفاظت از فضاهای عمومی را برعهده دارد. اکنون ما در شهرداری تهران با هجمه‌ای از تقاضای نصب آنتن از سوی اپراتورها مواجهیم و در بسیاری موارد مکان‌های مورد نظر اپراتورهای مختلف در فاصله مکانی اندکی از یکدیگر قرار دارند. اما هیچ عقل سلیمی نمی‌گوید که باید تمام شهر را به اشغال دکل‌های بی‌تی‌اس درآوریم.»
در این میان تشکیل شرکت سایت شیرینگ و استفاده مشاعی از فضاها راهکاری است که بسیاری آن را مناسب‌ترین راه‌حل در شرایط کنونی ارزیابی می‌کنند.
مهندس عابدی مدیر‌کل مخابرت شهرداری با بیان اینکه سایت شیرینگ راهکاری است که در همه دنیا مورد استفاده قرار می‌گیرد، می‌گوید: بر اساس تصمیم سازمان تنظیم مقررات این شرکت باید تشکیل شود و تا هنگامی که این شرکت تشکیل نشود شهرداری به تقاضای نصب دکل در سطح شهر تهران رسیدگی نمی‌کند.
البته این راه حل با توجه به عدم معرفی نماینده ایرانسل برای حضور در این شرکت و ثبت آن تاکنون بی‌نتیجه مانده است. حتی درخواست‌ها و اخطارها به مسئولان ایرانسل هم تاکنون تاثیری در این قضیه نداشته است؛
اخطار‌هایی مانند نامه‌ای که با امضای علی نادی‌پور معاون نظارت و اعمال مقررات سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی خطاب به دزفولی مدیرعامل ایرانسل نگاشته شده است.
در قسمتی از این نامه آمده است: «به منظور پیشگیری از تاخیر بیشتر در تشکیل شرکت مشترک مورد نظر و تاخیر در دستیابی به نتایج حاصل از آن، به‌این وسیله اعلام می‌نماید که ظرف 48 ساعت از تاریخ صدور این نامه نسبت به معرفی نماینده شرکت ایرانسل برای امضای موافقت‌نامه سهام‌داران و حضور در هیات مدیره شرکت مشترک اقدام لازم به عمل آورید در غیر این صورت منصرف از حضور در تاسیس شرکت مورد نظر محسوب و بدون حضور شرکت ایرانسل، اقدامات بعدی به عمل خواهد آمد.»
گرچه تاریخ این نامه مربوط به 18 اردیبهشت است و از آن تاریخ مسلما بیشتر از 48 ساعت گذشته است، اما هنوز نه ایرانسل نماینده خود را معرفی کرده است و نه سازمان تنظیم مقررات، اقدام جدیدی صورت داده است.
در این میان تمام تلاش‌های ما برای گفتگو با خسروی، مدیر عامل سازمان تنظیم مقررات هم بی‌نتیجه مانده و نادی‌پور، معاون نظارت و اعمال مقررات این سازمان هم در پی تماس همشهری از هرگونه اظهار نظر در این زمینه خودداری می‌کند و تنها به ذکر این جمله اکتفا می‌کند: ما صحبت‌هایمان را کرده‌ایم و حالا باید اپراتورها و شهرداری به توافق برسند تا این شرکت تشکیل شود. اما درحالی‌که اپراتورهای مختلف برای بهبود کیفیت شبکه‌شان به نصب سایت‌های جدید احتیاج دارند و شهرداری هم اختصاص مکان برای این منظور را به تشکیل شرکت سایت شیرینگ منوط می‌داند، ایرانسل که در حال حاضر بیشترین نیاز را به توسعه شبکه دارد از حضور در این شرکت خودداری می‌کند.
هرچند این ماجرا بیشتر به یک دور باطل شباهت پیدا کرده است، اما عینی‌پور، معاون فنی شرکت ایرانسل در گفتگو با همشهری دلایل عدم معرفی نماینده‌شان را این‌گونه توضیح می‌دهد: ما در استفاده مشترک از آنتن‌ها پیشرو بودیم و در اوایل فعالیتمان حتی طرح‌هایی برای سایت‌لیزینگ ارائه دادیم که قبول نشد؛ در این طرح یک اپراتور می تواند از اپراتور دیگر، سایت اجاره کند و تجهیزاتش را نصب کند.
وی ادامه می‌دهد: سهامدار ما در آفریقای جنوبی چنین تجربه‌ای داشت و با توجه به این مساله ما با سایت‌شیرینگ هم کاملا موافقیم اما مشکل اینجاست که از ابتدا قرار بود وظیفه این شرکت فقط مکان‌یابی باشد و با توجه به طرح‌های فنی، اپراتورها مکان نصب آنتن‌های مشترک را مشخص کنند، اما حالا قرار است که این شرکت در کارهای اجرایی هم وارد شود و ما با این مساله مخالفیم، چون ما مناقصه برگزار کردیم و برای برپایی سایت‌ها پیمانکار مشخص کرده‌ایم.
ظاهراً مسئولان شهرداری، اپراتور اول، ایرانسل و حتی تالیا که کمترین موضع‌گیری را در این ارتباط داشته‌اند، هریک برای عملکرد خود دلایل محکمی دارند، اما در این میان یک سوال باقی است: اگر با همین دلایل کاملاً منطقی، شهرداری همچنان تا هنگام تشکیل سایت‌شیرینگ از اختصاص فضا به اپراتورها خودداری کند، ایرانسل از شرکت در این شرکت خودداری کند و سازمان تنظیم مقررات هم از هرگونه اقدام جدی در این زمینه اجتناب کند، تکلیف بیش از 22 میلیون مشترک همراه در این کشور چیست که استفاده از یک شبکه با حداقل استاندارد‌ها کمترین حق و خواسته‌شان است.
