به گزارش خبرنگار بخش هنرهای تجسمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در این کارگاه با عنوان "کلیدهای اصلی عکاسی مستند"، با حضور جمعی از هنرمندان عکاس، عکاسان مطبوعاتی و دانشجویان همراه بود، جلالی به نکات و اشکالاتی که به زعم وی در روزنامه‌ها و مطبوعات کشور وجود دارند، اشاره کرد و با اشاره به ویژگی‌های عکس خبری عنوان کرد، جاذبه‌ی این عکاسی به‌خاطر آن است که در شاخه‌های متعدد کارکرد دارد.
به گمان وی بهره‌برداری که دانشگاه‌های دنیا از عکاسی می‌کنند به‌خاطر قدرت و نیروی ذاتی نهفته‌ی عکس است.
وی سپس به تقسیم‌بندی عکاسی به مقولاتی چون شخصی، مستند و نیز عکاسی به‌عنوان هنر پرداخت و توضیح داد: درحال حاضر عکاسی شخصی بدنه‌ی عکاسی را نگه‌داشته و آن‌را پویا می‌کند که متاسفانه در کتاب‌های تاریخی نیز نقشی ندارد.
وی گفت: عکاسی به‌عنوان هنر نیز در دو شکل قابل تفکیک است. پیش از خلق شروع تولید اثر و دیگر گرفتن عکس به‌منظوری دیگر و ثبت آن به‌عنوان عکس هنری در تاریخ هنر پس از سال‌ها.
بنابراین گزارش، اما بحث اصلی جلالی در این کارگاه عکاسی مستند بود؛ او چگونگی تولید و ایجاد، نقش عکاسی و نیروی ذاتی و نیز عکس‌های خبری و مطبوعاتی را بررسی کرد.
به گمان وی وظیفه و رسالت عکاسی مستند، دیدن و نمایاندن چیزهایی است که مردم یا نمی‌بینند و یا سانسور و سیستم‌های ناظر اجازه‌ی دیدن آن‌ها را نمی‌دهد.
او از دو عنصر واقع‌گرایی و زمان در عکس مستند یاد کرد و از تشابه و تضادهای درون و خارج از عکس مستند سخن گفت.
جلالی تاکید کرد: نمی‌توانیم عکاس خبری شویم تا وقتی‌که عکس هرچه مقابلمان است را بگیریم، بدون آنکه چرایی آن‌را بدانیم.
وی همچنین عنوان کرد که خیلی وقت‌ها عکاس‌ها به‌خاطر نوع کارشان در مطبوعه و خبرگزاری خواه‌ناخواه آدمی در خدمت رسانه می‌شوند؛ اما باید حواستان باشد که دقت کنید از طریق انتخاب عکس‌هاتان استیل دیدگاه شخصی‌تان را از دست ندهید. اکنون سیلی از عکاسان خبری هستند که دیدگاه شخصی ندارند اما دارند کار می‌کنند وعکس می‌گیرند. این که می‌گویند عکاس‌ها قدرت ایجاد تغییر ندارند، درست نیست، من می‌گویم شما سانسور را از عکس خبری بردارید تا بگویم چه تاثیری دارد.
اشاره‌ی جلالی به سانسور عکس‌های جنگ عراق، افغانستان و ... بود که بر اساس دستور سازمان‌های امنیتی آمریکایی مخابره می‌شوند و از فرم و محتوای کلیشه شده‌ای برخوردارند.
او با ابراز تاسف گفت که برخی از عکاسان ایرانی نیز در جنگ عراق ناآگاهانه و بدون تامل، همان نگاه دیکته شده‌ی آمریکا به مامورانش را عملی کردند.
جلالی در ادامه از مخاطب آگاه سخن گفت و عنوان کرد: امروز هم در عکاسی خبری مثل عکاسی مد، چیزی مد می‌شود و همه از آن پیروی می‌کنند؛ اگر خودتان را تقلید کنید به استیل شخصی، دیدگاه و نگاه خود می‌رسید. دبیر سرویس عکس در هیچ کجای دنیا عکاس نیست، بلکه شخصی است که عکاسی و عکس را می‌شناسد. سردبیر عکس با انتخاب غلط کردن لطمه به عکاس می‌زند.
این مدرس دانشگاه گفت که چیزی به‌عنوان مطبوعات در ایران نمی‌شناسم؛ چرا که مطبوعاتمان روزنامه‌های حزبی‌اند و حزب‌ها درگیر مسائل سیاسی و مردم و مصایب و مشکلاتشان در نشریات حضوری ندارند.
وی به نبود گزارش تصویری در نشریات هم اشاره کرد و گفت: خبرگزاری‌ها می‌توانند این مقوله را پیرامون یک محور اصلی، سروته‌دار که محور قضاوت باشد، باب کنند.
کارگاه یادشده با نمایش فیلمی مستند از عکاس‌های آژانس‌های خبری شناخته شده‌ی دنیا که در جنگ آمریکا و ویتنام حاضر بودند، ادامه پیدا کرد.
جلالی این فیلم را برای آنکه نشان دهد ساختار تصویری عکس‌های خبری از 30 سال پیش تا امروز چقدر تغییر کرده و تا چه حد مکانیزم متفاوت بوده، برای نمایش انتخاب کرده بود.
وی همچنین توصیه‌هایی برای عکس گرفتن بدون دردسر در جامعه‌ی امروز ایران ارایه داد و تاکید کرد پیدا کردن روش‌های شخصی بهترعمل می‌کند تا درگیر شدن.
او فیلم 12 دقیقه‌یی دیگری نمایش داد که حاصل عکاسی هشت ساله‌ی وی از خرمشهر بود. جلالی با نمایش این فیلم توصیه‌هایی به عکاسان کرد که عکس‌شان در فستیوال‌های فیلم مستند قابل ارایه باشد.
"شهری که بود" یا "شهری که ویران شد"، عنوان این فیلم 35 میلیمتری با موسیقی حسین علیزاده بود. سراسر این فیلم که با عکس‌های مستند و پی‌درپی جلالی ساخته شده بود، مرگ و نابودی را نشان می‌داد.
این فیلم همزمان با دادگاه صدام در آلمان به نمایش درآمده است.
جلالی گفت: به آن‌ها که اصلا نمی‌دانستند خرمشهر کجاست، یادآوری کردم که کشتاری ظرف هشت سال در این کشور صورت گرفت، اما دنیا ساکت ماند و هیچ عملی انجام نشد.
کارگاه‌های آموزش عکاسی خبری، روزهای پنج‌شنبه آخر هرماه، در محل خبرگزاری ایسنا برگزار می‌شود.
