به این ترتیب، اگر اتفاق غیر منتظره‌ای در ساعت‌های پایانی رخ ندهد، هم اکنون که شما در حال خواندن این مطلب هستید، فرمانده ریک استورکو (سرگرد نیروی تفنگداران زمینی) و کمک او لی آرکامبات (سرگرد نیروی هوایی) و پنج خدمه همراه وی در ماموریت STS-117 راهی ایستگاه فضایی بین المللی هستند.
ایستگاه فضایی بین المللی در مدار 330×341 کیلومتر (رقم بزرگ بیشترین فاصله از زمین و رقم کوچک، کمترین فاصله است) قرار دارد و آتلانتیس قاعدتاً پس از گذراندن مسیری بیش از 330 کیلومتری به دیدار این ایستگاه می رود.
در این ماموریت 11 روزه که شامل سه راهپیمایی فضایی خواهد بود، خدمه بر روی نصب یک واحد 17 تنی بر روی ستون شاه تیر مانند و همچنین به کارگیری مجموعه‌ای از صفحات خورشیدی کار خواهند کرد. این ماموریت ظرفیت قدرتی ایستگاه فضایی را در آماده سازی برای رسیدن الگوهای علمی جدید از آژانس های فضایی اروپا و ژاپن افزایش خواهد داد.
با این اوصاف اما هنوز پرتاب شاتل‌ها با همان سیستم های قبلی، منتقدان بسیاری دارد. ناسا هم برای خاموش کردن صدای منتقدین اعلام کرده است که سال 2010، سال بازنشستگی شاتل‌ها خواهد بود. به همین دلیل در 3 سال اخیر ناسا به دنبال بهترین راه حل حمل و نقل فضایی می گردد، زیرا باید جوابگوی همه اتفاقاتی باشد که تاکنون برای فضانوردان چلنجر و کلمبیا افتاد.
ساخت اولین شاتل
5 ژانویه 1979 اولین برنامه اس تی اس یا همان سیستم حمل و نقل فضایی به صورت رسمی توسط ناسا اعلام شد. این پروژه در واقع ارسال یک فضاپیمای سرنشین‌دار با قابلیت بازگشت دوباره به زمین بود که به کمک بوسترها (کمک رانش) به فضا پرتاب می‌شد.
ارسال این راکت ها همانگونه که بارها دیده اید به صورت عمودی است، اما فرود آن مانند یک هواپیمای مسافربری انجام می‌شود، با این تفاوت که باند فرود شاتل‌ها بسیار طولانی‌تر از هواپیماها است.
کار روی اولین شاتل با نام مدارگرد 101 در اواسط سال 1974 به موسسه بین المللی راکول سپرده شد. موسسه نیوکول نیز به عنوان مسئول تهیه راکت های بوستر انتخاب شد و امتیاز ساخت تانک خارجی به شرکت مارتین ماریتا واگذار شد.
اولین شاتل، اینترپرایز نامگذاری شد و فقط به صورت آزمایشی در جو زمین به پرواز در آمد. توجه بیشتر در آزمایش اینترپرایز، نحوه فرود آن بود.
ناوگان کشتی های فضایی ناسا
اینترپرایز به علاوه 5 خواهرخوانده دیگرش ناوگان کشتی های فضایی آمریکا را تشکیل می دهند.از این خواهرها، یکی چلنجر (challenger) بود که در سال 1982 ساخته شد ولی چهار سال بعد به صورت فاجعه آمیزی (در حالی که پرتاب آن به صورت مستقیم در سراسر دنیا پخش می شد، در مقابل انظار میلیون ها بیننده چند ثانیه پس از پرتاب منفجر شد.) از بین رفت، سپس دیسکاوری (Discovery) در سال 1983، آتلانتیس (Atlantis) در سال 1985 و ایندیور (Endeavour) که جایگزین دیسکاوری بود و در سال 1991 ساخته شد و محبوب ترین شاتل آمریکا که کلمبیا نام داشت.
کلمبیا، محبوب‌ترین شاتل آمریکا
در تاریخ 25 مارس 1979 مراحل ساخت کلمبیا به پایان رسید و به مرکز فضایی جان اف کندی منتقل شد تا اولین پروازش را انجام دهد. اما این پرواز کلمبیا بدون تلفات نبود. در انجام آزمایش‌های زمینی سه کارگر کشته و 5 نفر زخمی شدند، ولی پس از این واقعه، شاتل کلمبیا بدون مشکل تمامی مأموریت‌های خود را با افتخار به پایان رساند و همیشه یکی از اولین‌ها را به خود اختصاص داده است.
در سال 1983 کلمبیا اولین ماموریت شش نفره اش را انجام داد که در آن اولین فضانورد غیر آمریکایی هم وجود داشت و او کسی نبود جز اولف مربولد که اولین آلمانی، اولین اروپایی و در کل اولین غیر آمریکایی بود که به فضا می رفت.
در 12 ژانویه 1086 کلمبیا اولین اسپانیولی تاریخ را به فضا برد. کلمبیا در سال 1998 نیز اولین بود. در این سال ناسا اولین فرمانده زن تاریخ فضانوردی آمریکا را اعلام کرد. این خانم موفق ایلین کالین نام داشت.
کلمبیا همیشه اولین بودن را تجربه کرده بود، اما یک بار برای همیشه دوم شد و از خواهر کوچکتر خود چلنجر عقب ماند و آن نابودی کلمبیا بود.
کلمبیا هم مانند چلنجر به شیوه دلخراشی نابود شد و این نابودی چنان ضربه سختی به صنایع فضایی آمریکا زد که از سوی دولت اعلام شد: تحقیقات فضایی که در آن ها انسان ها به فضا فرستاده می شوند تا چند سال متوقف می شوند.
شاتل کلمبیا پس از انجام یک ماموریت 16 روزه در اولین روز ماه فوریه به زمین بازگشت. حدوداً ساعت 9 صبح بود که ناسا تماس رادیویی با شاتل کلمبیا را از دست داد.
دقیقاً دقایقی قبل از زمان تخمین زده شده فرود آن در پایگاه فضایی کندی در فلوریدا، به ناگاه دستگاه های فیلمبرداری خودکار آمریکا شاتل را در حال تکه تکه شدن بر فراز تگزاس در ارتفاع تقریبی 63 کیلومتری و سرعت 20 هزار کیلومتر بر ساعت به آمریکاییان نشان دادند.
کلمبیا با تلفات شروع به کار کرد، همیشه پیشتاز بود و با تلفات کار خود را به پایان رساند.
دانشمندان در برابر منتقدان
چهار پرواز اول شاتل ها از آوریل 1981 تا جولای 4891 انجام شد. البته تمام این پروازها توسط شاتل کلمبیا به صورت آزمایشی برگزار شد. تا سال 1986 شاتل ها فقط 24 پرواز انجام دادند.
چون شاتل ها بسیار پیچیده بودند، آماده سازی آن ها برای پرواز بعدی بسیار مشکل و وقت‌گیر بود. از سوی دیگر هرگونه احتمال بروز مشکلی که امنیت شاتل ها را تهدید می کرد، پرتاب شاتل ها را چند ماه به تعویق می انداخت.
با وجود تمام این مسائل و انتقادات بسیار جدی که به برنامه شاتل ها می شد، این برنامه فرصت بسیار خوبی برای دانشمندان به شمار می رفت.
در واقع مشکل اینجا بود که برنامه شاتل ها پیش از آنکه توجه خود را به امنیت پرواز فضانوردان معطوف کند، تبدیل به محلی برای آزمایش فناوری پیشرفته مهندسان و دانشمندان فضایی شده بود. البته ناسا هرگز این نظریه را نپذیرفته است.
انفجار شاتل های چلنجر و کلمبیا باعث شد تا پرواز شاتل های دیگر تا سال 2005 به تعویق بیفتد. مشکلی که انفجار کلمبیا را باعث شد، ایراد فنی در تانک سوخت خارجی آن بود.
ناسا پس از این وقایع در سال پیش برای پرتاب دیسکاوری، تمهیدات فوق العاده سخت امنیتی را رعایت کرد و از کوچکترین جزئیات هم نمی گذشت. با توجه به این سخت گیری ها پرواز دیسکاوری با موفقیت انجام شد و هم اکنون ناسا به آینده پروژه های سرنشین‌دار فضایی فکر می‌کند.
البته طبق برنامه های از پیش اعلام شده شاتل ها تا سال 2010 از رده خارج خواهند شد و ناسا از هم اکنون با چالشی جدی مواجه است. ولی در کل ناسا از مسابقه تحقیقات فضایی عقب نمی‌ماند و به هیچ قیمتی حاضر به از دست دادن زمان نیست و برای نیل به اهدافش باز هم آتلانتیس را همراه یک گروه شش نفره به فضا می فرستد.
