دکتر سید امیرمحسن ضیایی در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: با وجود آنکه دانشگاه علوم پزشکی ایران با دانشگاه‌های علوم پزشکی تهران و شهید بهشتی ادغام شده بود، اما جای خالی آن همیشه احساس می‌شد.
وی با بیان اینکه دانشگاه علوم پزشکی ایران اولین دانشگاهی بود که به عنوان دانشگاه جامع علوم پزشکی مشغول به فعالیت شد، اظهار کرد: با وجود آنکه مسوولیت‌های این دانشگاه به دانشگاه‌های علوم پزشکی تهران و شهید بهشتی و تا حدودی البرز انتقال یافته بود، اما در عمل این ادغام نتوانست آنطور که تصور می‌شد، موفق عمل کند.
دبیر اسبق شورای گسترش وزارت بهداشت، افزود: البته در ابتدا قرار بود دانشگاه علوم پزشکی ایران به طور کلی به البرز منتقل شود، اما با تشکیل دانشگاه علوم پزشکی البرز، این اتفاق رخ نداد.
ضیایی با اشاره به انتقال مسوولیت‌های درمانی این دانشگاه به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، گفت: با این اتفاق مسوولیت درمانی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی بسیار زیاد شد و مسائل آموزشی آن را تحت‌الشعاع قرار داد.
وی افزود: البته از وزارت بهداشت خواسته شده بود که در حوزه درمان شهر تهران یک دانشگاه پاسخگو باشد که در صورت رخ دادن اتفاقی، درواقع یک دانشگاه پاسخگو و بخش درمان در یک‌جا متمرکز باشد.
وی در خصوص دلایل ادغام دانشگاه علوم پزشکی ایران با تهران، گفت: دانشگاه علوم پزشکی ایران در آن محدوده زمانی با افت کیفیت آموزشی روبرو شده بود که پس از جمع‌بندی‌ها به این نتیجه رسیدند.
دبیر اسبق شورای گسترش وزارت بهداشت، افزود: همچنین از سوی دیگر در آن زمان دستور انتقال کارمندان از سوی دولت صادر شده بود که با این اتفاق، کارمندان این دانشگاه از تهران خارج می‌شدند و حوزه کاری آنها به کرج منتقل می‌شد.
ضیایی با اشاره به تبعات ادغام دانشگاه علوم پزشکی ایران، گفت: با این ادغام عملا با مشکل روبرو شدند، چرا که حتی اعضای هیات علمی ایران و تهران نمی‌توانستند آن اتحاد را ایجاد کنند. هر چند که از نظر فکری این کار عملی به نظر می‌آمد.
