ساخت پردیس‌های سینمایی، ساخت سینماهای جدید و تجهیز سالن‌های قدیمی از جمله پیشنهادهایی هستند که برای حل این مشکل ارائه می‌شوند. عده‌ای بر این باورند با انجام این کارها می‌توان بحرانی که سینما را چندین سالی است دربر گرفته از بین برد و به روزهایی بازگشت که هنر- صنعت سینما روزهای طلایی خود را پشت سر می‌گذاشته. در این مجال سعی مان بر این است تا از دریچه دید یکی از پخش‌کنندگان آثار سینمایی به این معضل نگاهی داشته باشیم.
پیش از هر چیز آنچه اهمیت دارد بررسی این موضوع است که تعداد سالن‌های نمایشی که در حال حاضر در کشور فعالند در چه وضعیتی قرار گرفته‌اند. سؤالی که با گردشی کوتاه در شهر تهران می‌توان پاسخ‌های زیادی برایش یافت. به غیر از چندین پردیس سینمایی که ظاهر و باطن جذابی برای مخاطب دارند و تعداد بسیار انگشت شماری از سینماها، باقی به امکانی تبدیل شده‌اند که وقتی مخاطب چشمش به آنها می‌افتد نه تنها هیچ رغبتی برای داخل شدن به این سینماها در خود احساس نمی‌کند بلکه ممکن است حس بیزاری نیز پیدا کند و در چنین شرایطی است که مسئولان و اهالی سینمای ما به‌دنبال افزایش مخاطب هستند! مرتضی شایسته به‌عنوان یکی از چهره‌های مطرح پخش در ایران درخصوص وضعیت فعلی سینماهای کشور می‌گوید: با توجه به آمار و تعداد سالن‌هایی که در حال حاضر وجود دارند، تعداد سالن‌های ما حداقل باید به 5 برابر افزایش پیدا کند تا بتواند پاسخگوی اکران فیلم‌هایی که ساخته می‌شود، باشد. اگر بخواهم آماری در این زمینه بدهم باید بگویم ما در تهران و شهرستان‌ها مجموعا به 1500 سالن نمایش احتیاج داریم.
نگاهی به وضعیت سینمای شهرستان‌ها
کافی است وقتی به یکی از کلانشهرها یا شهرستان‌های ایران سفر می‌کنید نگاهی به اطراف بیندازید و به‌دنبال سالن‌های سینمای آنجا باشید. اگر یکبار این کار را کردید متوجه عمق فاجعه می‌شوید! در وهله اول شاید به ذهن برسد به خاطر پردیس‌های چشمنواز سینمایی که چند سالی است در پایتخت شروع به کار کرده‌اند این همه دلزدگی از دیدن سینماهای دیگر شهرها به شما دست می‌دهد اما در نگاهی عمیق‌تر متوجه می‌شوید که واقعا تفاوت بسیار زیادی بین سینماهای تهران با شهرستان‌ها وجود دارد آن هم در شرایطی که اهالی سینما از وضعیت فعلی سالن‌های نمایشی در پایتخت اعتراض سر می‌دهند! شایسته در نگاهی به وضعیت سینماهای شهرستان‌ها و کمبود سالن در آنها می‌گوید: در حال حاضر استان‌های مازندران و گیلان در تمام بخش‌های خود نیاز به ساخت سینما دارند. همچنین استان‌های اردبیل، آذربایجان شرقی و غربی، لرستان، سمنان، خراسان‌های جنوبی و شمالی، سیستان و بلوچستان و هرمزگان همه به سالن احتیاج دارند به‌دلیل اینکه یا فاقد سالن نمایش هستند و یا اگر سالنی در آنها وجود دارد از کیفیت مناسب برخوردار نیست. شایسته در ادامه به این موضوع اشاره کرد که از بین سالن‌هایی که در حال حاضر در این شهرستان‌ها موجودند تنها 15 سالن است که امکان پخش فیلم در آنها وجود دارد.
سالن‌هایی برای شمال تا جنوب شهر
موضوع دیگری که شایسته به آن اشاره کرد کمبود سالن‌های نمایش در تهران بود. او معتقد است: وقتی از میدان انقلاب به سمت جنوب حرکت کنید سالن سینمای مناسب دیگر به چشم نمی‌خورد. در شرق تهران هم تنها یک سینما وجود دارد! همچنین غرب و جنوب غربی تهران دچار کمبود سینما هستند. اگر بخواهیم نگاهی به اطراف تهران هم داشته باشیم، می‌بینیم ساکنان اسلامشهر، رودهن، بومهن، جاجرود و از سمت شمال شرق اطراف شهید بابایی و یا از طرف شمال غرب انتهای شهید همت و شهران و... با فقر سالن نمایش روبه‌رو هستند.
پردیس بسازیم یا سینما؟
با توجه به تجربه‌ای که در این چند سال پردیس‌های سینمایی با خود همراه کرده‌اند به‌نظر می‌رسد ساخت این مکان‌ها کارایی بیشتری نسبت به سینما داشته باشد چراکه امکان بهره‌وری بیشتری برای سرمایه‌گذاران خواهد داشت. شایسته در این خصوص می‌گوید: در حال حاضر می‌توانم بگویم ساخت سالن‌های سینما به تنهایی کارایی ندارد و منجر به اتفاق خاصی نمی‌شود. پردیس‌های سینمایی که متشکل از یک مجموعه هستند مانند پردیس زندگی، اریکه ایرانیان، ملت، آزادی، جوان و... می‌توانند هم برای سینمای ایران مفید باشد و هم برای انجام کارهای دیگر.او همچنین افزود: سالن‌های سینمای ما باید به آخرین تکنولوژی روز از نظر صندلی‌ها، نور، صدا و... مجهز باشند و این طور نباشد که هزینه هنگفتی را صرف ساخت سینمایی کنیم که وقتی در انتها مورد بازدید قرار می‌گیرد ببینیم فاقد تمام این ویژگی‌هاست. شایسته در پایان در پاسخ به این سؤال که موافق است شرکت‌های پخش به‌طور مستقل صاحب سالن‌های نمایش فیلم شوند یا نه، گفت: اگر بتوانند چنین کاری کنند، خوب است اما من فکر می‌کنم شرکت‌های پخش امروز آنقدر درگیری دارند که این کار برایشان مشکل است. به‌نظرم بهتر است به سرمایه‌گذارانی که امروز دنبال ساخت پردیس‌های سینمایی هستند امتیازات ویژه داده شود تا این کار را انجام دهند.
دخل و خرج سینماهای پایتخت
جدیدترین آمار رسمی فروش فیلم‌های سینماهای پایتخت اعلام شد. در آمار رسمی فروش فیلم‌های سینمایی روی پرده که تا دوم خردادماه محاسبه شده است، «نارنجی‌پوش» داریوش مهرجویی بیشترین فروش را به خود اختصاص داده است. نارنجی‌پوش که به‌رغم پایان اکران در سینمای سرگروه، هنوز 11سینما در اختیار دارد توانسته است تا دوم خردادماه و طی 41روز نمایش به فروش 718میلیون تومانی در تهران برسد. «روزهای زندگی» پرویز شیخ‌طادی هم که اکنون 20سینما در تهران دارد، طی 14روز اکران خود، فروشی معادل 111میلیون تومان را پشت سرگذاشته است. «خنده در باران» به کارگردانی داریوش فرهنگ هم توانسته در مدت 21روز نمایش در 12سینمای تهران، به فروش 100میلیون تومانی دست پیدا کند. «چک» کاظم راست‌گفتار هم که پیش‌بینی می‌شد یکی از فیلم‌های پر فروش سال باشد، در مدت 14روز و در 23سینما، تنها 78میلیون تومان فروش داشته است که کمتر از 6میلیون تومان فروش برای هر روز است. «شبکه» زنده‌یاد ایرج قادری که یک هفته پس از درگذشت کارگردان آن روی پرده سینماها رفت، تنها 35میلیون تومان فروش داشته است. البته این فیلم تنها یک هفته و در 15سینمای تهران اکران شده است. «آخرین سرقت» پدرام علیزاده هم در مدت 14روز و در 14سینما، تنها 29میلیون تومان بلیت فروخته است. «عقاب» تنها فیلم خارجی این روزهای سینماها که به صورت تک سئانس و تنها در 4سینما روی پرده رفته است، در مدت 2هفته نمایش خود یک‌میلیون و 700هزار تومان فروش داشته است.
