آشنایی با روزنامه نگاری ادبی

این نوع نوشتن بیشتر به خلاقیت ادبی گرایش دارد تا روزنامه‌نگاری واقعیت محور. اگر چه توصیفات معمولی روزنامه‌نگاری بر عینیت و روشنی تأکید دارد، توصیفات روزنامه‌نگاری ادبی بر کیفیت بیشتر متون ادبی توجه نشان می‌دهند.

روزنامه‌نگاری ادبی، به منظور زیباسازی، بر آن است تا به صورت عینی یک گرایش را با اطلاعات حاضر ادغام کند، با این حال به آن یک نوع متفاوتی از تأثیر را بر نظم روزنامه‌ها می‌دهد.

بعضی‌ها بحث کرده‌اند که یکی از این ویژگی‌های این روزنامه نگاری کیفیت مهارتی است که تا این سال‌ها نیز خوانده می‌شود، در حالی‌که بسیاری از شیوه های روزنامه‌نگاری تاریخ مصرف کوتاهی داشته اند.

به عنوان یک اصطلاح، «روزنامه‌نگاری ادبی» بیشتر و کمتر از مجموعه‌ای از بخش‌هایش است. کلمه اول این اصطلاح اشاره ضمنی بر قرابتش بر انواع تفکر عادی نویسندگی به مثابه ادبیات نظیر تخیل، نمایشنامه و شعر دارد.

هنوز گاهی اوقات کلمه دوم ظاهراً متناقض است. اگر آن روزنامه-نگاری است، چگونه آن همچنین ادبی است؟ این ممکن است دلیلی باشد بر اینکه آیا اصطلاح «داستان غیرتخیلی خلاق» تا اندازه زیادی به مثابه یک توصیف غیر اصیل‌تر و باارزش‌تر استفاده می‌شود. چنین همسانی با خطر همراه نیست، به عنوان «روزنامه¬نگاری ادبی» این نویسندگی باید خودش را بیشتر به ادبیات مرتبط کند.

دیگر اصطلاح مرتبط «روزنامه نگاری جدید» است. این اصطلاح اساساً اواخر قرن نوزدهم برای توصیف توسعه و پیشرفت نویسندگی در روزنامه درون صنعت فناوری شده جدید وضع شده است، که برای خوانندگان عام با تجربیات متفاوت از خوانش روزانه‌شان نسبت به قبل فراهم می‌کند.

آن اصطلاح از سوی تام ولف در کتاب ساختارشکن روزنامه نگاری جدید(1973) شناخته تر شد، از نوعی روزنامه نگاری بحث می‌کند که مانند داستان خوانده می‌شود.

ولف بسیاری از داستان‌سرایان را نام می‌برد که روزنامه‌نگاران مشهوری هستند و یک پیشگامی در نوعی از نویسندگی روزنامه‌نگاری بود که اغلب به عنوان بهترین سبک رویه روزنامه نگاری بود. دیگر کسانی در این زمینه کار می‌کنند شامل استفن کران، چارکز دیکنز و جرج اورل می‌باشند.

اُگلو (1998) بر این باور است که اصطلاح «روزنامه نگاری ادبی» مستلزم توجه به تاریخ است تا فهمی از تغییرات و گاهی اوقات روابط متضاد در فضای بزرگ تولید فرهنگی به دست آوریم.

به ویژه، بررسی آن در سبکی که اجازه ملاحضات گسترده‌تر درباره رابطه بین روزنامه نگاری ادبی و فضای عمومی به صورت عام فراهم کند. بعضی از حامیان روزنامه نگاری ادبی بر این باورند که کمک به خلق و حفظ مباحثات درباره طیفی از موضوعات که توصیه‌هایی را برای خوانندگان فراهم می‌سازد و آن بنا است تا دوره طولانی انجام دهد.

آن این را به وسیله وفاداریش به بهترین کیفیت هم تلاش روزنامه نگاری نظیر اعتماد و عینیت و بهترین کیفیت متون ادبی انجام می‌دهد. سرانجام خواه اصطلاح «روزنامه نگاری ادبی» خواه «غیرتخیلی خلاق» متناسبتر باشد، کیفیت آن همان باقی می‌ماند.

منبع مورد استفاده برای این مدخل