آرای بالای به دست آمده؛ مهدی غضنفری با 218 رای، رستم قاسمی با 216 رای، عبدالرضا شیخ‌الاسلامی با 204 رای و محمد عباسی با 165 رای موافق که به جمع هیات وزیران راه یافتند، نشان می‌دهد که مجلس فارغ از محاسبات جناحی تنها به شایسته‌سالاری و تعهد و گرایش به خدمتگزاری معرفی‌شدگان توجه داشته است.
متاسفانه تحت تاثیر القائات عناصر جریان انحرافی، برخی از دولتیان و رسانه‌های وابسته به دولت، موضع منفی در برابر مجلس داشتند تا جایی که از به‌کارگیری هیچ دستاویزی برای بهره‌گیری علیه مجلس و نمایندگان مردم پرهیز نمی‌کردند.
دیروز اما مجلس فارغ از گرایش‌های سیاسی و جناحی فراکسیون‌های مختلف آن، پس از سنجش میزان تعهد همراه با شایستگی نامزدهای معرفی شده، آنان را به سوی صندلی وزارت هدایت کرد. رای اعتماد بالای مجلس بدین معنی است که مجلس سرستیز با دولت ندارد. مجلس آنگونه که حضرت امام خمینی (ره) فرمودند: «عصاره فضایل ملت است.»
برآیند نگرش‌های سیاسی موجود در مجلس چنین بود که دولت را با دادن رای اعتماد بالا به افراد با انگیزه، مدیر و مدبر، متعهد و معتقد راهی هیات دولت کند. رای اعتماد بالا به چهار وزیر معرفی شده که سه تن از آنان بیش از 200 رای آورده‌اند، حاکی از نگرش شایسته مدار مجلس است. به نظر می‌رسد این آرای بالا حاوی پیامی غیرمستقیم برای ساختمان پاستور باشد، بهارستان، پاستور را بدون عناصر جنجال‌طلب انحرافی می‌خواهد. کسانی که مدیر و مدبرند، ولایت‌پذیرند و بیش از هر چیز به خدمت می‌اندیشند نه به سمت.
اکنون چهار وزیر جدید باید نقش پل ارتباطی را میان مجلس و دولت دهم بازی کنند. به نظر می‌رسید که روابط بهارستان و پاستور طی ماه‌های اخیر تیره و کدر شده بود اما اضافه شدن چهار وزیر جدید می‌تواند موجب تعامل بیشتر دولت با مجلس و بالعکس شود.
البته ناگفته نماند که رئیس‌جمهور نیز در معرفی نامزدها، دقت مناسب را داشته است. اکنون دکتر احمدی‌نژاد به خوبی پیام مجلس را درک کرده است؛ پایان دادن به مناقشات احتمالی می‌تواند به نفع کشور و حتما به سود همه جریان‌های سیاسی کشور باشد.
اما باید بدین پرسش هم پاسخ داد که رفتار دولت در معرفی نامزدهای تصدی چهار وزارتخانه و رای بالای مجلس به چهار نامزد معرفی شده تا چه اندازه با تحولات انتخابات مجلس نهم در ارتباط است.
به نظر می‌رسد بررسی پیشینه روابط دولت و مجلس برای یافتن این پاسخ ضروری است. مجلس هشتم در دولت نهم بیشترین میزان همکاری با دولت را داشت اما زاویه‌های اختلاف سلایق هنگامی افزایش یافت که برخی از عناصر خاص در دولت دست به تمشیت امور بردند و جایگاه خود را فراتر از مجلس می‌دانستند و می‌کوشیدند تا دکتر احمدی‌نژاد را نیز تحت تاثیر این اندیشه ناپسند قرار دهند.
به هر رو، به نظر می‌رسد عناصری که نزدیک به جریان انحرافی هستند، روز به روز از توان تاثیری‌گذاری‌شان بر دولت و هیات وزیران کاسته می‌شود. مجلس نیز نشان داده است که اندک اندک باید شأن «مجلس در راس امور است» را حفظ کند و در عین حال با رئیس جمهوری و وزیرانش به تعامل سازنده بپردازد.
