وزارت آموزش و پرورش بر این باور است که اگر یک رشته ورزشی در یک پایه تحصیلی اجباری شود، ورزش مدارس احیا خواهد شد، درحالی‌که بستر مناسب برای انجام حرکات ورزشی در مدارس، به ویژه از نوع دولتی آن فراهم نیست، البته اغلب مدارس غیردولتی هم فضای کافی و مناسب برای ورزش ندارند.مدارس، معلم یا مربی ورزش ندارند، زنگ ورزش مفهومی ندارد، با توجه به تراکم دانش‌آموزی در مدارس شهری، فضای مناسب(و نه استاندارد) برای ورزش وجود ندارد و... آنگاه مسئولان محترم آموزش و پرورش هرروز اعلام می‌کنند که رشته ورزشی جدیدی در مدارس اجباری می‌شود. اظهارات اخیر رئیس مرکز تربیت بدنی و سلامت وزارت آموزش و پرورش که سمت قائم‌مقامی وزیر را نیز یدک می‌کشد، شباهت زیادی به مصوبه مجلس شورای ملی در شهریور سال 1306 هجری شمسی دارد که بر اساس آن «ورزش در همه مدارس جدیده» اجباری اعلام شده بوده.
مصوبه 84 سال پیش مجلس شورای ملی شامل 4 بند بود:
ماده اول - وزارت معارف مجاز است که ورزش را در کلیه مدارس جدیده اجباری نماید.
ماده دوم - به غیر از ایام تعطیل همه روزه در مدارس مزبوره باید ورزش به عمل آید.
ماده سوم - عده ساعات و اوقات ورزش و ترتیب آن را وزارت معارف معین خواهد کرد.
ماده چهارم - این قانون پس از تصویب تا مدت یکسال در مراکز ایالات و ولایات و تا مدت 3 سال در سایر نقاط به موقع اجرا گذاشته خواهد‌شد.
ورزش اجباری
واژه ورزش که از دیرباز معنای تمرین و ممارست داشت، به هنگام تصویب «قانون ورزش اجباری در مدارس» در ۱۶ شهریور ماه ۱۳۰۶ شمسی به‌طور رسمی به معنای امروزی وارد قاموس واژگان دولتی ایران شد.بر اساس آنچه در کتاب‌های تاریخ آمده، در آن زمان هدف از درس ورزش، تندرستی و آشنایی دانش‌آموزان با تاریخچه و اصطلاحات بازی‌ها بود، نه الزاما تمرین فوتبال و والیبال و... در اجرای این قانون، از همان سال در مدارس کشور وسایل پارالل و بار‌فیکس نصب شد. دویدن، شناکردن، قدم آهسته و رژه رفتن نیز از برنامه‌های درس ورزش مدارس قرار گرفت و به دانش‌آموزان تأکید می‌شد که خمیده ننشینند و با قدم‌های استوار راه بروند.
بازگشت به 84 سال پیش
اکنون تاریخ پس از گذشت 84سال بار دیگر در حال تکرار است و این بار وزارت آموزش و پرورش و شورای‌عالی آموزش و پرورش اعلام می‌کنند که «ورزش در مدارس اجباری است.»
البته یک تفاوت دارد و اینکه ورزش در مدارس جایگاه پیشین خود را ندارد اما رئیس مرکز تربیت بدنی و سلامت آموزش و پرورش هر روز یک رشته را در یک پایه تحصیلی «اجباری» اعلام می‌کند تا شاید ورزش مدارس احیا شود، غافل از اینکه ورزش مدارس، همت، پشتکار و امکانات می‌خواهد و «اجباری شدن» دردی را درمان نخواهد کرد.
مشت نمونه خروار
چنین به‌نظر می‌رسد که با توجه به پرداختن به حواشی ورزش در مدارس، اصل ورزش مدارس فراموش شده و آموزش و پرورش بیشتر به‌دنبال تبلیغات است.هر چند وزارت آموزش و پرورش با اجباری اعلام‌کردن ورزش در مدارس موفق به احیای آن در مدارس نشده است.نمونه آن اظهارات بهمنی، مدیرکل تربیت‌بدنی وزارت آموزش و پرورش است که شهریور 89 از اجباری‌شدن ورزش صبحگاهی در تمام مدارس کشور از ابتدای سال تحصیلی جدید(90-89) خبر داد. نمونه دیگر آن اظهارات وزیر آموزش و پرورش در اسفند 88 است؛ زنگ ورزش در مدارس کشور اجباری شد.
وزیر آموزش و پرورش اظهار کرد: از سال آینده فرهنگ ورزش اجباری می‌شود. همچنین ورزش‌های پایه مانند شنا و ژیمناستیک در مدارس آغاز خواهد شد. حاجی‌بابایی گفت: امکانات راه‌اندازی این ورزش‌ها بررسی شده و با استفاده از تمامی شرایط و امکانات استان‌ها در سراسر کشور این برنامه ورزش را در همه مدارس اجرایی خواهیم کرد. نتیجه اجباری‌شدن فرهنگ ورزش، وضعیت کنونی ورزش مدارس است؛ هر چند وزیر آموزش و پرورش بر این باور است که طرح آموزش اجباری شنا به دانش‌آموزان پایه سوم دبستان بالای 90 درصد موفقیت‌آمیز بوده است و باید همه طرح‌ها اینچنین پیش بروند!
