به نوشته روزنامه اطلاعات آن سال‌ها، دکتر هدایتی، وزیر آموزش و پرورش در اجتماع مسئولان و دبیران تلویزیون آموزشی گفت: به موازات تغییر سیستم آموزشی، از نظری به علمی و حرفه‌ای و تغییر بعضی از کتب درسی، موضوع تدریس از طریق تلویزیون مورد مطالعه قرار گرفت و به زودی تدریس از تلویزیون در تهران آغاز می‌شود.
دکتر هدایتی در پایان اظهار امیدواری کرد که ترتیباتی فراهم شود تا در آینده کلیه دانش‌آموزان شهرستان‌ها بتوانند از تلویزیون آموزشی استفاده کنند.
دوم) آغاز به کار تلویزیون آموزشی
نخستین برنامه‌های تلویزیون آموزشی، از مهرماه سال1350 (یعنی پنج سال بعد از گفته‌های وزیر آموزش و پرورش سال 1345) آغاز شد.
این برنامه‌ها که از محل شبکه2 فعلی پخش می‌شد، به صورت نیم بند ادامه پیدا کرد و در برخی مدرسه‌ها که به تلویزیون مجهز شده بودند، از آنها استفاده‌هایی به عمل آمد.
بعدها شبکه دوم تلویزیون، به خاطر همین سابقه، صبغه آموزشی پیدا کرد و سال‌ها نیز به همین عنوان نامیده شد.
سوم) سال‌های آغازین دهه60
«با گسترش تلویزیون آموزشی، امکانات آموزشی به‌طور مساوی و عادلانه بین همه اقشار جامعه توزیع خواهد شد.» این شعار زیبای سال‌های آغاز دهه 60 عملی نشد و طرح‌های مسئولان آموزش و پرورش و صدا و سیما در کازیه‌های در دست اقدام یکدیگر بایگانی شد.
چهارم) تجربه سال 66
ماه‌های موشک‌باران شهرها در آغاز سال 66، تجربه خوبی برای راه‌اندازی تلویزیون آموزشی بود.
این تجربه سه چهار ماهه که با مدیریتی عالی اداره شد، به فراموشی سپرده شد و به جز تعدادی فیلم آموزشی و تدریس‌هایی چند از معلمان خوب، چیز دیگری در آرشیو صدا و سیما و دفتروقت تکنولوژی آموزشی آموزش و پرورش (معاونت فعلی فناوری اطلاعات) باقی نماند.
راستی اصلاً این آرشیوها موجودند؟
امروز) بار دیگر تلویزیون آموزشی
اخیراً مسئولان آموزش و پرورش، ضرورت استفاده از تلویزیون را به عنوان وسیله‌ای تأثیرگذار در آموزش و ایجاد عدالت آموزشی مطرح کرده و حتی خواهان راه‌اندازی شبکه مستقلی به عنوان «تلویزیون آموزشی» شده‌اند.
در صحیح بودن این حرف، صحبتی نمی‌کنیم و از اینکه چرا از دفتر تکنولوژی آموزشی آموزش و پرورش با امکاناتی در حد یک ایستگاه تلویزیونی که حتما توانایی راه‌اندازی و اداره یک شبکه آموزشی 24 ساعته را دارد، استفاده نمی‌شود، بحثی نمی‌کنیم.
همچنین از اینکه کل مقوله تلویزیون آموزشی، خلاصه شده به سه، چهار تا برنامه ویژه با آرم «رشد» در شبکه آموزش، چیزی نمی‌گوییم.
حرف بر سر این است که مسئولان آموزش و پرورش، در سخن گفتن از تلویزیون آموزشی، خیلی ذوق زده نشوند، بهتر است سری به سوابق و بایگانی‌های وزارت متبوع خود بزنند. قطعاً به تجربه‌ها و طرح‌های قبل و بعد از انقلاب دسترسی خواهند داشت؛ تجربه، چیز بدی نیست.
