تماشاگران زیادی در روزهای عادی، جلوی گیشه تئاتر شهر برای تهیه بلیت «نوشتن در تاریکی» در صف ایستادند و شب‌ها برای دیدن این نمایش روی زمین نشستند. شب‌هایی بود که تماشاگران برای دیدن این اثر نمایشی تا اواسط سن و نزدیک بازیگران نشسته بودند. تازه آنها تماشاگران خوش‌شانسی بودند که توانستند به‌هرحال به سالن راه پیدا کنند.
تئاتر ایران مشکلات بسیاری دارد اما یکی از این مشکلات مسئله تمدید نشدن اجرای نمایش‌هایی است که هنوز مخاطب دارد. البته باید بین تئاتر پر مخاطب و تئاتر پرفروش تفاوت قائل شد. طبیعی است که پرمخاطب بودن یک تئاتر ملاک خوبی برای کیفیت یک تئاتر باشد. از آن طرف هستند برخی از آثار سطحی که پرفروش می‌شوند بدون آنکه پس‌زمینه کار، اندیشه و تفکری داشته باشد.
برای رفع این مشکل نیاز به برنامه‌ریزی دقیقی است تا مرز بین تئاتر پرمخاطب و تئاتر پرفروش مشخص شود؛ کار دشواری نیست، فقط کافی است تشکلی از هنرمندان تئاتر تشکیل شود تا این مرز را مشخص کند. از سوی دیگر تئاتر به‌علت عدم‌تبلیغات مناسب معمولا مخاطب خود را دیر پیدا می‌کند و زمانی هم که مخاطب قصد تماشای کار موردنظرش را دارد، قرارداد آن با مرکز هنرهای نمایشی به پایان رسیده است و باید سالن در اختیار گروه بعدی قرار گیرد،
درحالی‌که ادامه اجرای نمایشی که مخاطب دارد، هم به نفع تئاتر کشور است و هم به نفع گروه‌های نمایشی. درست است که تعداد سالن‌های نمایشی در تهران محدود است اما این محدودیت نباید جلوی تقاضای مخاطب قرار گیرد بلکه باید راهکارهای جدیدی برای آن پیدا کرد؛ مثلا می‌توان از سالن‌های تئاتری مهجور در تهران و حتی شهرستان‌ها سود برد که بدون استفاده رها شد‌ه‌اند.
کافی است با برنامه‌ریزی دقیق، هماهنگی‌های لازم ایجاد شود تا از این طریق هم از تئاتر شهر تمرکززدایی شود، هم اجرای مجدد تئاتر در سالن‌های تئاتری تهران رونق بگیرد، هم مخاطبان شهرستانی بی‌نصیب نمانند وهم هنرمندان از نظر مالی و اقتصادی متضرر نشوند. در این صورت بین عرضه و تقاضا تعادل ایجاد می‌شود و هنرمندان می‌توانند آثارشان را در تمام نقاط کشور به صحنه ببرند.
در تمام دنیا رپرتوار نمایشی یکی از ارکان مهم تئاتر حرفه‌ای محسوب می‌شود؛ در حقیقت رپورتوار نمایشی احترام به سلیقه مخاطب است و تامین هنرمندان از لحاظ اقتصادی.باید برای تئاترهای پرمخاطب امکانات خاصی قائل شد؛ امکاناتی از قبیل اختصاص دادن اجراهای بیشتر به نمایش‌های پرمخاطب و استفاده از سالن‌های دیگر. مرکز هنرهای نمایشی می‌تواند با بستن قرارداد‌های مناسب این آثار را در سالن‌های دیگر به روی صحنه ببرد و با این‌کار به تداوم اجراهای نمایشی در سطح ایران کمک کند.
