این کتاب 560 صفحه‌ای با قطع وزیری، تمام‌رنگی و تمام گلاسه است؛ کاغذ گلاسه‌ای بسیار مرغوب که با چاپ مناسب نشر فرهنگ‌معاصر توانسته است تا حدودی کیفیت نازل بیشتر عکس‌های این فرهنگ پرعکس را جبران کند. بیشتر عکس‌های کتاب البته تاریخی‌اند و به‌علت گذشت زمان و نیز فناوری عکاسی در دوره خودشان، طبیعی است که با عکس‌های امروزی قابل مقایسه نباشند. اما عجیب است که حتی تصاویر جدید فرهنگ هم به شکل نامتعارفی، با کیفیت کلی کتاب هماهنگ نیستند.[انتشار راهنمای جامع موسیقی کلاسیک]
کیفیت کلی راهنمای جامع موسیقی کلاسیک در میان کتاب‌های مرسوم ایرانی، قابل توجه است. جلد سخت و محکم، کاغذ بسیار مرغوب و شیرازه و صحافی بسیار قدرتمند و دقیق، این کتاب را به کتابی مستحکم و شکیل تبدیل کرده و می‌تواند به‌عنوان یک فرهنگ -که طبیعتا باید محکم‌تر از هر کتاب دیگری باشد- عمر زیادی داشته باشد.
اما گذشته از ویژگی‌های ظاهری فرهنگ موسیقی کلاسیک که البته نکته کوچکی نیست، کتاب به لحاظ محتوایی نیز قابل اعتناست. همان طور که رضا رضایی، مترجم کتاب در مقدمه نوشته است، این فرهنگ «اولا به زبان ساده و برای عموم نوشته شده، ضمن اینکه اصالت و دقتی که برای کتاب‌های مرجع لازم است در مطالب این کتاب به نحو احسن مراعات شده و ثانیا تنظیم مطالب و انتخاب تصاویر به‌صورتی است که متن را گویاتر و سودمندتر می‌سازد».
به جز اینها، وقتی کتاب را باز می‌کنید یک ویژگی شکلی دیگر نیز به چشم می‌آید که رضایی درباره‌اش می‌نویسد: «این نکته نیز اهمیت دارد که صفحه‌آرایی و چاپ و تولید کتاب چنان چشم‌نواز و جذاب است که تورق و مطالعه آن لذتی از اثر شبیه لذت هنری در مخاطب برمی‌انگیزد.»
از این 3 نکته، اولی شاید برای ایرانی‌ها اهمیت بیشتری داشته باشد که البته در ترکیب با دوتای دیگر، حاصل کار را برای عموم بسیار قابل فهم می‌کند. زبان ساده کتاب همراه با عکس‌ها و تصاویر سازها و اصطلاحات مختلف موسیقی کلاسیک، آن را برای عامی‌ترین علاقه‌مندان نیز قابل استفاده کرده است و می‌تواند به سادگی و بدون پیچیدگی‌های مرسوم بحث‌های موسیقایی، پرسش‌های فراوان علاقه‌مندان را پاسخ دهد.
این همه شاید به این علت است که راهنمای جامع موسیقی کلاسیک در یکی از جدی‌ترین مراکز موسیقی کلاسیک دنیا تهیه شده است؛ کالج سلطنتی موسیقی در انگلستان؛ جایی که نویسنده کتاب در آن استاد است. جان باروز البته طبق رسم غربی‌ها به تنهایی این کتاب را ننوشته بلکه کتاب آن‌طور که مترجم می‌نویسد، حاصل همکاری بیش از 10مولف، همراه با گروهی از مشاوران هنری، طراحان، ویراستاران، محققان و متخصصان تولید کتاب است که همگی به ریاست باروز کارشان را انجام داده‌اند.
با این همه، رضایی نکته جالب‌تری نیز در مقدمه کوتاهش نوشته است. او می‌گوید: «من در جریان ترجمه که حدود یک سال طول کشید به خطاهایی برخوردم (چه در خود مطالب و چه در تنظیم مطالب) که با مراجعه به منابع دیگر آنها را برطرف کردم، به‌طوری که به جرات می‌گویم متن ترجمه به‌مراتب دقیق‌تر و کم‌خطاتر از متن اصلی انگلیسی از کار درآمده است.»[ترجمه‌‌ای راهگشاتر از متن انگلیسی]
متن اصلی انگلیسی را نشر DK در سال 2005 منتشر کرده و ظاهرا انتشارات فرهنگ معاصر، برخلاف آنچه معمولا در ایران مرسوم است، حق کپی‌رایت آن را خریده است. کتاب، پس از توضیح عناصر، سازها و اجرای موسیقی کلاسیک، موسیقی‌دانان بزرگ را به‌ترتیب تاریخی در 7بخش معرفی می‌کند.
