حالا در فاصله 5 روز مانده به روز حافظ، البته اخبار امیدوارکننده‌تری می‌رسد و قرار است همایشی به شکل بین‌المللی در شیراز برگزار شود. در این همایش از حسن انوری، اصغر دادبه و عبدالعلی دستغیب، حافظ‌پژوهان کهنه‌کار ایران تجلیل خواهد شد.
ضمن اینکه کتاب سال حافظ نیز معرفی و جایزه‌اش به برگزیده اهدا می‌شود. علاوه بر این برنامه، برنامه‌های دیگری هم از فردا تا یکشنبه در استان فارس برگزار می‌شود که هر چند هدف اصلی‌شان جلب توجه بیشتر به فارس است اما به هر حال برای روز حافظ نیز می‌تواند مفید باشد.
تمام این برنامه‌ها که از برگزاری شب‌شعر تا نمایشگاه خوشنویسی و رونمایی تمبر حافظ و شمس را شامل می‌شود، دست‌پخت بنیاد فارس‌شناسی است. مدیر این بنیاد، دبیر ستاد روز بزرگداشت حافظ نیز هست و تلاش کرده است تا جایی که می‌تواند برنامه‌ها را طوری بچیند که مسئله سرانجام به هدف بزرگ‌تری ختم شود؛ معرفی شیراز به‌عنوان شهر خلاق ادبی از سوی یونسکو.
علی‌اکبر صفی‌پور دیروز برنامه‌هایش را برای رسانه‌ها توضیح داده و حتما امروز در بعضی از روزنامه‌ها نیز منتشر شده است، ازجمله اینکه در برنامه امسال، دکتر شریف حسین قاسمی از هند در مراسم افتتاحیه سخنرانی می‌کند و 40 میهمان خارجی نیز به شیراز آمده‌اند.
اما برنامه‌های روز حافظ تنها اینها نیست؛ اینها هم هست: آماده‌سازی نمایشنامه «حکایت نی از زبان حافظ و طبیب عشق از زبان مولانا» به کارگردانی علینقی رازقی، تجلیل از معلمان و دانش‌آموزان حافظ‌پژوه و حافظان غزلهای حافظ، نواختن زنگ حافظ در مدرسه‌ها و سخنرانی دبیران ادبیات درباره حافظ، دعوت و حضور بیش از یکصد حافظ‌پژوه و دوستداران حافظ از سراسر کشور، حضور قطعی میهمانانی از هند، روسیه، ترکیه و تاجیکستان،
شعرخوانی سیدعلی موسوی گرمارودی و محمدعلی بهمنی در مراسم اختتامیه، تجلیل از 2 نفر از کسانی که بیشترین کلاس حافظ‌پژوهی را در شیراز داشته‌اند و 10 نفر از کسانی که در بیشترین کلاس حافظ‌شناسی شرکت داشته‌اند، ارسال پیامک و تبریک ویژه این روز به شهروندان، طراحی تندیس ویژه یاد روز حافظ و کارتهای ویژه رومیزی به همراه شعرهای حافظ و طراحی دیوان الکترونیک حافظ و ارسال آن توسط بلوتوث... .
جای خوشحالی است که حافظ به سرنوشت مولوی دچار نشد. بنیاد فارس‌شناسی می‌داند چطور از قابلیت‌های حضور آرامگاه حافظ در شیراز استفاده کند (هرچند شاید همچنان وجه جهانی این فعالیت‌ها کمرنگ باشد.) و این درست همان نکته‌ای است که سبب شده مولانا مظلوم واقع شود. مولانا غریب است. جایی به دنیا آمده است که حالا جزء ایران نیست و جایی از دنیا رفته است که باز هم حالا جزء ایران نیست. و درست به همین علت است که ضرورت پرداختن به او بیش از پرداختن به حافظ است و اما ما امسال برعکس عمل کردیم.
