همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: این اتفاق، داستان فرش ایرانی را از یک شیء هنری به یک پیامرسان فرهنگی تبدیل کرد و بار دیگر نشان داد که زیبایی، برای دیدهشدن نیازی به اجازه مرزهای جغرافیایی ندارد.
تصاویر جدید منتشر شده از مراسم ازدواج سلنا گومز و بنی بلانکو، فضایی رویایی و ساده را به نمایش میگذارد؛ پارچههای حریر سفید، گلآرایی پاییزی با رنگهای گرم و در مرکز این قاب، یک تریبون چوبی ساده. اما آنچه این صحنه را از یک مراسم ازدواج معمول در کالیفرنیا متمایز میکند، مسیری است که به این تریبون ختم میشود: راهرویی که نه با فرش قرمز مرسوم، بلکه با قالیچهها و گلیمهای اصیل ایرانی مفروش شده است. هر قالیچه، با نقش و نگار منحصربهفرد خود، گویی جزیرهای از تاریخ و هنر در میان سادگی مدرن فضا است.
این انتخاب، یک تصادف نیست. بنی بلانکو، تهیهکننده و خواننده، پیش از این نیز علاقه آشکار خود به فرشهای ایرانی را نشان داده بود. اما استفاده از این گنجینه هنری در چنین روز مهمی، وزن دیگری دارد. این دیگر تنها یک وسیله دکوری نیست؛ بلکه دعوت از «اصالت» و «گرما» به بطن یک پیوند است. گره به گره این فرشها، روایتی از صبر، هنر و فرهنگی غنی را با خود حمل میکند که حالا در پسزمینه یکی از پرمخاطبترین رویدادهای شبکههای اجتماعی قرار گرفته است.
این موج جدید توجه به هنر ایرانی، تنها به این زوج خلاصه نمیشود. چندی پیش هم جیجی حدید، یکی از بزرگترین مدلهای صنعت مد، با چیدمان خانهاش به سبک ایرانی و استفاده از المانهای شرقی، نگاهها را به سمت خود چرخاند. حالا فرش ایرانی در مراسم ازدواج گومز و بلانکو، این روند را تایید میکند؛ اینکه جهان غرب، خسته از مینیمالیسم سرد و تولیدات انبوه و بیروح، در جستوجوی «داستان» و «هویت» به فرهنگهای ریشهدار پناه آورده است.
در دورانی که نام ایران اغلب با عناوین سیاسی در رسانههای جهان گره میخورد، این فرشها سفیران خاموش اما قدرتمندی هستند. آنها بدون نیاز به ترجمه، از ذوق، تاریخ و تمدنی سخن میگویند که در تار و پودشان تنیده شده است. فرش ایرانی در خانه یک سوپرمدل یا در راهروی عقد یک زوج خواننده، تنها یک کالا نیست؛ بلکه نمادی از زیباییشناسی عمیقی است که حالا در حال فتح بیصدای سلیقه جهانی است و به کاربران اینترنتی یادآوری میکند که هنر، قدرتمندترین زبان مشترک بشریت است.
نظر شما