درباره کم آبی این روزها و فرهنگ لج بازی به جای صرفه جویی

به گزارش همشهری، شاید این صحنه را شما هم زیاد دیده باشید که سرایدار خانه‌ یا شرکتی در حال شستن حیاط و پارکینگ و جلوی در ورودی باشد؛ صحنه‌ای که برخی از ما نسبت به آن بی‌تفاوتیم، برخی دیگر در دل حرص می‌خوریم و تعدادی هم واکنش نشان می‌دهیم که « جناب! این چه کاری است، چرا از آب به عنوان جارو استفاده می‌کنی؟» و در دم می‌شنویم که« آب چاهه! آب آشامیدنی نیست.»

واقعیت این است که هربار مسئله کم آبی و صرفه‌جویی پیش می‌آید، عده‌ای یک جواب ثابت در آستین دارند و سریع می‌گویند: « آب تو کشاورزی حروم میشه، مصرف خونگی چیزی نیست که.» جواب‌های کلیشه‌ای که برخی حتی مبنای درستی دارند اما باعث نمی‌شود که مسئولیت را در مدیریت مصرف آب از ما سلب کند حتی اگر همه سدها پر باشد و میانگین بارش‌ها بالاتر از حد استاندارد باشد.

واقعیت این است که این بار در دل بحران بی‌آبی هستیم و دیگر نمی‌توانیم فقط دنبال مقصر باشیم و خودمان را ببینیم و حتی لج کنیم که به ما چه؟ وظیفه دولت است که برای بی‌آبی فکری کند نه ما مردم عادی؛ همه واقعیت‌های محیط زیستی نشان می‌دهد که منابع آبی در حال اتمام است و باید در کنار مطالبه‌گری از دولت در تغییر حکمرانی آب برای گرفتن سیاست‌های درست در این حوزه، خودمان هم برای عبور از این بحران که ممکن است سالیان سال ادامه پیدا کند، همراه شویم. باید الگوی مصرفمان را از خانه و کاشانه خودمان تغییر دهیم، به قول مولانا « تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید؛ تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغ خود برافروز، که یکی چراغ روشن ز هزار مرده بهتر، که به است یک قد خوش ز هزار قامت کوز»