پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینمای ایران که کاملا طبیعی است پس از موفقیت تجاری 2 قسمت اول، سازندگانش بخواهند دنباله دیگری را جلوی دوربین ببرند.
به این ترتیب جشنی که سازندگان اخراجی‌ها برپا کرده‌اند، باتوجه به میزان موفقیت این فیلم‌ها در فتح گیشه، قابل درک است؛ به‌خصوص اینکه سینمای ایران در این سال‌ها با بحران مخاطب مواجه بوده و فیلم‌های ده‌نمکی در چنین شرایطی موفق به رکوردشکنی شده‌اند.
نکته دیگر اما، ارزشمند دانستن اخراجی‌ها به‌دلیل استقبال تماشاگر از آنهاست. بارها گفته شده و گویا چاره‌ای جز تکرارش نیست که در هیچ‌جای دنیا و در هیچ هنری، برای سنجش عیار آثار هنری، به رأی مردم مراجعه نمی‌شود.
اخراجی‌ها چه در قسمت اول و چه در دنباله‌اش که امسال اکران شد و به شکل عجیب و غریبی هم فروخت، آثاری هستند که در تداوم موج کمدی‌های سخیف و مبتذل این سال‌ها، ساخته شده‌اند.
دلیل فروش بیشترش نسبت به محصولات مشابه را هم باید در این نکته جست‌وجو کرد که این شوخی‌ها این‌بار در فضایی «ارزشی» اجرا شده‌اند که پیش از این و به این شکل و شمایل سابقه نداشته است.
نکته جالب توجه اینکه تمام ویژگی‌های سری فیلم‌های اخراجی‌ها در جشنی که پنجشنبه گذشته در تالار وزارت کشور برگزار شد نیز مشهود بود. مراسمی با حضور مسئولان وزارت ارشاد، مردم و عوامل سازنده اخراجی‌ها که در میان انبوهی شعار، انواع و اقسام شوخی‌های ناپسند میان مجری و کارگردان اخراجی‌ها ردوبدل شد و اتفاقا استقبال حضار را نیز درپی داشت! چنانکه دعوت از تمامی عوامل اخراجی‌ها برای رفتن روی صحنه و گرفتن عکس یادگاری، به اغتشاشی کامل ختم شد؛ درست مثل اغتشاش ساختاری فیلم‌ها.
نکته جالب توجه اینکه جشن اخراجی‌ها، خود فیلم‌ها را با تمام ویژگی‌هایش تداعی کرده است. از کوزه همان برون تراود که در اوست... می‌ماند حمایت تیم سینمایی جدید ارشاد و شخص وزیر که در این مراسم گفت وظیفه ارشاد حمایت از فیلم‌هایی ماننداخراجی‌هاست؛
جملاتی که یادآور حمایت‌های صفارهرندی وزیر سابق ارشاد از اخراجی‌های یک و دو است.
درباره اینکه اخراجی‌ها فارغ از تمام شعارهای سازنده‌اش، چه فرهنگی را ترویج می‌دهد، سخن بسیار گفته شده که گویا گوش شنوایی برای شنیدنش وجود ندارد. دوستان سرخوش از فروش میلیاردی اخراجی‌ها، چشم انتظار قسمت سوم هستند.
سینمای ایران همچنان به راه خود ادامه می‌دهد و حالا فرهنگ رسمی هم رسما پشت سخیف‌ترین نمونه‌های این سینما می‌ایستد. در چنین شرایطی انتظار اینکه فیلمسازی در این سامان، به چشم‌انداز مطلوبی برسد، بیشتر رؤیاپردازانه به‌نظر می‌رسد تا واقع‌بینانه.
