او به بیشتر قله‌های بالای 7هزار متر جهان صعود کرده و یکی از سرشناس‌ترین کوهنوردان ایران محسوب می‌شود.عباس جعفری در 25سال گذشته در زمینه‌های مختلفی چون عکاسی، راهنمای گردشگری، کوهنوردی و تدریس اکوتوریسم فعالیت کرده است.
او روزنامه‌نگاری را با مجله شکار و طبیعت پیشین آغاز کرده و همیشه سفرنامه‌ها، یادداشت‌ها و عکس‌های وی در معتبرترین نشریات گردشگری کشور چاپ شده است.وی نقش قابل‌توجهی در شناسایی بسیاری از مناطق دور‌افتاده و مردم بومی ایران داشـــته و می‌توان گفت بسیاری از آیین‌های ایرانی به واسطه تلاش عباس جعفری بوده که اقبال ثبت و ماندگاری پیدا کرده است. از جعفری هم‌اکنون کتاب «راهیاب بیابانگردی در ایران» از سوی انتشارات فرهنگ معاصر در مرحله تدوین نهایی قرار دارد. وی تاکنون عمدتا به‌عنوان راهنمای سفر فعال بوده.
جعفری ازجمله همکاران روزنامه همشهری بوده و عکس‌های زیبای او از طبیعت ایران بارها درصفحه اول همشهری چاپ شده است. عکس‌های او از طبیعت و مردم ایران و جهان در معتبرترین نشریات بین‌المللی (ازجمله نشنال ژئوگرافیک) چاپ شده و نیز عکس‌های کتاب راهیاب ایران نیز منبعی است از تصاویری که جعفری در طول سفر از گوشه و کنار ایران گرفته است.
ابتدا: سرتا سر و وجب به وجب رودخانه تریشویلی را طی 2ماه گذشته چند بار گروه‌های تجسس و غواص حرفه‌ای گشته‌اند. در همه این روزها هم یک گروه ایرانی به سرپرستی همسر عباس، خانم فرخنده صادق، فاتح اورست، در محل حضور داشته‌اند و پیچیده‌ترین عملیات تجسس و نجات در طبیعت را پیگیری کرده‌اند برای یافتن نشانه‌ای از عباس... که تاکنون بی‌نتیجه بوده است؛ تاکنون، به این خاطر که فرخنده هنوز دست از جست‌وجو برنداشته و امیدوار و پایدار هنوز در نپال مانده است. امیدواری فرخنده را بسیاری از دوستان عباس و طبیعت‌گردان نیز دارند: اگر عباس توی رودخانه پیدا نشده، به این معناست که از رودخانه بیرون آمده، پس غرق نشده است.
طبیعت منطقه هم‌چنین شرایطی را دارد که کسی هفته‌ها در جنگل‌ها و باتلاق‌های صعب‌العبور آن گم بشود. پس شاید ناگهان همین روزها اعلام بشود عباس خسته و کشان‌کشان خودش را رسانده به حاشیه یکی از باتلاق‌های تریشویلی و با انگلیسی آمیخته با ته لهجه مشهدی از بلمچی نپالی درخواست کرده استکانی چای به او برساند. اما آیا عباس، این فاتح دشوارترین قله‌های بالای 7هزار متر جهان آدمی است که 2 ماه توی طبیعت گم بشود؟
بعد: الان که ما اینجا هستیم انگار حادثه خاصی رخ نداده. عباس عادت داشت مکررا همه را بی‌خبر بگذارد و مدت‌های طولانی ناپدید بشود. بعد می‌فهمیدی جاهای عجیب و غریبی بوده مثل گالاپاگوس یا چراپونچی یا پوپوکاتپتل که حتی تلفظ آنها هم دشوار است. همیشه رازآمیز و غافلگیر‌کننده بود. این بار هم همه را غافلگیر کرده است. این بار هم بی‌خبر به جای دوری رفته است. این بار هم معلوم نیست کی برمی‌گردد.
دیگر: 10روزی بعد از ماجرای غرق شدن عباس، گروه نجات جسدی پیدا کردند با شباهت‌هایی به او. نپالی‌ها از جمله به این دلیل که در آن روزها گزارشی در باره غرق‌شدن فرد دیگری نداشته‌اند اصرار می‌کردند که این مغروق باید عباس باشد اما گروه ایرانی و از جمله فرخنده با قاطعیت اعلام کردند که مغروق یافته شده عباس نیست و جست‌وجو باید ادامه پیدا کند. سرانجام نپالی‌ها مجاب شدند به پذیرفتن نظر گروه ایرانی و عملیات تجسس ادامه پیدا کرد.
همان وقت یکی از قایقران‌های نپالی ای‌میلی فرستاده بود برای یک تورگردان ایرانی تورهای رفتینگ (قایقرانی در رودخانه وحشی) و ضمن شرح ماوقع ازجمله نوشته بود: ما به‌نظر گروه ایرانی احترام گذاشتیم و آن مغروق را به‌عنوان ناشناس دفن کردیم. اما اگر آن نظر درست نباشد، می‌توان انتظار داشت که آقای جعفری از این پس به یک راز ابدی در هیمالیا تبدیل شود؛ رازی که هرگز گشوده نخواهد شد و جست‌وجویی که هرگز به سرانجام نخواهد رسید.
سرانجام: بی‌آن که خود بدانیم سال‌هاست که بسیاری از ما عادت داریم ایران را از دریچه دوربین عباس ببینیم. به جرات می‌توان گفت در همه 20سال گذشته هیچ مجله و بروشور و کتاب گردشگری و طبیعت‌گردی و ایران‌شناسی‌ای نبوده که بدون عکس‌هایی از عباس چاپ بشود. دامنه انتشار عکس‌های او در این چند سال به صفحات ثابت روزنامه‌ها هم کشیده شده بود. از بس که این مرد پرانرژی، فعال، خلاق، هنرمند و در عرضه آثارش درویش و بی‌دریغ بود. یک عکس می‌خواستی، یک دی‌وی‌دی با 2هزار عکس می‌فرستاد. دست کم تا وقتی نسل ما زنده است همچنان روال همین گونه خواهد بود: هر بار مجله‌ای درباره ایران را ورق می‌زنی عکس‌هایی را ببینی از عباس.
لابد عشایر به‌تدریج یکجانشین خواهند شد. زاگرس بی‌برگ و بارتر می‌شود و خیلی از جاها دیگر آنچنان نخواهند بود که در عکس‌های عباس می‌بینیم. ایران را با عکس‌های او همیشه زیباتر حس خواهیم کرد. باشد که باز هم ایران را زیبا ببینیم و عباس کمکمان کند در این باره.
باشد که تریشویلی آن استکان چای داغ را دریغ نکند از عباس. شایسته بود برای درآمیختن با هیمالیا، اما باشد که عباس راز ابدی این کوهستان نشود. به راستی الان عباس کجاست؟
