به رنگ تنوع

 این موسمی از اکران است که هر تماشاگری با هر علایقی احتمالا می‌تواند فیلم مورد علاقه خود را از میان تولیدات در حال نمایش بیابد. در حالی‌که فیلم‌های «بی‌پولی»، «زندگی‌شیرین» ، «دوخواهر»، «کتاب قانون» و «تردید» روی پرده بودند، «آقای هفت‌رنگ»  جای فیلم کریم مسیحی را گرفت تا به صورت همزمان، 5کمدی در حال اکران باشند.

از سوی دیگر با آغاز طرح اکران فیلم‌های فرهنگی، فیلم‌های «صداها» (فرزاد موتمن)، «استشها‌دی برای خدا»(علیرضا امینی) و «خانه روشن» (وحید موسائیان)  مستند سینمایی «سرزمین گمشده» نیز به نمایش عمومی درآمده‌اند؛  فیلم‌هایی که به عنوان آثار متفاوت، هنری، مخاطب خاص یا هر صفت دیگری که بتوان به آن مزینشان کرد، در واقع طیفی از محصولات سینمایی را نمایندگی می‌کنند که بنایشان بر فتح گیشه گذاشته نشده، درست برعکس اغلب کمدی‌های روی پرده که در سبدش همه نوع فیلمی مشاهده می‌شود؛

از نمونه نازل و خام‌دستانه‌ای چون «دوخواهر» که سازنده‌اش نشان می‌دهد حتی کپی کاری را هم خود بلد نیست گرفته تا «زندگی شیرین» که تکرار مایه‌های موفق را در کنار رقص و آواز جواد رضویان، شفیعی‌جم و پورمخبر می‌گذارد. «بی‌پولی» و در مرحله بعدی «کتاب قانون» گرایش فیلمسازان جدی سینمای ایران به ژانر کمدی را به نمایش می‌گذارد.

«آقای هفت رنگ» هم به عنوان تازه‌ترین محصول پویا فیلم‌ از علاقه پایدار حسین فرح‌بخش در بازسازی فیلم‌های قدیمی حکایت دارد و این یکی اقتباسی است از «سازش» متوسلانی؛ کمدی متفاوت و قدرنادیده‌ای که در دهه 50 نادیده گرفته شد و در گیشه هم شکست تجاری خورد ولی «آقای هفت‌رنگ» که برداشتی وفادارانه از «سازش» است، شانس بالایی برای توفیق تجاری دارد.

مخاطبان کمدی‌های پاییز در پردیس‌های سینمایی می‌توانند (و در صورت تمام شدن بلیت در روزهای آخر هفته، این توفیق اجباری نصیبشان می‌شود) که با تماشای آثاری چون «صداها» و «خانه‌روشن» متوجه شوند که سینمای ایران صرفا رسالت خنداندن تماشاگر را بر عهده ندارد و جز کمدی، فیلم‌های دیگری هم در این سینما ساخته می‌شود.

جالب این که فیلم‌های اکران شده در قالب طرح «نگاهی دیگر»، هریک لحن و حال و هوایی متفاوت دارند. «استشهادی برای خدا» از تلاش سازنده‌اش برای روایت داستان در فیلمی سینمایی پس از تجربه‌هایی ضد داستانی چون «کنار رودخانه» و «دانه‌های ریز برف» حکایت دارد که  با  بازی جمشید هاشم‌پور به همراه فضای برفی‌اش جالب توجه است.

در  «سرزمین گمشده» موسائیان به سراغ ایرانیانی رفته که در زمان پیشه‌وری مجبور به ترک وطن شدند و سال‌ها در سیبری در تبعید به سر بردند.

«صداها» بازگشت فرزادموتمن به سینمای مورد علاقه‌اش را نمایان می‌کند و در نحوه روایت، واجد بداعت‌هایی قابل تامل در اندازه‌های سینمای ایران است و کارگردانی‌اش کنترل شده و پالوده است. «خانه روشن» نیز فیلمی است اجتماعی که داستان ساده‌اش را با فرجامی غافلگیر کننده همراه ساخته است.

اکران متنوع پاییز، با آمدن «محاکمه در خیابان» آخرین ساخته مسعود کیمیایی، می‌تواند جان تازه‌ای به خود بگیرد.