همشهری آنلاین- صفورا صادقی: در زمانهای دور که هنوز در خانهها از گاز و شوفاژ و بخاریهای نفتی خبری نبود، سوخت مورد نیاز خانهها با زغالی تامین میشد که از همین کوچه تهیه و توزیع میشد.برای شنیدن داستان این کوچه قدیمی به سراغ یکی از کسبه و اهالی محله تجریش رفتیم و از زبان او درباره اهالی سابق این کوچه شنیدیم.
خواندنیهای بیشتر را اینجا دنبال کنید
عباس صالحی، از معتمدین و قدیمیهای محله، میگوید: « کوچه زغالیها در قدیم جزء املاک میرزا حسینخان فرمانفرما بود. سر کوچه زغالیها که اکنون دو ساختمان بلند دیده میشود درگذشته یک کاروانسرا بود به نام کل مرتضایی که بعدها تبدیل به چوببری و سالها بعد فروخته شد. اهالی شمیران از این کاروانسرا به روستاهای اطراف رفت و آمد میکردند. ته کوچه، حاج عباس تقوی انبار داشت و زغالی که از شمال، با اسب و قاطر و بعدها با تریلی میآمد اینجا انبار میشد و بعد هم در کل محله توزیع میکرد. او به همین سبب به عباس زغالی معروف شد. بعد از او به اینجا چند مغازه دیگر هم اضافه شد که زمستانها کسب و کارشان سکه بود. البته حمل و نقل زغالها به این منطقه از تجریش کار آسانی نبود. آنها زغالهای مورد نیاز مردم را از شهرها و روستاهای شمال کشور تهیه میکردند. در روزگاری که نه خودرویی وجود داشت و نه راه ماشینرو، زغالفروشها با اسب و الاغ و با مشقت بسیار زغالها را از جادههای کوهستانی به تجریش میآوردند.»
حاج عباس اضافه میکند: «پایین کوچه زغالیها مغازه و منزل حاج فروزان بود؛ از آخرین بازمانده نسل « نعلبندها »که به علی نعلبند شهرت داشت؛ شخصی که گفته میشد در رام کردن اسبهای چموش مهارت خاصی داشت و میگویند رضاشاه اسبهایی را که نمیتوانستند رام کنند پیش علی نعلبند میفرستاد.»
صالحی در پایان صحبت هایش ادامه میدهد: « ازکوچه زغالیها حالا فقط یک اسم باقی مانده است. از اواخر سال 1355 بهبعد کمکم بساط زغالفروشها جمع شد و جا به نفتفروشها داد که معروفترین آنها حسننفتی بود. آنها هم بعد از اینکه لولهکشی گاز به خانههای محله تجریش رسید از آنجا رفتند . زمین محل زغالفروشها توسط ورثه فروخته شد و اکنون مغازههای جورواجور سرتاسر کوچه را گرفتهاند.»
نظر شما