او محدودیتی را منجر به خلاقیت می‌داند که با محرومیت فاصله داشته باشد و آنقدر از حد نگذشته باشد که دیگر نشود با آن کاری کرد. در نمایش «هفت‌خوان رستم» ظاهرا همین قانون منجر به ایجاد صحنه‌ای نه چندان بدیع اما متفاوت و زیبا شده است.
هفت خوان رستم که از داستان‌های شاهنامه فردوسی است و نمایش آن با روایت و هدایت پری صابری به صحنه رفته است به‌دلیل مشکلات و ترافیک سنگین تالار وحدت نتوانست از دکوری مرسوم و رایج بهره ببرد و از این‌رو صابری دست به دامن تکنولوژی شد و از ویدئو پروژکشن برای ایجاد فضا و بستر نمایش بهره برد.
استفاده از این تکنولوژی را پیش از این در کارهای صابری و دیگر کارگردانان تئاتر شاهد بوده‌ایم اما ویژگی استفاده از آن در نمایش هفت خوان رستم از این بابت قابل توجه است که به خوبی توانسته جای خالی دکور را پر کند و حتی کارایی و کارکردی مناسب‌تر از دکورهای صحنه‌ای داشته باشد.
تصاویری که صابری برای نمایش از طریق ویدئو پروژکشن در هفت‌خوان رستم انتخاب کرده، عموما مکان‌هایی را نشان می‌دهند که می‌توانند بستر وقوع داستان و پرده‌های متفاوت آن باشند و نیز به کمک افراد متخصص، روی این تصاویر اقداماتی صورت گرفته که آنها را از حالت خامی در آورده و برای منظور کارگردان ساخته و پرداخته شده است.
از این‌رو هفت‌خوان رستم به خوبی نشان می‌دهد که چقدر امروزه به مدد تکنولوژی امکانات مناسب تری برای پرداختن به شاهکارهای ادبی داریم و حتی برای ارائه داستان‌های حماسی روی صحنه تئاتر هم با مشکل چندانی روبه‌رو نیستیم.
