١٤ خرداد بود که خبر صبحگاهی رادیو غمناک‌ترین خبر قرن را منتشر کرد. بغض گوینده خبر حالا نماد تمام غم‌های دنیا شده است. آن روز ناگهان صبح همه فهمیدیم که خدایی‌ترین سایه از فراز سرمان رفته است و داغ فراق خمینی(ره) بزرگ را باید تا ابد تحمل کنیم. روزگار جدایی و فراق آغاز شده بود، هیچ کس این را باور نداشت.
آخر چگونه ممکن بود. ما با تو آر‌زوها داشتیم. امیدها داشتیم و امیدها و آرزوهای نو می‌آفریدیم و لحظه به لحظه به دنیا می‌آمدیم و متولد می‌شدیم. او و سایه‌اش از بالای سرمان رفته بود و ما نمی‌خواستیم باور کنیم. اصلاً خودش به ما یاد داده بود که امیدوار باشیم و امید بیافرینیم.
چقدر تلاش می‌کردیم تا امیدوار باشیم و با این که ابرمردی را از دست داده بودیم، اما آموخته بودیم و ایمان آورده بودیم که این امیدواری‌‌ها سرانجام ثمر خواهد داشت. ما محکوم به امیدواری بودیم... به یاد بیاور آن روزها را. پر از آرزو بودیم که پدرانمان پیر شدند.
همشهری جمعه در این شماره به روایت ناگفته هایی از شب ارتحال حضرت امام (ره) پرداخته است
