شور عاشقی
کارگردان: داریوش یاری
تهیه‌کننده: داریوش یاری
بازیگران: شهره موسوی، مهدی زمین‌پرداز، پیام احمدی‌نیا، نادر فلاح، علیرضا استادی و سیامک صفری
محصول مشترک بنیاد شهید و امور ایثارگران و بنیاد سینمایی فارابی
مهم ترین فیلمی که تا کنون درباره واقعه کربلا در سینمای ایران ساخته شده، «روز واقعه» شهرام اسدی است. این فیلم به لطف متن بهرام بیضایی و البته موسیقی به‌یادماندنی مجید انتظامی به معیاری برای سنجش تمام تلاش های بعدی در این زمینه بدل شد و تا امروز هم هیچ فیلمی درباره واقعه کربلا نتوانسته به خوبی این فیلم در ذهن عامه تماشاگران بماند. حتی «رستاخیز» احمدرضا درویش هم که موضوعی مشابه داشت، اول به دلیل نوع اکرانش که بعد سال ها عدم امکان نمایش فقط به صورت آنلاین عرضه شد و بعد به دلیل کیفیتش، با «روز واقعه» قابل قیاس نیست. فیلم آخر داریوش یاری جدیدترین تلاش برای پرداختن به واقعه کربلاست. «شور عاشقی» درباره کاروان اسرای کربلاست که از کوفه به سمت شام حرکت می‌کند و زنی به نام سلما که همراه این کاروان است می‌خواهد رسانه این کاروان باشد و نگذارد جای جلاد و شهید عوض شود.
یاری پیش از این مستند «کربلا، جغرافیای یک تاریخ» را ساخته که از تاثیر واقعه کربلا بر فرهنگ و سبک زندگی شیعیان می گوید. این مستند داستانی توانست در جشنواره چهلچراغ تندیس بهترین تحقیق و پژوهش را دریافت کند و جایزه بزرگ جشنواره کربلا را به دست آورد. راوی این مستند شهاب حسینی است و موسیقی متن آن را مجید انتظامی ساخته است. یاری در گفت‌وگویی درباره شیوه کارش در این مستند گفته بود: «من سعی می کنم از حادثه و شخصیت هایی بگویم که درعین حالی که از واقعیت تبعیت می کنند مخاطب را به امامش نزدیک کند، به جهان ذهنی که در آن به واسطه هنرها و آیین هایی که در فرهنگش وجود دارد لایه های زیبا و عجیب این حادثه را شناخته و اینها را تبدیل به حماسه کرده تا ماندگارش کند.»
حالا یاری برای نخستین فیلم بلند سینمایی‌اش هم سراغ موضوع کربلا رفته و در جشنواره فیلم فجر چهل و دوم هم در بخش سودای سیمرغ و هم در بخش نگاه نو حضور دارد. او درباره این فیلم گفته: «این پروژه‌ای بود که از گذشته همراه من بود. متن فیلم سینمایی، فیلم کوتاه و سریال تلویزیونی این اثر را نوشته بودم. فیلم داستانی آن را نیز دو سال گذشته بازنویسی کردم و پس از آن، گویی طرح به جان و دلم نشست و به سرعت یک فیلمنامه بدون دیالوگ از آن نوشتم و بعد از تاییدیه نهایی و دیالوگ‌نویسی با حسین مهکام، به طرح نهایی و تولید رسیدیم. این سبک موضوعات، کارگردان را درگیر پژوهش می‌کند و هر سویی از این نهضت او را مجذوب خود می‌کند. وقتی درگیر ابعاد مختلف آن می‌شود می‌بیند بخشی از این روایت مغفول بوده، سپس به کاراکتر و حادثه ای خاص می‌رسد و آنقدر غَلت می‌خورد تا به جایی می‌رسد که خودشان دست او را می‌گیرند و می‌گویند آرام باش و اینجا متمرکز شو. در این فیلم آن نقطه جایی بود که باید صدای این کاروان می‌شدیم که اگر صدای این کاروان شوید جای دروغ و حقیقت هیچ گاه عوض نمی‌شود.»
نظر شما