از این رو اخیراً پیشنهاد جایگزینی طرح محدودیت تردد خودروهای تک سرنشین به جای طرح تردد زوج و فرد خودروها از سوی شهرداری تهران به شورای عالی ترافیک ارائه شده و دیدگاه های مختلفی را در بین کارشناسان برانگیخته است.
برخی کارشناسان با این ادعا که این طرح محدود کردن هر چه بیشتر حقوقی است که شهروندان یک شهر به عنوان حقوق اولیه باید از آن برخوردار باشند، به مخالفت با این طرح پرداخته اند.
تردیدی نیست که برخورداری از هوای مطلوب و رفت و آمد روان حق تمام شهروندان است، اما آیا در حال حاضر که هنوز محدودیتی برای تردد خودروهای تک سرنشین اعمال نشده، شهروندان از چنین حقی برخوردار هستند یا آن که مشکل ترافیک و آلودگی هوا به گونه ای است که بدون اجرای این محدودیت ها نیز شهروندان از بهره مندی از چنین حقی محروم می باشند.
همان طور که بسیاری از کارشناسان ترافیک نیز تأکید کرده اند، بدون اعمال طرح های محدودکننده ای مانند طرح زوج و فرد یا محدودیت تردد خودروهای تک سرنشین یا هر سیاست اجباری دیگری، رفت و آمد در تهران تبدیل به یک امر غیرممکن شده و به اصطلاح تهران قفل خواهد شد و در آن صورت همان حقوق محدود شده شهروندان از طریق اجرای طرح هایی مانند محدودیت تردد خودروهای تک سرنشین نیز به کلی از بین خواهد رفت و دیگر شهروندان نه تنها حق بلکه حتی امکان رفت و آمد در سطح شهر را پیدا نخواهند کرد.
درست است که ایجاد محدودیت برای شهروندان از طریق سیاست های اجباری سلب حقوق شهروندی است، اما در شرایط فعلی که هنوز راهکارهایی برای کنترل تردد خودروهای تک سرنشین مانند افزایش قیمت سوخت، هزینه پارکینگ، دریافت عوارض و... وجود ندارد، گریزی از اعمال چنین محدودیت هایی نیست.
آیا تکیه بر این انتقاد که اجرای چنین طرح هایی نادیده گرفتن حقوق شهروندان برای استفاده از امکانات رفاهی و حمل و نقل راحت است، در مورد تمام شهروندان صدق می کند؟ یا تنها شامل حال عده محدودی از شهروندان طبقه مرفه است که با وجود آن در اقلیت هستند، اما بدون توجه به حقوق اکثریت شهروندان به راحتی و با استفاده از خودروهای شخصی برای رفت و آمدهای روزمره خود، به تضییع حقوق بسیاری از مردم که از حمل و نقل عمومی استفاده می کنند، می پردازند.
آیا تا به حال به این نکته توجه کرده ایم که تردد در سطح شهر با استفاده از خودروهای شخصی و به صورت تک سرنشین محدود کردن حقوق اکثریت شهروندان برای استفاده از رفت و آمد سریع و آسان اقلیتی از شهروندان است و آیا این عادلانه است که تنها به بهانه تأمین رفاه عده اندکی از شهروندان تک سرنشین اجازه دهیم که حقوق شهروندانی که از حمل و نقل عمومی استفاده می کنند به واسطه ترافیک ناشی از تردد خودروهای تک سرنشین زایل شده و آنها نیز به واسطه این ترافیک زیان کنند.
