مافیا مستقیم و سرراست

همان‌طور که پیش از آن در کن پارسال، به نظر برخی پیشتر «کلاس»‌ فرانسوی، شایستگی دریافت نخل طلا را داشت.

«گومورا» وجه اسنادی قابل‌توجهی دارد و در روایت سبعیت و بی‌رحمی مافیا چیزی را کم نمی‌گذارد.قتل، خشونت و جنایت در «گومورا» متفاوت از آن چیزی است که معمولاً در فیلم‌های مافیایی مشاهده می‌شود. ماتئوگارونه دوربین را مستقیم به‌سمت واقعیت هولناک و تکان‌‌دهنده قرار داده و حاصل کارش هم فیلمی هولناک و تکان‌دهنده است.

«گومورا» اثری است که با تماشایش قطعاً یاد سری «پدرخوانده‌ها» نمی‌افتید؛ اتفاقی که به انتخاب طبقه فرودست و نمایش بی‌واسطه دغدغه‌هایشان بازمی‌گردد. چنانکه گویی دوربین «گومورا» چند داستان را به موازات دیگری تعریف می‌کند و به ترسیم خانواده «کامورا» می‌پردازد و جنایاتشان.از فضاهای مجلل و فراز‌ونشیب‌های دراماتیک و باج‌‌دادن به تماشاگر در این فیلم خبری نیست و هرچه هست مافیاست و آدم‌هایی که قربانی هستند. «گومورا» که براساس کتابی از روبرتو ساویانو ساخته شده، ماجراهایش کاملاً ریشه در واقعیت دارد.

خانواده «کامورا» همچنان در ناپل حضور دارند و فعالیت می‌کنند و حتی ساویانو (نویسنده کتاب) برای آنکه ترور نشود، تحت حفاظت پلیس زندگی می‌کند! «گومورا» ساختاری اپیزودیک دارد و سبک بصری‌اش کاملاً همخوان با مضمون اثر است. ماتئوگارونه کارگردان گومورا در یکی از مصاحبه‌هایش گفته که اصلاً دوست نداشته فیلمی مثل بقیه فیلم‌‌های مافیایی بسازد و کسانی که «گومورا» را دیده باشند، اذعان دارند که این یکی فصل دیگری است. با دیدن فیلم حس می‌کنید که حتی حماسه‌های فرانسیس فورد‌کاپولا از خانواده کورلئونه در «پدرخوانده‌ها» زیادی سینمایی هستند و کمتر واقعی.

«گومورا» این حسن بزرگ را دارد که در عین اینکه به‌شدت سینمایی است (با دکوپاژی که تنش را به‌خوبی به تماشاگر منتقل می‌کند و میزانسن‌هایی که گویی همگی از دل واقعیت بیرون آمده‌اند)، بسیار نزدیک به واقعیت به‌نظر می‌رسد. خشونت فیلم نه ابزاری برای فروش بیشتر که کاملاً استتیک است و کارکردی زیبایی‌شناسانه دارد؛ در فضایی که بی‌رحمی در آن موج می‌زند و حتی کشته‌شدن پسربچه‌ای 13ساله با گلوله جزئی از واقعیت‌های غیرقابل انکار محسوب می‌شود. «توتو» نوجوانی که به عضویت گروه درمی‌آید، جلیقه ضدگلوله برتن می‌کند و در یک آیین مافیایی برای آزمودن مردانگی، هدف گلوله قرار می‌گیرد.

از پاسکو آله خیاط که شبانه و پنهانی به کارگران چینی‌کایک کارخانه تولید لباس می‌آموزد یا مارکو و چیروز نوجوانانی که سلاح پیدا می‌کنند و به سرقت روی می‌آوردند تا روبرتو که در یک شرکت دفع‌زباله کار می‌کند و کاراکترهای دیگری که در هر کدام از اپیزودها حضور دارند، چنان واقعی و ملموس هستند که نمونه‌شان را در هیچ فیلم مافیایی دیگری مشاهده نکرده‌اید.«گومورا» فیلم شگفت‌انگیزی است.