به گزارش همشهری آنلاین، به محض ورود به این شهرها ممکن است مناظر آنجا به نظر شگفت‌انگیز بیایند اما سکوتی که در این مکان‌ها حکمفرماست، وحشت را جایگزین شگفت‌زدگی می‌کند. این شهرهای متروکه آن‌قدر بی‌صدا هستند که می‌توان صدای قدم‌ها و زوزه باد را در میان خانه‌های خالی‌ای که دیگر در و پنجره سالمی برایشان باقی نمانده است نیز شنید. به راستی ارواح در این شهرها ساکن شده‌اند؟
شهری بالای کوه
شهر کراکو که در قرون وسطی روی کوه‌های اطراف دهکده باسیلیکاتا در ایتالیا ساخته شده بود امروزه یکی از شهرها و مکان‌های متروکه دنیا به حساب می‌آید و دیگر کسی در آنجا زندگی نمی‌کند. دلیل ساخت این شهر روی تپه‌ها و کوه‌هایی با شیب زیاد، وجود زمین‌های زراعی با خاک مرغوب بود که برای کاشت ذرت و جو خاکی بسیار مناسب محسوب می‌شد.
ارتفاع برخی از این خانه‌ها تا سطح زمین به ۱۲۱ متر هم می‌رسید. این شهر در اصل به دست اسقف اعظم تیریکاریکو در سال ۱۰۶۰ ساخته شد. تا سال ۱۸۹۱ جمعیت این شهر به ۲ هزار نفر رسیده بود ولی بین سال‌های ۱۸۹۲ تا ۱۹۲۲ نزدیک به ۱۵۰۰ نفر ازمردم آنجا را ترک کرده و به شهرهای شمالی آمریکا کوچ کردند. عده‌ای که در این دهکده باقی ماندند، آنهایی بودند که بسیار فقیر بودند و برای گذران زندگی به کار روی زمین‌های زراعی احتیاج داشتند که نیمی از آنها نیز در جریان جنگ جهانی اول خانه‌ها و زمین‌های خود را رها کرده و به دهکده‌های همسایه رفتند.
در ۱۹۶۳ از آن جمعیت ۲۰۰۰ نفری هیچ خبری نبود و عده کمی که در شهر مانده بودند نیز دائم نگران زمین لرزه‌های شدیدی بودند که هرازگاهی منطقه را می‌لرزاند. خانواده‌های باقیمانده هم تا سال ۱۹۷۲ به خاطر تخریب خانه‌ها و مزارع‌شان بر اثر زمین‌لرزه‌های شدید شهر را برای همیشه ترک کردند. از آن زمان به بعد شهر خالی از سکنه بوده و هنوز بقایای این خانه‌ها بر اثر زلزله‌های گاه و بیگاه می‌لرزند.
شهر موجودات فضایی
سان ژی شهری است که در سال ۱۹۷۸ در شمال تایوان به عنوان دهکده‌ای مرفه برای تفریح و گذراندن تعطیلات ساخته شد؛ شهری با ساختمان‌هایی که بیشتر به خانه‌های موجودات ناشناخته شبیه بودند.
وقتی که برای ساخت این دهکده عجیب میلیون‌ها دلار خرج می‌شد، سازندگان آن فکر می‌کردند که با آمدن اولین گروه گردشگران به منطقه تمام بودجه‌ای که خرج شده است دوباره بازمی‌گردد. اما بودجه‌ای که برای ساخت این شهر در نظر گرفته شده بود به اتمام رسید و هیچ کس برای ادامه ساخت سرمایه‌گذاری نکرد و شهر نیمه‌کاره رها شد.
امروزه این منطقه با ساختمان‌های عجیب و غریب، کارخانه‌ها و وسایل حمل و نقل متروک بیشتر به شهر موجودات فضایی شباهت دارد. این طور که از شواهد و وسایل موجود در خانه‌ها پیداست، در برخی از آنها، خانواده‌های کارگرانی که در آنجا مشغول به کار بوده‌اند، زندگی می‌کرده‌اند.
مردم معتقدند که ارواح کارگرانی که در طول ساختن این شهر از دنیا رفته‌اند هنوز در این شهر حضور دارند و در آنجا زندگی می‌کنند.
شهر طلایی
شهر بودی در کالیفرنیا که به دلیل داشتن معادن زیاد طلا در دنیا معروف بود. امروزه به یکی از متروک‌ترین مکان‌های دنیا تبدیل شده است. این شهر تا سال ۱۸۸۰ بیش از ۱۰ هزار نفر جمعیت داشت.
بیشتر معدنچیان آن مهاجرانی بودند که از چین به آنجا آمده بودند ولی از سال ۱۹۶۲ به بعد این مهاجران کم‌کم شهر را ترک کرده و آنجا رفته‌رفته خالی از سکنه شد.
مدفون در شن
در اوایل سال ۱۹۰۰ شهر کولمن اسکوپ که در نامبیای آفریقای جنوبی قرار دارد مانند امروز متروک و خالی از سکنه نبود. در سال ۱۹۰۸ یکی از کارگران سیاهپوستی که در آن نزدیکی مشغول به کار بود - به نام لوئتریز- تکه‌ای الماس در یکی از تپه‌های شنی منطقه پیدا کرد و آن را به سرکارگر خود نشان داد.
پس از اطمینان از اصل بودن تکه الماس، تمام کارگران که برای ساخت راه‌آهن از آلمان به نامبیا آمده بودند به دنبال الماس، راهی تپه‌های شنی شدند. آنها توانستند تکه‌های زیادی الماس را از لابه‌لای شن‌ها بیرون بکشند.
از آن زمان به بعد نام و آوازه این شهر در دنیا پیچید و بسیاری از مردم برای زندگی به این منطقه آمدند. به‌زودی خانه‌های زیادی در این شهر ساخته شد و تقریبا ۷۰۰ خانواده در آنجا ساکن شدند. به سرعت به این شهر هتل، رستوران، بانک، بیمارستان و مدرسه اضافه شد و مردم هر روز به دنبال الماس به تپه‌ها و معادن اطراف می‌رفتند.
اما شن‌هایی که با کوچک‌ترین نسیمی از این سو به آن سو می‌رفتند، زندگی را برای اهالی آنجا دشوار کرده بود. به همین خاطر دورتادور خانه‌هایشان را با حفاظ‌هایی پوشاندند تا از ورود شن به خانه جلوگیری کنند. اما با تمام این کارها نیز ساکنان این شهر نتوانستند دوام بیاورند.
عمر شهر الماس از زمان پیدایش تا اوج‌گیری و پایان تقریبا ۴۰ سال بود. در اوایل سال ۱۹۵۰ توفان‌های شن بسیار شدیدی در منطقه آغاز شد. این توفان‌ها هر روز در گوشه‌ای از شهر کوهی شنی درست می‌کردند. این شن‌ها از درها و پنجره‌ها وارد خانه می‌شد. رفته‌رفته ساکنان، شهر را ترک کردند تا اینکه شهر به طور کلی خالی از سکنه شد. امروزه از آن همه خانه و مغازه‌ای که در این شهر وجود داشت، تنها یک خانه باقی مانده و دیگر خانه‌ها زیر خروارها شن مدفون شده‌اند.
شهر مردگان
شهر ویت نوم در استرالیا یکی دیگر از شهرهایی است که امروزه متروک مانده است. این شهر قبلا ۲هزار نفر جمعیت داشت که شغل بیشتر آنها کار در معدن بود. در اوایل دهه ۶۰، بیماری ناشناخته‌ای گریبانگیر مردم این شهر شد و هزار نفر از اهالی شهر بر اثر همین بیماری جان خود را از دست دادند.
باقی مردم که فکر می‌کردند دیگر بیماری تمام شده و آنها از این مهلکه جان سالم به در برده‌اند، با سوزاندن لباس‌ها و وسایل زندگی خود و ساختن وسایل جدید به زندگی خود ادامه دادند تا اینکه نشانه‌های بیماری در آنها نیز بروز کرد و کم‌کم جان باقی اهالی شهر را نیز گرفت.
اهالی دهکده‌های اطراف، مردم این شهر را به روستای خود راه نمی‌دادند چراکه می‌ترسیدند، که آنها نیز به این بلا گرفتار شوند. همه اهالی جان خود را یکی پس از دیگری از دست دادند و تنها هشت نفر از آنها زنده ماندند که آنها نیز شهر را ترک کردند.
امروزه این شهر به دلیل تلفاتی که بر اثر یک بیماری ناشناخته داشت متروک مانده است و هیچ کس جرات رفتن به آنجا را ندارد. شایعات زیادی هم درباره ماندن ارواح کسانی که از دنیا رفته‌اند در این شهر شنیده می‌شود.
جهنم روی زمین
دالول شهری در اتیوپی است که به خاطر داشتن آتشفشان‌های متعدد و فعال، داغ‌ترین شهر زمین به حساب می‌آید. این شهر حدود ۴۸ متر پایین‌تر از سطح دریا قرار دارد و به همین دلیل آتشفشان‌های آنجا نیز پایین‌ترین آتشفشان‌های سراسر دنیا حساب می‌شوند.
گرمای این شهر نیز به دلیل همین ارتفاع پایین آن است. متوسط دمای سالانه در آنجا به کمتر از ۳۴ درجه سانتیگراد نمی‌رسد. دمای هوا در روزهای بلند تابستان در شهر دالول تقریبا هر روز روی ۴۰ درجه سانتیگراد ثابت است.
شاید این توصیفات بتواند دلیل کوچ کردن اهالی از این شهر و متروک ماندن آنجا را بیان کند. مردمی که در این شهر زندگی می‌کردند به دلیل نبود زمین‌های مناسب برای زراعت و همچنین خشکسالی، کم‌کم به دهکده‌های اطراف مهاجرت کردند و به این ترتیب شهر به طور کلی خالی از سکنه شد.
حتی بومیان منطقه نیز که نمی‌خواستند شهر اجدادی خود را ترک کنند با از دست دادن افراد خانواده بر اثر همین گرما تصمیم به کوچ از منطقه گرفتند. دمای هوا در برخی از روزها به حدی بالا می‌رود که می‌تواند تکه چوب‌های خشک را آتش بزند.
شهر هسته‌ای
شهر پیرپیات در شمال اوکراین و در نزدیکی نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل قرار دارد. این شهر پیش از فاجعه چرنوبیل در سال ۱۹۸۶ بیش از ده‌ها هزار نفر جمعیت داشت که بیشتر آنها در همان نیروگاه مشغول به کار بودند.
اما پس از فاجعه چرنوبیل و از بین رفتن برخی از ساکنان و مهاجرت عده‌ای دیگر، این شهر متروک باقی ماند. تمام مکان‌های شهر از جمله فروشگاه، مدارس، بیمارستان و حتی ساختمان‌ها امروزه متروک مانده است.
خانه‌هایی که با تمام وسایل رها شده‌اند و حتی اسباب بازی‌های کودکان هم هنوز در اتاق‌هایشان دیده می‌شود، نشان از فاجعه بزرگی دارد که بر سر ساکنان این شهر آمده است. هنوز بسیاری از مهاجرانی که از این شهر رفته بودند، انتظار نوسازی آنجا را می‌کشند تا بتوانند بار دیگر به خانه‌های خود بازگردند.
جزیره متروکه
جزیره گان کان جیما که به نام هاشیما یا جزیره ناوهای جنگی نیز شناخته می‌شود، در ناکازاکی ژاپن قرار دارد، این منطقه نیز یکی دیگر از مکان‌هایی است که امروزه خالی از سکنه و متروک رها شده است. تعداد این جزایر متروک در ژاپن به ۵۰۵ عدد می‌رسد که مهم‌ترین و بزرگ‌ترین آنها گان کان جیماست.
این جزیره در زمان جنگ جهانی اول محل نگهداری ناوهای جنگی بود. در سال ۱۸۹۰ شرکت میتسوبیشی به وجود معادن زغال سنگ در زیر آب‌های این منطقه پی برد و به همین دلیل سرمایه‌گذاری بزرگی برای استخراج زغال سنگ از این معادن کرد.
این خبر به سرعت در تمام ژاپن پیچید و هر روز عده بیشتری برای کار و زندگی در این جزیره به آنجا می‌رفتند. تعداد این مهاجران در ۱۹۵۹ به اوج خود رسید. به سرعت در این جزیره ساختمان‌های بتونی زیادی ساخته شد. اما از سال ۱۹۷۴ به بعد کم‌کم نفت جای زغال سنگ را گرفت و نیاز به زغال سنگ در کشور کمتر و کمتر شد.
کارگران دیگر کمتر کار کردند و رفته‌رفته شغل خود را از دست دادند. آنها برای یافتن شغلی دیگر جزیره را ترک کرده و به شهرهای اطراف کوچ کردند. گان کان جیما دیگر به شهر ارواح تبدیل شده بود و آن همه ساختمان بتونی و سر به فلک کشیده همان طور به حال خود رها شد. امروزه این جزیره متروک سوژه بسیار مناسبی برای عکاسان و فیلمسازان شده است. دولت ژاپن به تازگی تصمیم به بازسازی و تبدیل این جزیره به یک مکان گردشگری گرفته است.
نظر شما