انسان‌هایی با پای شترمرغ

به گزارش همشهری آنلاین، این وسط اگر افراد این قبیله تازه کشف شده خصوصیت قابل توجه و شگفت‌انگیزی هم داشته باشند که به چشم انسان‌های مدرن امروز خارق‌العاده بیاید، حتما تا مدت‌ها بحث درباره آنها ادامه دارد. قبیله وادوما یکی از این قبیله‌هاست که با اینکه حدود ۷۰ سال از زمان کشف آن می‌گذرد اما افراد این قبیله هنوز در خفا و به دور از تمدن زندگی می‌کنند؛ کناره‌گیری آنها یک دلیل موجه دارد؛ مردان این قبیله بیماری مرموزی دارند که باعث شده از جهان خارج فاصله بگیرند و تنهایی را به زندگی در جمع ترجیح دهند؛ آنها با پاهایی شبیه خرچنگ به دنیا می‌آیند و به همین دلیل از شکل خاص پاهایشان خجالت می‌کشند و ترجیح می‌دهند در نواحی دور افتاده‌ای مثل دره رودخانه زامبیزی زندگی کنند.  

وادوما اسم یکی از قبیله‌های عجیب در غرب زیمبابوه است که مردان آن به خاطر داشتن پاهایی شبیه به پنجه‌های خرچنگ به «مردان پاخرچنگی» و یا «پا شتر مرغی» مشهور شده‌اند. از هر چهار مرد این قبیله قطعا یک نفرشان به این بیماری خاص ژنتیکی مبتلا می‌شود؛ بیماری‌ای که باعث می‌شود انگشت و کف پاهای آنها مثل خرچنگ به سمت داخل کشیده شود.

 کشف پاخرچنگی‌ها

چارلز ساتن، اولین سفیدپوستی بود که در سال ۱۹۵۱ مردان پاخرچنگی را از نزدیک دید. چارلز اهل انگلستان بود و به عنوان مامور پلیس در آفریقای جنوبی خدمت می‌کرد. او داستان‌های زیادی از وجود چنین قبیله‌ای در آفریقا شنیده بود؛ قبیله‌ای که با دیدن افراد ناشناس پا به فرار می‌گذارند. به همین خاطر ساتن برای رسیدن به حقیقت ماجرا، تصمیم گرفت خودش راهی سفر شود تا به راز قبیله مردان پا خرچنگی پی ببرد. او برای این کار از بومیان موزامبیکی که غرب زیمبابوه را مثل کف دستشان می‌شناختند کمک گرفت و همگی با هم رهسپار تپه‌های شیرووا شدند.

چارلز، لحظه لحظه این سفر هیجان‌انگیز را در یک دفتر خاطرات ثبت کرده؛ سفری که کم کم رنگ و بوی معما به خودش گرفت. این مامور پلیس در یکی از خاطراتش نوشته است: «وقتی که با قبیله پاخرچنگی‌ها روبه‌رو شدیم، از تعجب شوکه شده بودیم؛ آنها هم رفتارهای عجیبی نشان می‌دادند و مشخص بود از ما ‌ترسیده‌اند.

اما وقتی متوجه شدند که از طرف ما هیچ خطری آنها را تهدید نمی‌کند، رئیس قبیله به سمت ما آمد. دور هم نشستیم و با هم غذایی را که زنان قبیله آن را درست کرده بودند، خوردیم. بعد از مدتی که با هم صحبت کردیم، رئیس قبیله شروع به نواختن کرد و مرتب به طبل کوچکی که روبه‌رویش بود، ضربه می‌زد. وقتی که صدای طبل در فضا طنین‌انداز شد، مردان، زنان و کودکان قبیله وادوما دور ما حلقه زدند و همگی به ما خیره شدند...». چارلز در ادامه خاطراتش نوشته است وقتی علت گوشه‌گیری افراد این قبیله از قبیله‌های دیگر را سؤال کرده، رئیس قبیله به او گفته : «ما این روش زندگی را بیشتر دوست داریم».  

آغاز تحقیقات

سفر ماجراجویانه چارلز ساتن به زیمبابوه در حقیقت نقطه شروع خبرهای داغ درباره مردم عجیب این قبیله بود چرا که بعد از انتشار خبر، فورا یک تیم تحقیقاتی که از تعدادی کارشناس و محقق تشکیل شده بود به آفریقا فرستاده شد؛ کارشناسان این تیم یک هدف مشترک داشتند؛ کشف راز معمای مردان پاخرچنگی!

این محققان بعد از رسیدن به قبیله وادوما، آزمایش‌های زیادی روی مردان این قبیله انجام دادند؛ نتیجه این آزمایشات نشان می‌داد که بیشتر مردان وادومایی به یک نوع بیماری خاص مبتلا هستند؛ بیماری‌ای به اسم سندروم ژنتیکی «اکتروداکتیلی» یا «سندروم پنجه خرچنگی». 

 این سندروم علاوه بر پا می‌تواند دست‌ها را هم تحت تاثیر قرار دهد. البته درباره قبیله پا خرچنگی‌ها، سندروم اکتروداکتیلی فقط در پاهای مردان بروز کرده و آنها سه انگشت وسطی پاهایشان را ندارند و با انگشت شصت پا و انگشت کوچک که به درون کشیده شده قدم بر می‌دارند. وقتی نوع بیماری مردمان عجیب قبیله وادوما مشخص شد، سؤال دیگری در ذهن دانشمندان به وجود آمد؛ اینکه چه عاملی باعث شده چنین سندرومی در این قبیله شایع شود!؟

آنها همه اعضای قبیله- مردها، زن‌ها و بچه‌ها- را مورد آزمایش قرار دادند و در نتیجه مشخص شد که ژن غالب این سندروم از طرف دختران این قبیله نسل به نسل گشته و بیماری در نوزادان پسر ظاهر شده است!
حالا نوبت این بود که دانشمندان قدم بعدی را بردارند و توضیحی برای وجود ژن غالب در دختران قبیله و ظهور آن در نوزادان پسر پیدا کنند. آنها بعد از تحقیقات زیاد متوجه شدند که وجود چنین بیماری‌ای ریشه در رسم و رسومات کهن قبیله‌ای دارد چرا که در این قبیله هیچ پسر و دختری حق ازدواج با افراد قبیله دیگر را ندارند و حتما باید از درون قبیله خودشان همسر انتخاب کنند؛ همین موضوع باعث شده که این بیماری نسل به نسل در این قبیله منتقل شود.  

هر چند که جنگ‌های زیادی برای از بین بردن این رسم در سال‌های گذشته انجام شده است اما تمامی آنها بی‌نتیجه مانده و هنوز هم اگر پسری بخواهد از قبیله دیگر دختری را به همسری خود انتخاب کند طبق قانون قبیله وادوما محاکمه خواهد شد. دختران هم سرنوشت بهتری ندارند و باید با شخصی ازدواج کنند که خانواده‌شان برای آنها در نظر گرفته و قطعا این فرد، یک مرد بیگانه، یعنی مردی از قبیله دیگر نیست!

نکته جالب اینجاست که اهالی این قبیله، با اینکه در مشاوره‌های پزشکی با کارشناسان به راز پا خرچنگی بودنشان پی بردند اما حاضر نشدند که پا روی آداب، رسوم و سنت‌های قدیمی‌شان بگذارند و درنتیجه حتی در این مدتی که قبیله کشف شده هم به تعداد مردان پاخرچنگی این قبیله اضافه شده است!  

با این حال بیماری عجیب مردان وادوما، باعث نشده که افراد این جزیره از انجام کارهای روزانه و گذران زندگی عاجز باشند. کارشناسانی که از این قبیله بازدید کرده‌اند می‌گویند مردانی که دچار این سندروم هستند نسبت به افراد عادی این قبیله سریع‌تر از نواحی کوهستانی بالا می‌روند و تا ارتفاع زیادی هم قادر به پریدن هستند. آنها مثل بقیه مردان قبیله که پاهایی عادی دارند، روند طبیعی زندگی‌شان را دنبال می‌کنند و با شکار، ماهیگیری، جمع‌آوری عسل و میوه‌های وحشی روزگار می‌گذرانند. افراد قبیله وادوما خانه‌هایشان را از نی و چوب نازک درختان درست می‌کنند.

با تمام این تفاسیر وجود این بیماری نادر بین مردان قبیله وادوما، باعث شده تا آنها دورافتاده‌ترین نقطه قاره آفریقا و غرب زیمبابوه یعنی جایی مثل دره رودخانه زامبیزی را برای زندگی انتخاب کنند و به این ترتیب تا جایی‌که می‌توانند از اجتماع و مردم فاصله بگیرند.