شاید بتوان نقطه اوج این وعده‌ها را در دوران صدارت محمد رحمتی بر وزارت راه و ترابری و تعیین انواع و اقسام ضرب‌الاجل‌ها برای پیمانکار ایرانی و طرف چینی قرارداد احداث این آزاد راه مشاهده کرد؛ اقداماتی که در زمان مطرح شدن حتی از سوی دست‌اندرکاران بخش راه و ترابری نیز جدی تلقی نشد و به ناچار وزیر قبلی راه و ترابری را وادار ساخت تا از شرکای داخلی و خارجی این طرح لب به گلایه گشوده و اعلام کند اگر امکان تامین مالی پروژه مذکور وجود داشت در اسرع وقت طرف ایرانی و چینی قرارداد را کنار می‌گذاشت.
اما با روی کار آمدن وزیر جدید راه و ترابری این وعده‌ها شکل جدی‌تری به‌خود گرفت چرا که حمید بهبهانی پس از وعده‌های آرمانی که در زمینه توسعه حمل‌ونقل ریلی و هوایی مطرح کرد این بار با انتقاد از همتایان سلف خود وعده‌های تازه‌تری را برای تکمیل و اتمام این آزاد راه مطرح کرده است.
در حالی که قبلا محمد رحمتی بارها نبود اعتبار برای تکمیل و اجرای این طرح و بسیاری از پروژه‌های بخش راه و ترابری را به‌عنوان مشکل اصلی نافرجامی بسیاری از طرح‌ها در این بخش قلمداد کرده بود، حمید بهبهانی وعده‌های تازه‌ای برای اجرای این طرح‌ها حتی در شرایطی که اعتبارات این بخش نیز تغییر چندانی نداشته را بارها اعلام کرده است.
پرسش مطرح آن است که آیا برای قضاوت در مورد کیفیت این روابط، تاثیر آن بر بهبود روند اجرای آزاد راه تهران- شمال و میزان تحقق وعده‌های وزیر کنونی راه و ترابری نیز باید مردم چند سال دیگر به انتظار بنشینند تا وزیری دیگر با وعده‌های تازه متولی این بخش شود، یا اینکه پیش از پایان صدارت بهبهانی بر این وزارتخانه مشکلات اجرایی مرتفع شده و بسیاری از قطعات این پروژه ملی به بهره‌برداری خواهد رسید؟!
