به گزارش همشهری آنلاین، علیرضا پنجه‌ای شاعر نام آشنای گیلانی در یک یادداشت و در اهمیت خاکسپاری پیکر زنده‌یاد هوشنگ ابتهاج در شهر زادگاهش نکاتی را متذکر شده که در ادامه می‌خوانید:
در علم سیاست، مرغ یک پا ندارد، گاه هزارپاست. تحلیل مشخص از شرایط مشخص داشته باشیم، شخصیت‌هایی در تاریخ هستند که بزرگی‌شان از تحلیل‌های سیاسی من و ما که اغلب برآمده از یکسویه‌نگری‌هایی از سر خشم و نفرت است. گذشته از برحق بودن باورهای من و شما شانیت برخی شخصیت‌ها بزرگ‌تر از این قیل و قال است.
تدفین پیکر سایه در رشت بیش از نفع و زیان برای این و آن نحله فکری، فردی یک امتیاز بزرگ برای فرهنگ و گردشگری ست.
من در این ماه‌ها هم‌خوابه مرگ بوده‌ام، بی که ابتلایم به دردی بزرگ تحت اراده من باشد، این دوران برزخی اما یک حسن بزرگ برایم داشت این‌که هر چه من بخواهم لزوما همان نخواهد شد، این‌که گاه یک حادثه کوچک جانی یا مالی همه معادلات زندگی‌ات را به هم بزند.
این‌که امر مطلق و قطعیت یک شوخی‌ست. این‌که حقیقت اگر در دسترس می‌بود آن‌قدر دست‌مالی می‌شد که دیگر از قداستش ذره‌ای باقی نمی‌ماند، با این همه نیک می‌دانم نسل آتی بری از مباحث این زمانی ما حق را به آن‌دسته از عزیزان می‌دهد که راضی به آرام گرفتن پیکر شاعر در زادبومش شدند. چرا که صنعت توریسم هر روز، در حال توسعه است و گردشگری بخشی از نیاز روح بشر محسوب می‌شود، در این بزنگاه که ممکن است فردا رو در روی عده‌ای قرار گیرم که برای نوشتن یادداشت‌هایی برای خانه سایه یا برای نصب تندیسش کلی بر اوراق دوسیه‌ام افزودند، برای آن‌ها که مرغ‌شان یک پا داشت و مانع خرید خانه مادری سایه از مالک جدید به عنوان خانه غزل شدند و یک فرصت برای ثروتمندی فرهنگی _ گردشگری را مانند صدها برنامه دیگر سوزاندند حتا قیافه حق به جانب نمی‌گیرم ، یا علی‌رغم آن همه یادداشت در رسانه‌ها توسط بنده و دوستان روزنامه‌نگار و پی‌گیری تنی چند از علاقه‌مندان به سایه نگذاشتند این مهم جامه عمل پوشد، این‌که چرا قدر آدم‌های تاثیر گذار تا زمانی که هنوز جسد نشده‌اند را ندارند، آری گلایه و شکواییه ما که تمامی ندارد تا کاستی‌ها و ناکامی‌ها تمام نشده‌اند، آن‌چه مهم است اما این است که رشت نیازمند بسترهایی برای مظاهر گردشگری فرهنگی‌ست.
آرامگاه سایه مانند عمر پر بارش برای شهر رشت یک امتیاز کلان محسوب می‌شود؛ سایه را جز از دریچه دل نمی‌توان شناخت.
نظر شما