«هنوز چیز دیگه‌ای نمونده که به هم نگفته باشید؟ تمام روز را که با هم بودید!» اغلب این تنها دلیلی‌‌است که پدر و مادران به‌خاطر اشغال‌ماندن مداوم خط تلفن از دست نوجوانانشان به‌ستوه می‌آیند. اما صبور باشید! این علاقه چند‌سالی بیشتر طول نمی‌کشد. در سنین بین 13 تا 16سالگی علاقه آنها به تلفن به‌اوج خود رسیده و سپس زمانی‌که دوره نوجوانی را پشت‌سر می‌گذارند، این علاقه فروکش می‌کند.
نوجوان باید ارتباط با دوستانش را حفظ کرده و با کسی که رازدار و محرم اوست و یا حتی با جمع دوستانش، ارتباط مداوم داشته باشد. تلفن فاصله‌ها را کوتاه کرده و بدون جابجایی و تغییر مکان، دسترسی به یکدیگر را ممکن می‌سازد و در صورت بروز ناراحتی او باید بتواند از نگرانی و اضطرابی که تاب‌تحملش را ندارد با کسی حرف بزند. زمانی‌که به نصیحت نیاز دارد، تلفن می‌زند. زمانی‌که نیاز به صحبت‌کردن دارد، تلفن می‌زند. زمانی‌که احساس تنهایی می‌کند، تلفن می‌زند. تمام این دلایل کافی‌است تا او گوشی تلفن را برداشته و به دوستانش زنگ بزند.
اگر نمی‌توانید نوجوانان را از تلفن‌کردن به دوستانشان بازدارید، با این‌حال می‌توانید محدودیت و مقررات مخصوصی تعیین کنید. باید آنها را مسئول کرده و برایشان محدودیت زمانی قرار دهید، به‌طوری‌که بتوانند حرف‌هایشان را درمدت زمان معلوم با دوستانشان بزنند. روش مفید دیگر آن است که به‌کمک ریز مکالمات تلفن هزینه تلفن‌های او را حساب کند. اگر به‌طور محسوس ملاحظه کند که تلفن‌های او تا چه مبلغی بودجه خانواده را تحت‌فشار قرار می‌دهد شاید بفهمد که کمی در تلفن‌زدن زیاده‌روی می‌کند.
Doctissimo- 2008
