همشهری آنلاین- راحله عبدالحسینی: رستماتی برای گذر از یک بحران روحی ورزش را آغاز کرد اما حالا که یک کوهنورد است، می‌گوید هدف از ورزش برایش فقط سلامت جسم و روح نبوده و نگاهش به زندگی را تغییر داده‌است. او برای اشاعه این حال خوبش سال‌هاست که تجریبات کوهنوردی خود را رایگان در اختیار هم‌محله‌ای‌های علاقه‌مند می‌گذارد. بعد از ورزش صبحگاهی در بوستان قیطریه با او همکلام شدیم.
۲دهه پیش بود که زندگی روی سخت و تلخ خود را به او نشان داد؛ روزهای تاریکی که انگار قصد نداشت سپری شود و لحظه‌ها را ناگوار می‌کرد. اما رستمی ریسمانی برای برآمدن از چاه روزهای تلخ خود ورزش را پیدا کرد. ؛ آن هم ورزش حرفه‌ای و قهرمانی. همین پیاده‌روی ساده در بوستان قیطریه برای او سلامت و نشاط را به ارمغان آورد. می‌گوید: «شنیده بودم که تحرک و ورزش می‌تواند برای بهتر شدن حالمان تأثیرگذار باشد. سال ۱۳۷۹ که با مشکل بزرگی در زندگی‌ام روبه‌رو شدم و روزهای سختی را می‌گذراندم، یاد ورزش افتادم. هیچ‌وقت هم در زندگی‌ام ورزشکار حرفه‌ای نبودم. یک روز صبح گرمکن ورزشی پوشیدم و برای پیاده‌روی به بوستان قیطریه آمدم. درست از همان روز زندگی روی دیگر را به من نشان داد.»
از ورزش‌های رزمی تا پاراگلایدر
رستماتی در همین پیاده‌روی‌های یک ساعته با ورزش صبحگاهی در بوستان قیطریه آشنا شد. دوستانی پیدا کرد که راه و روش پیاده‌روی و دویدن اصولی را به او آموختند. صبح‌های او دیگر با ورزش در بوستان قیطریه گره خورد.
او صحبت‌هایش را اینطور ادامه می‌دهد: «خوشبختانه تمرین‌های ورزشی و پیاده‌روی در بوستان قیطریه باعث شد تا به سمت داروهای آرامبخش نروم. می‌خواستم به خودم ثابت کنم که می‌شود از روزهای سخت گذشت و من می‌توانم. همین هم شد. کم‌کم بدمینتون را تمرین کردم. بارفیکس و آمادگی جسمانی هم به آن اضافه شد. دوستان ورزشکارم در بوستان هم خیلی راهنمای خوبی برای من شدند. در کنار ورزش، خواندن زندگینامه افراد موفق هم به من کمک کرد تا با روزهای طاقت‌فرسای زندگی‌ام خداحافظی کنم.»
رستماتی راهش را به سمت ورزش‌های رزمی کج کرد و ۴سال تمرین جدی را پشت سر گذاشت، ولی تمرین‌های صبحگاهی در بوستان قیطریه را ترک نکرد: «وقتی دان۳ را گرفتم، بهترین احساس زندگی‌ام را داشتم. حالم عالی بود. بعد از آن هم پاراگلایدر را شروع کردم و هیچ‌وقت از ورزش جدا نشدم.»
صعود به قله
وقتی با ریسمان ورزش، خود را از قعر ناامیدی نجات داد نگاهش به قله افتاد؛ به عظمت کوه: «کوهنوردی را ۱۲ سال پیش آغاز کردم؛ راهی که باعث شد از ترس‌هایم بگذرم. خودساخته شوم و بتوانم دست دیگران را هم بگیرم تا از مشکلات نهراسند. مشکلات نمی‌آیند که در زندگی ما بمانند. می‌آیند تا به ما درسی بدهند و بروند. کوهنوردی کمک کرده تا درس‌ها را یاد بگیرم. وقتی از کوهپایه به قله نگاه می‌کنی، راهی سخت و طولانی می‌بینی. اما وقتی بر فراز قله هستی درمی‌یابی که زندگی هم همین است. می‌شود از سختی‌ها عبور کرد. کوهنوردی منش و فکر مرا عوض کرد. دیگر به طوفان‌های زندگی اجازه نمی‌دهم مرا زیر و رو کنند. بزرگ ترین سپاسگزاری من از پروردگار این است که با کوهنوردی آشنا شدم. صعود برای من بزرگ‌ترین آرامش است.»
مرا عهدی است با جانان
رستماتی می‌گوید: «اطراف تهران و البرز ۱۱۱ قله دارد که همه را صعود کرده‌ام. سال گذشته هم به ۷۰ قله ایران صعود کردم. این برای من افتخاری است که در طرح ملی سیمرغ کوه‌های ایران حضور دارم؛ طرحی که در آن باید به ۳۱ قله بلند ایران صعود کنم. این روزها هم خودم را آماده می‌کنم تا به قله کی۲ در کشمیر به عنوان نخستین صعود برون مرزی بروم و بعد از آن به هیمالیا.» او که یخ‌نوردی و صخره‌نوردی را هم آموخته، استعدادیابی را برای افراد علاقه مند به کوهنوردی بسیار مهم می‌داند و می‌گوید: «من به دلیل معجزه‌ای که از ورزش به ویژه کوهنوردی دیدم، با خودم و خدا عهد کردم که تجربیات و دانشم را رایگان در اختیار علاقه مندان بگذارم. اول استعداد و آمادگی جسمانی آنان را ارزیابی می‌کنم و بعد با آنها برنامه کوهنوردی می‌گذارم و نکته‌ها را یاد می‌دهم. کوهنوردی ورزشی است که مدال‌آوری در آن مطرح نیست. فقط تمرین عشق‌ورزی به طبیعت است.»
باید و نبایدها از زبان خانم کوهنورد
برخی شهروندان با این تصور که کوهستان های شمال تهران خیلی نزدیک است و آنها هم قصد ندارند کوهنوردی حرفه‌ای انجام دهند با لباس و کفش نامناسب راهی می شوند. اول از همه باید وضعیت هواشناسی را بررسی کنید. لباس مخصوص کوهنوردی بپوشید. کفش و کلاه و دستکش هم باید همراه داشته باشید. از مواد غذایی کافی هم غافل نشوید. شماره اضطراری ملی یا ۱۱۲ را هم به خاطر داشته‌باشید.
نظر شما