چرا غزل به جای فرار به ترکیه طلاق نگرفت؟ | جنایت اهواز اتفاق نمی‌افتاد اگر...

به گزارش همشهری آنلاین، مریم رامشت (روانشناس و مدرس دانشگاه) در یادداشتی برای روزنامه همشهری نوشته است: سؤال اساسی این است که چرا زوجی با وجود اختلافات شدیدی که با یکدیگر دارند نمی‌توانند به زندگی مشترک‌شان به شکل مسالمت‌آمیز پایان دهند و کار به چنین فجایعی کشیده می‌شود؟ این زوج دخترعمو و پسرعمو بودند و همین ازدواج فامیلی می‌تواند نخستین اشتباه در زندگی آنها باشد. همچنین زن در شرایطی ازدواج کرده که ممکن است ازدواج او اجباری باشد.

در ادامه، زن زندگی‌اش را رها کرده و حاضر شده با وجود خطرات زیاد، به کشور دیگری برود. پاسخ ساده درباره اینکه چرا او دست به چنین کاری زده این است که از زندگی‌اش راضی نبوده و آن را رها کرده است. در چنین شرایطی که زن زندگی را رها کرده و گریخته مرد می‌توانست با دریافت مشاوره ساده حقوقی، همسرش را طلاق دهد. چرا که طلاق دادن از اختیارات مرد است و او به سادگی می‌توانست این کار را انجام دهد.

• به بهانه قتل غزل؛ دختری که از خانه فرار کرد و کشته شد | اگر پسری هم از خانه فرار کند او را می‌کشند؟ | در نگاه جامعه ما انگار فقط دخترها گناهکار هستند
• جزئیات شبی که غزل ناپدید شد | اطلاعاتی که خواهر غزل به قاتل داد | ارتباط یکی از دختران فامیل قاتل با پسر عموی مرد سوری در ترکیه
• سرنوشت تلخ دختران فراری در سال ۱۴۰۰ | از قتل ۲ دختر فراری در سیستان تا خانه وحشت و زن جوان اهوازی

اما پرسش دیگر اینکه چرا زن راه طلاق را انتخاب نکرده و فرار را به طلاق ترجیح داده بود؟ در پاسخ به این پرسش باید گفت که شاید چون زن براساس شناختی که از شوهرش و شرایط خانوادگی و رسم و رسومات داشته اطمینان داشته که شوهرش او را طلاق نخواهد داد و راهی جز ادامه زندگی مشترک با او تحت هر شرایطی ندارد.

متأسفانه گاهی در جامعه ما زمینه این‌که وقتی زوج نمی‌توانند با یکدیگر زندگی کنند، بتوانند به سادگی از هم جدا شوند، وجود ندارد، چرا که مثلا در همین مورد اگر این امکان وجود داشت کار به چنین فاجعه‌ای کشیده نمی‌شد. براساس شرایطی که وجود دارد وقتی زن و شوهری قصد دارند از یکدیگر جدا شوند باید چند جلسه مشاوره بروند، اما همین امکان هنگام ازدواج آنها وجود ندارد.

صرف‌نظر از آنچه برای این زوج اتفاق افتاده، انتشار تصاویر این حادثه نیز جامعه را جریحه‌دار و متأثر کرده است. هرچند از رسانه‌های غیررسمی و شبکه‌های اجتماعی توقعی وجود ندارد، اما انتظار می‌رود رسانه‌های رسمی کشور از انتشار خبرها و تصاویری که سلامت روانی جامعه را به خطر می‌اندازد، اجتناب کنند.