التهاب تاندون‌ها یا به اصطلاح پزشکی «تاندونیت» اغلب ناشی از فشارهای مکرر واردآمده بر آنها در هنگامی است که یک حرکت را بارها و بارها انجام می‌دهید. شایع‌ترین مفاصلی که دچار التهاب تاندون می‌شوند، مفصل آرنج، زانو، پاشنه و مچ هستند.
زانوی پرشگران یا پرشکاران یا به اصطلاح پزشکی «تاندونیت پاتلار» ماشی از التهاب تاندون «پاتلار» است که استخوان کشکک زانو یا پاتلا را به استخوان درشت‌نی یا تیبیا متصل می‌کند.
التهاب تاندون زانو ممکن است هنگامی که در آخر هفته‌ها فعالیت‌های پرفشاری مانند دویدن یا بسکتبال را که با جهش‌های بسیار روی سطوح سخت همراه هستند، انجام می‌دهید، بدون اینکه در طول هفته بدنتان را آماده کرده باشید، رخ دهد. یک عامل خطرساز دیگر سن شما است. تاندون‌ها با افزایش سن انعطاف‌پذیری کمتری پیدا می‌کنند و عضلات متصل به آنها هم قدرتشان را از دست می‌دهند و هر دوی این عوامل باعث فشار بیشتر بر تاندون‌ها می‌شود. انعطاف‌ناپذیری عضلات همسترینگ و چهارسر ران هم احتمال التهاب تاندون زانو را افزایش می‌دهد.
التهاب تاندون زانو این علائم را ایجاد می‌کند:
- احساس درد در بالا یا پایین کشکک زانو.
- تورم.
- دردی که با فعالیت‌هایی خاص عود می‌کند و با استراحت تسکین می‌یابد
- درد در موارد شدید ممکن است مداوم باشد و در هنگام استراحت هم ادامه یابد و حتی خواب را مختل کند.
برای تسکین درد تاندونیت باید حرکاتی را که روی زانوها فشار می‌آورند، محدود کنید، کمپرس سرد انجام دهید، مسکن‌های معمول مانند آسپیرین یا سایر داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن مصرف کنید و محافظ زانو به کار ببرید.
هنگامی که درد و تورم برطرف شود، تلاش کنید به تدریج به فعالیت‌های عادی‌تان بازگردید، اما فعالیت‌های ورزشی شدید را تا چند هفته شروع نکنید. در موارد شدیدی که درد برطرف نمی‌شود، پزشکتان ممکن است درمان‌های اضافی را پیشنهد کند.
همچنین برای این که دوباره به این عارضه مبتلا نشوید، از دکترتان درباره ورزش‌هایی که به انعطاف‌پذیری عضلات کمک می‌کنند و عدم تعادل عضلات اطراف مفصل زانو را که روی آن فشار می‌آورد، برطرف می‌کنند، پرس‌وجو کنید.
نظر شما