سال‌های پایانی عمر یک‌بار پس از خطابه‌ای پرشور و سپس بحثی تحلیلی و مهم از تاریخ اسلام و آنگاه اشاره به نابسامانی‌ها اندکی بعد از فرود آمدن از جایگاه خطبه سکته کرد و بر زمین افتاد که پس از مدتی سلامت خویش را بازیافت و به تلاش خود ادامه داد.
زنده‌یاد مروی از اینکه گاه کسانی با لحاظ کردن چه و چه‌ها و توجیه‌های ناموجه مواضع پیرایه‌داری می‌گرفتند برمی‌آشفت و از اینکه در چنین حالت‌ها و چگونگی‌ها حق پایمال می‌شد دردمندانه سخن می‌گفت.
او در شیوه خطابه وچگونگی ابلاغ، شیفته مرحوم فلسفی- خطیب زبردست و سخنور بلندآوازه و زبان‌گویای اسلام- بود، به گونه‌ای که خطابه‌های آن بزرگوار را برای بهره‌گیری با دقت و تأمل تمام بدون هیچ‌گونه فروکاستن می‌نوشت. این نگاشته‌ها مورد توجه روانشاد فلسفی قرار می‌گیرد و براساس اظهار نظر کسانی آگاه و معتمد، بخش قابل توجهی از «گفتارهای فلسفی» بر پایه نگاشته‌های مرحوم مروی شکل می‌گیرد.
مرحوم مروی خطیبی پرشور بود، بیانی نافذ و کلامی آتشین داشت. برخی از خطابه‌های پیش از انقلاب او را دیده و شنیده بودم. در خطابه‌هایی، محورداشتن خطابه و تمام سخن برگرد محوری مشخص چرخیدن و دوری از پراکنده‌گویی، بهره‌گیری درست از آیات و تحلیل استوار و روشنگر از روایات و به ویژه بهره‌وری از تاریخ اسلام جایگاهی مهم داشت.
شنیدن سخن وی در شنونده آگاه تردیدی نمی‌گذاشت که گوینده کتاب دیده است، فراوان تأمل کرده است و تاریخ را در نقالی تصور نکرده است و از تامل در گذشته برای روشنگری زمان، تصحیح مواضع و حرکتی آگاهانه برای آینده بهره می‌گیرد و چه شایسته و بایسته. چنین بود که خطابه‌های او مورد توجه عالمان، مصلحان و بیدار‌دلان بود و بر چگونگی و تداوم آن تاکید می‌کردند.
زنده‌یاد مروی بر کرسی تدریس نیز تکیه می‌زد. از درس‌های او درباره تاریخ اسلام یاد کردم. علاقه او به آل‌الله(ع) که در چگونگی خطابه‌هایش اثری یادکردنی داشت و تکیه بر احادیث اهل بیت(ع) در منبرهایش کاملا مشهود بود که از سوی دیگر او را به تدریس منظم و دقیق منابع حدیثی، زیارتی و دعایی واداشته بود. وی یک دوره کامل اصول کافی را تدریس کرده بود و در جلسات بسیار درسی، بسیاری از متون زیارت و دعا را به بحث و فحص گذاشته بود و بالاخره باید یاد کنم از جلسات درس تفسیری وی که بسیار دقیق بود و اثرگذار. در حوزه نیز پیش از انقلاب به تدریس متون حوزوی اشتغال داشت؛ به ویژه «اصول مظفر» مرحوم آیت‌الله حاج‌شیخ محمدرضا مظفر را بارها تدریس کرده بودند، با بیانی روشن و گویا و همین گونه بود درس‌های وی روزگاری در مدرسه حقانی.
