همشهری آنلاین شهره کیانوش‌راد: او در روزهایی که باشگاه‌ها به دلیل شرایط کرونا تعطیل شده‌اند، تمرین‌های خود را بی‌وقفه ادامه می‌دهد تا به آمادگی جسمانی و مهارت حرفه‌ای لازم برای شرکت در مسابقات برسد. شریفی‌منش چند بار تا مرز حضور در مسابقات المپیک پیش رفت اما به دلایلی نتوانسته به آرزوی خود برسد. این تکواندوکار کم شنوا و مدال‌آور امیدوار است که این بار بتواند به رؤیا و آرزوی خود که حضور و قهرمانی در مسابقات المپیک و جهانی است دست یابد. با او که این روزها برای انجام تمرین به بوستان قیطریه می‌رود، درباره تکواندو و سختی‌های پیش رو کم شنوایان گفت‌وگو کرده‌ایم.
قرار گرفتن یک مربی در باشگاه یا مدرسه می‌تواند در پرورش استعدادهای نهفته کودکان و نوجوان مؤثر باشد. اما قبل از آن، خانواده نخستین رکن برای شناسایی استعدادها و هدایت فرزندان برای مهارت‌آموزی است. شریفی‌منش تکواندوکار کم‌شنوایی است که با وجود مشکلات، ورزش را رها نکرده است. او می‌گوید: «پدر و مادرم همیشه حامی من در زندگی بوده‌اند. کودک بیش‌فعالی بودم که تا ۴ سالگی پدر و مادرم متوجه کم شنوایی من نشده بودند. پزشکی که در آن سال‌ها مرا ویزیت می‌کرد، متوجه این موضوع شد و بعد از انجام معاینه مشخص شد که گوش راستم ۶۰درصد و گوش چپم ۷۰درصد کم‌شنواست. مشکلی که از کودکی داشتم، مانع فعالیت و حضور من در جامعه نشد. پدر و مادرم نقش بسیار مهمی در گرایش من به سمت ورزش داشتند و بعد از آنها، استادان و مربیان خوبی سر راهم قرار گرفتند که به من کمک کردند تا بتوانم با آمادگی در مسابقات تکواندو شرکت کنم.»
- دست از تلاش برنداشتم
شریفی‌منش ابتدا در تیم تکواندو شنوایان بازی می‌کرد و نتایج خوبی هم می‌گرفت اما به دلیل کم‌شنوا بودن به پیشنهاد مربی خود تکواندو را در تیم کم شنوایان ادامه داد: «به توصیه مربی‌ام برای شرکت در مسابقات و عضویت تیم‌ملی ناشنوایان تلاش کردم و با آمادگی ۵۰درصد توانستم به مسابقات کشوری و انتخابی تیم‌ملی ناشنوایان راه یابم. نتیجه خوبی گرفتم و توانستم حریفم را که عضو تیم‌ملی بود ضربه فنی(ناک اوت) کنم و اول شوم. اما چون بار اول بود که وارد تیم‌ملی ناشنوایان شده بودم مربیان به من اعتماد نداشتند و مرا از تیم‌ملی برای شرکت در مسابقات المپیک ۲۰۱۷ حذف کردند. این اتفاق، انگیزه مرا برای تمرین‌های مداوم و کسب اعتماد از سوی مربیان بیشتر کرد.
تلاش کردم تا سال بعد بتوانم آمادگی لازم را به دست آورم. برای شرکت در مسابقات آسیایی ۲۰۱۹، تمرین‌ها را شروع کردم. ولی چون تمام تمرکزم روی تمرین بود به وزنم توجه نکرده بودم. در نهایت با ۸۰درصد آمادگی مقام اول کشوری را به دست آوردم و در انتخابی دوم وزنم را به استاندارد لازم رساندم. در مسابقات همه حریف‌هایم را با اختلاف زیاد بردم و اول شدم. در انتخابی سوم هم حریف دومم را ضربه فنی کردم و عضو تیم‌ملی ناشنوایان شدم. خیلی خوشحال بودم که مربیان به من اعتماد کردند و توانستم لباس تیم‌ملی را برای بار نخست بر تن کنم.»
- ناامید شدم اما ادامه دادم
شریفی‌منش چند بار مدال قهرمانی مسابقات کشوری را به دست آورده اما با وقوع چند اتفاق غیرقابل پیش‌بینی نتوانسته است در مسابقات المپیک و جهانی شرکت کند. او اگرچه این اتفاق‌ها را تلخ می‌داند اما می‌گوید باز هم تلاش خواهد کرد تا به اهدافش دست یابد: «حدود ۸ ماه در گرمای تابستان تمرین‌های سخت انجام دادم.
۲۰ روز مانده تا برگزاری مسابقات به آمادگی کامل رسیده بودم. فصل لیگ برتر ایران شروع شده بود. من در وزن دوم تیم فرمانیه بودم ولی اجازه بازی نداشتم. چون فقط ۲۰ روز فاصله تا برگزاری مسابقات مانده بود و مربی‌ها نگران بودند با شرکت در این مسابقات آسیب ببینم اما ۱۰ روز بعد خبر خیلی بدی شنیدیم. هنگ‌کنگ به‌عنوان کشور میزبان مسابقات دستخوش حوادث و میزبانی مسابقات لغو شد. در حالی که خودم را برای به دست آوردن مدال طلا آماده کرده بودم. دیگر نمی‌خواستم تکواندو را ادامه بدهم. بعد از ۶ ماه ویروس کرونا تمام دنیا را فرا گرفت و مسابقات به‌طور کامل لغو شد. در اوج ناامیدی با صحبت‌های پدرم و استادم، دوباره تمرین‌ها را شروع کردم تا برای شرکت در مسابقات المپیک به آمادگی برسم. خود را شایسته کسب مدال طلای المپیک می‌دانم و امیدوارم این بار به رؤیا و آرزویم دست پیدا کنم. استادان حسینعلی نعیمی و محسن سلطانی مریبانی هستند که انگیزه تمرین و ادامه تکواندو را در من ایجاد می‌کنند.»
- حمایت مسئولان تنها انتظار ماست
شریفی‌منش گلایه‌هایی هم از رسیدگی نکردن به ورزشی دارد که چند سال است برای انجام تمرینات هر سختی را به جان خریده است: «متأسفانه مسئولان به ما بی‌توجهی می‌کنند. من، جوان ۲۱ ساله برای تأمین هزینه‌هایم باید کار کنم و به همین دلیل بخشی از ساعات‌های روزانه من صرف کار می‌شود. اما تلاش می‌کنم بهترین نتیجه را در مسابقات بگیرم. از نظر امکانات، بین تیم‌های ناشنوایان و شنوایان تفاوت‌های زیادی وجود دارد و این ناشی از نگاه مسئولان به این ۲ گروه است. در حالی که ما با وجود مشکلات شنوایی، برای اینکه پرچم کشورمان را بالا ببریم تمام تلاشمان را به کار می‌بندیم. در تمرینات مسابقات المپیک اجازه نمی‌دادند ناشنوایان از هوگوی الکترونیکی استفاده کنند. به ما می‌گفتند هوگو ندارند؛ در حالی که بازیکنان تیم‌ملی شنوایان از آن استفاده می‌کردند.» مشکلات خوابگاه و تغذیه نامناسب هم بخشی از صحبت‌های شریفی‌منش است. او در ادامه می‌گوید: «بعد از کرونا و با تعطیلی باشگاه‌ها مجبورم در بوستان‌ها به‌خصوص بوستان قیطریه تمرین کنم. امیدوارم باشگاه‌ها زودتر باز شوند.»
- توسعه ورزش در محله‌ها
شریفی‌منش باشگاه‌ها را بهترین محل برای استعدادیابی می‌داند اما تأکید می‌کند که در این زمینه به خوبی عمل نمی‌شود: «در این ۴ سالی که وارد تیم‌ملی ناشنوایان شدم هیچ بازیکن تهرانی غیر از من در انتخابی و تیم‌ملی نیست. دلیلش را کم توجهی مسئولان می‌دانم. استعدادیابی از جوانان و نوجوان در مدارس و باشگاه‌هاباید انجام شود، اما حتی تا پیش از کرونا هم شاهد تلاشی در این زمینه نبوده‌ایم. خیلی از خانواده‌ها تمایلی به ثبت‌نام فرزندانشان در رشته‌های رزمی ندارند. در حالی که حضور در این رشته‌ها می‌تواند به سلامت جسمی و روانی فرزندانشان کمک کند. علاوه بر این ورزش می‌تواند بخشی از اوقات فراغت را پر کند. در مدتی که من در بوستان‌ها ورزش می‌کنم مردم که همیشه به من لطف داشته‌اند وقتی می‌بینند به سختی دارم تلاش می‌کنم، حتی اگر اهل ورزش هم نباشند اما مرا تشویق می‌کنند. من هم با تشویق آنها دلگرم می‌شوم و سخت‌تر تلاش می‌کنم.»
- کارنامه تکواندوکار جوان:
۱۵ سال عضویت در تیم فرمانیه
سال ۱۳۹۹ـ نفر اول انتخابی
مقام سوم در لیگ برتر جام خلیج‌فارس
سال ۱۳۸۹ـ قهرمان کشور نوجوانان
سال ۱۳۹۲ـ قهرمان تهران
سال ۱۳۹۴ـ قهرمان کشور
سال ۱۳۹۶ـ مقام سوم تهران
سال ۱۳۹۷ـ قهرمان کشور ناشنوایان
سال ۱۳۹۹ـ قهرمان کشور ناشنوایان
نظر شما