همشهری- احمد مازنی ـ نماینده سابق مجلس: مسئله محسوس مردم در سیزدهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری معیشت است. کنترل تورم و رکود، باید در دستور کار رئیس‌جمهور آتی باشد و برنامه شفافی در این زمینه به مردم ارائه کند. مسئله دوم، برنامه رئیس‌جمهور برای تقویت تولید در کشور است. وابستگی کشور به بخش‌های خصوصی خارج از کشور حتما در اقتدار و امنیت ملی تأثیر منفی دارد. سومین اولویت، حل مشکلات مربوط به روابط بین‌الملل است. حتما رئیس‌جمهور باید از درجه‌ای از کفایت سیاسی برخوردار باشد که بتواند در تعامل با رهبری، مجلس و سایر ارکان و نهادهای حاکمیتی روی توافق و تعامل با دنیا یک برنامه روشن ارائه کند.
راهکار اجماع و همراهی برای دستیابی به این مطالبات چیست؟ رئیس‌جمهور آتی باید گفت‌وگوهای ملی و درون نظام را کنترل کند. بخش عمده‌ای از مشکلات ما ناشی از تنازعات داخلی است که بر سر موضوعات بدیهی اختلاف‌نظرهای کارشناسی متضادی را مطرح می‌کنند که از منتهی الیه مخالفت و ضرر تا حد نهایی موافقت و استفاده مطرح می‌شود. لوایح چهارگانه FATF مثال خوبی در این زمینه بوده است. برخی از این لوایح در شورای نگهبان به مانع برخوردند و برخی دیگر در مجمع تشخیص مصلحت نظام.
اگر رئیس‌جمهور اهل تعامل باشد و نخواهد با یکجانشینی از دور مسائل را مدیریت کند، می‌تواند این گره‌ها را در گفت‌وگو با رهبری و اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام حل کند. در سطح دیگری از معضلات، آسیب‌های اجتماعی بیداد می‌کند. جلسات ویژه شخص مقام معظم رهبری در این ارتباط و تشکیل سازمان امور اجتماعی در وزارت کشور برای این امر بوده است. با وجود فعالیت سازمان بهزیستی، وزارت رفاه و برخی نهادهای اجتماعی دیگر اثری از کاهش آسیب‌های اجتماعی مشاهده نمی‌شود. اینها اولویت‌های فوری کشور هستند.
دال مرکزی مسائل جامعه ایران هم‌اکنون به حل مسئله اقتصادی برمی‌گردد. اگر گفت‌وگو در جامعه ما تقویت شود و رئیس‌جمهور کسی باشد که اهل تعامل در داخل و خارج از کشور باشد مطالبات اقتصادی قابل تحقق است. ما نه در قانون اساسی بن‌بست داریم، نه در رویه‌های اجرایی و نه حتی در سبک رهبری کشور.
ایران در مقطعی توانست با ۶ کشور قدرتمند دنیا مذاکره کند و به توافق دست یابد. این توافق در شورای امنیت سازمان ملل به تأیید رسید. برای حفظ این توافق جنگ اقتصادی بیش از ۳ساله را تحمل کردیم. شرط اصلی دستیابی به این مطالبات این است که گفتمان ما حکمفرمایی گفت‌وگو باشد. این که هر کسی روی حرف خودش بایستد و از تریبون بخواهد با رکن دیگر نظام حرف بزند مشکلی را حل نمی‌کند. همه باید دور یک میز حول مباحث مشترک گفت‌وگو کنند و به حل مشکلات بپردازند و بعد نیز به اراده و نظر مردم نیز احترام بگذارند. اگر ۲ اصل گفت‌وگو و احترام به‌نظر مردم به‌عنوان فصل‌الخطاب پذیرفته شود، امور سامان پیدا می‌کند.
نظر شما