اجرای ماهرانه ورزشکاران در میدان ورزش زیبایی‌ها را می افزاید و تماشاگران و علاقمندان را به وجد می آورد، اما صحنه زیبای رقابت ورزشی گاه توسط ورزشکاران به زشتی می گراید و با خشونت و پرخاشگری آلوده می شود.

رسول حاصلی

پرخاشگری بخش مشترکی از زندگی اجتماعی افراد است، زیرا کمتر کسی را می توان یافت که با بیان‌های تند و انتقادهای شدید به دیگران آزار نرسانده یا در هنگام خشم، رفتار خشن انجام نداده و پرخاشگری خویش را به اشکال مختلفی  ابراز نکرده باشد. ارائه تعریفی جامع برای پرخاشگری که مورد قبول همگان باشد امکان پذیر نیست زیرا دیدگاههای متفاوت درباره ی این که آیا بایستی پرخاشگری را بر اساس نتایج ملموس و عینی آن و یا بر اساس نیت و مقاصد شخصی افراد تعریف کنیم، باعث پدید آمدن تعریف های متفاوتی از پرخاشگری شده است: برخی از روانشناسان پرخاشگری را رفتاری می دانند که موجب آسیب به دیگران شود یا بالقوه بتواند به دیگران آسیب بزند. این آسیب می تواند بدنی مانند کتک زدن، لگد زدن ، یا لفظی مانند ناسزاگویی و فریاد زدن و یا حقوقی، مانند به زور گرفتن چیزی باشد. خشـم و پرخاشـگری هیجـانهـای جهـان شـمولی هستند که در همه فرهنگها دیده می شوند و یکی از شایعترین مشکلات رفتاری هستند که موجب ناراحتی و پریشانی دیگران شده و بهداشـت روانـی جامعـه را مختل می کننـد. ورزش سرشار از زیبایی هاست. اجرای ماهرانه ورزشکاران در میدان ورزش زیبایی ها را می افزاید و تماشاگران و علاقمندان را به وجد می آورد. اما صحنه زیبای رقابت ورزشی گاه توسط ورزشکاران به زشتی می گراید و با خشونت و پرخاشگری آلوده می شود. در عرصه فعالیت های ورزشی پرخاشگری برای توصیف جنبه های گسترده ای از اعمال مورد استفاده قرار می گیرد. مثلا" یک ورزشکار گلف را می‌توان به دلیل اتخاذ رویه ای نادرست برای غلبه بر رقیبش در یک رقابت پرخاشگر نامید. همان طور که می دانیم خشونت و پرخاشگری در ورزش کاملا" از بین نخواهد رفت و گاهی کمی چاشنی خشونت لازمه بعضی از ورزش ها و مورد علاقه تماشاچیان است. همچنین تاکید بیش از حد به برد و باخت، تاثیر پذیری از مربیان و ورزشکاران پرخاشگر، انگیختگی بیش از حد و گاهی فشار مطبوعات و رسانه های تصویری از علل بروز خشونت و پرخاشگری در مسابقات ورزشی است. به همین دلیل بیشتر تمرکز روانشناسان روی از بین بردن پرخاشگری خصمانه و کاهش پرخاشگری ابزاری و تقویت رفتار قاطعانه در ورزشکاران است.

در این مبحث به چند روش کاهش پرخاشگری اشاره می کنیم:

- متعهد شدن ورزشکاران به اینکه رفتارهای پرخاشگرانه خود را کنترل کنند تا از اخراج شدن و آسیب رسیدن به تیم جلو گیری شود.

- اگر در ورزشی خشونت جایز شمرده شود، بهتر است خشونت ابزاری تقویت شود نه خشونت خصمانه یعنی آسیب رساندن به رقیب نباید هدف شود.

- روبرو کردن ورزشکار با الگوهایی که بدون خشونت و پرخاشگری و با استفاده از مهارت به موفقیت دست می یابند. می تواند به کاهش خشونت ورزشکار کمک کند.

- آماده بودن ورزشکاران از نظر جسمانی و روانی موجب کاهش پرخاشگری و خشونت در آن ها می شود. برنامه های آماده سازی بازیکنان بایستی به گونه ای باشد که آن ها را برای اجرای مهارت های ورزشی در حد مطلوب آماده نماید.

- مربی می تواند با تقویت رفتار کنترل خشم در ورزشکاران و  بازیکنان، خشونت و پرخاشگری آنها را به حداقل برساند.

و در نهایت اینکه روانشناسان معتقدند افرادی که ورزش می‌کنند و اوقات فراغت خود را بیشتر با انجام فعالیت‌های بدنی می‌گذرانند از رشد عاطفی خوبی برخوردار هستند و فعالیت‌های ورزشی فرصت مناسبی را برای ابراز شادی، علاقه، ایجاد حس خودباوری، اعتماد به نفس و کسب شایستگی‌های فردی ایجاد نموده و سبب فرو نشاندن پرخاشگری نهفته در افراد می‌شود. برخی از تحقیقات انجام شده خاطر نشان می‌سازد که تمرینات ورزشی در دراز مدت به طور قطع موجب کاهش پرخاشگری در نوجوانان می‌شود.

بنابراین بیاییم با آموزش مهـارتهـای کنتـرل خشـم توسط مربیان و سرپرستان تیم های ورزشی باعث کـاهش پرخاشگری در ورزشکاران شویم.

کد خبر 589730

دیدگاه خوانندگان امروز

پر بیننده‌ترین خبر امروز

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha