به گزارش همشهری آنلاین به نقل از وب‌ام‌دی این یافته‌ها که برای نخستین بار در ماه ژانویه امسال اعلام شدند، اکنون پس از داوری همتا (بازبینی کارشناسان مستقل) در یک ژورنال پزشکی معتبر (ژورنال پزشکی نیوانگلند) منتشر شده‌اند.
دکتر آنتونی گوردون، صاحبر کرسی بیهوشی و مراقبت‌های بحرانی در ایمپریال کالج لندن در انگلیس و سرپرست این پژوهش گفت: «خوشحالیم که پس از داوری همتا نتایج کامل منتشر شده‌اند. این انتشار قوت یافته‌های ما را ثابت می‌کند که داروهای توسیلیوزمب و ساریلومب می‌توان مرگ را در بیماران دچار کووید-۱۹ شدید تا حدود یک چهارم کاهش دهند.»
در این بررسی که یافته‌هایش در ابتدا در ماه نوامبر (آذر) گزاش شده بود، داروهای درمان‌کننده آرتریت روماتوئید یعنی توسیلیزومب (Acterma) و ساریلومب (Kevzara) موارد مرگ را در میان بیماران کووید-۱۹ در وضعیت بحرانی تا حدود ۹ درصد (۲۵ درصد نسبت به گروه شاهد) کاهش دهند. این داروها داروهای «تنظیم‌کننده پاسخ ایمنی» هستند که «آنتاگونیست‌های گیرنده اینترلوکین-۶» نامیده می‌شوند.
این داروها همچنین مدت بستری بودن بیماران در بیمارستان را هم به طور قابل‌توجهی کاهش دادند.
گوردون در این باره گفت: «بیماران به طور میانگین حدود یک هفته زودتر از بخش مراقبت‌های ویژه مرخص شدند و دو هفته زودتر بیمارستان را ترک کردند.» به گفته او «چندین هزار نفر از بیماران کرونا» از تجویز این داروها در سرویس ملی بهداشت بریتانیا سود برده‌اند.
او افزود: «سایر بررسی‌ها تاکنون نیز نتایج ما را تایید کرده‌اند و به این ترتیب شمار حتی بیشتری از بیماران همچنان از این داروها سود خواهند برد.»
۳۵۳ بیمار در این کارآزمایی بالینی به دو گروه دریافت‌کننده توسیلیزومب یا ساریلومب و گروه دریافت‌کننده دارونما یا پلاسبو تقسیم شدند. در گروه دارونما ۳۶ درصد بیماران درگذشتند، در حالی که این رقم در گروه دریافت‌کننده داروها ۲۷ درصد بود (۲۸ درصد برای توسیلیزومب و ۲۲ درصد برای ساریلومب).
به گفته این پژوهشگران این نتایج به این معناست که به ازای هر ۱۲ بیماری که با این داروها درمان شدند، جان یک نفر نجات پیدا کرده است.
گوردون اشاره کرد که کارآزمایی‌های قبل با این داروهای «آنتاگونیست گیرنده اینترلوکین-۶» سودمندی واضحی از لحاظ پیشرفت بیماری یا زنده ماندن را در بیماران کووید-۱۹ نشان نداده بودند. اما به گفته او، این کارآزمایی‌ها شامل بیمارانی می‌شد که بیماری در آنها شدت کمتری داشت و درمان در مراحل متفاوتی در آنها شروعه شده بود.
او گفت: «یک تفاوت اساسی بررسی ما با بررسی‌ها دیگر ممکن است این باشد که ما بیماران در وضعیت بحرانی در طول ۲۴ ساعت پس از بستری در بخش مراقبت‌های ویژه برای حمایت از اندام‌های حیاتی وارد این کارآزمایی کردیم. این تفاوت نشان می‌دهد که پنجره زمانی بالقوه‌ای در ابتدای بیماری وجود دارد که درمان بدحالترین بیماران با داروهای تنظیم‌کننده ایمنی می‌تواند بیشترین سودمندی را داشته باشد.»
نظر شما