به گزارش همشهری آنلاین، محسن هاشمی رفسنجانی در بیست و پنجمین همایش ملی – منطقه ای انجمن متخصصان محیط زیست ایران با عنوان محیط زیست، چشم اندازو برنامه های توسعه با رویکرد تغییر اقلیم و تاب آوری که به صورت مجازی برگزار شد، اضافه‌کرد: «الگوهای مورد نیاز نباید به اسم محیط زیست مانع توسعه بشوند و به‌خاطر یک منفعت بخشی، منافع ومصالح ملی را دچار آسیب کنند.»
او توسعه پایدار را یک مفهوم کاربردی دانست که باید از تصمیم گیری در سطح بنگاه تا تصمیم گیری های کلان و سیاستگذاری های عمومی کشور تسری پیدا کند.
رئیس شورای شهرتهران در این همایش که در قالب وبینار برگزار شد همچنین گفت: «توسعه پایدار یا توسعه سازگار با محیط زیست یکی از مباحثی است که از نیم قرن گذشته در جهان مورد توجه قرار گرفته است اما در ایران کمتر به آن توجه می شود. بحث تغییرات اقلیمی و تاثیرات متقابل آن بر فعالیت‌های اقتصادی و اجتماعی در جوامع نه تنها برای ایران بلکه در جهان یکی از مسایل چالش برانگیز است و دیدیم که از نخستین مواردی که دولت جدید آمریکا، آن را در اولویت قرار داد، بازگشت به تعهدات و توجه به مسایل زیست محیطی بود که توسط ترامپ نادیده گرفته می‌شد.»
هاشمی رفسنجانی ادامه داد: «در ایران نیز دو موضوع هوا و آب، کلیدی ترین مسایل اقلیمی هستند که تاثیر مستقیمی بر زندگی مردم دارند و اگر در برنامه های توسعه، مدیریت و بهبود معضلات ایجاد شده در حوزه آب و هوا مورد توجه قرار نگیرد، قطعا در دهه آینده ابعاد این بحران وخیم تر خواهد شد.»
تبعات اجرای طرح‌های‌غیرکارشناسی برای محیط زیست
او افزود: دی‌ماه امسال، هوای تهران، بیشترین تعداد روزهای ناسالم را در یک‌دهه گذشته داشت و میزان بارندگی در زمستان امسال نیز به‌طرز چمشگیری نسبت به سال‌های گذشته کاهش یافته است. ضمن اینکه تعداد زیادی از استان‌ها نظیر خوزستان، اصفهان و مرکزی نیز با مشکلاتی مشابه تهران در حوزه هوا مواجه هستند و کشور به استثنای دوسال گذشته با بحران درازمدت خشکسالی روبروست. در این شرایط یک برنامه ناپایدار توسعه اقتصادی می تواند این مشکلات اقلیمی را تشدید کند.»
رئیس پارلمان شهری پایتخت تصریح کرد: «به‌طور نمونه ما در دهه ۸۰، اجرای طرح غیرکارشناسی اتیلن شرق را شاهد بودیم که براساس فشار تعدادی از نمایندگان مجلس، دولت پذیرفت که یک مجموعه پتروشیمی که بالاترین مصرف آب را در صنایع دارد در مناطق کم آب و دچار خشکسالی شرق کشور ایجاد کند. یا انتقال فولاد مبارکه از جنوب وحاشیه خلیج فارس به اصفهان در اوایل انقلاب، که موجب بلعیده شدن زاینده رود و صدمات بزرگ اقلیمی به استان اصفهان شد. همچنین تغییر منفی در رفتار کشاورزان مانند کاشت برنج یا محصولات نیازمند آب زیاد در مناطق کم آب نمونه هایی از این رویکرد نادرست در حوزه کشاورزی هستند. بر همین اساس، برای یک توسعه پایدار به خرده الگوهایی که تصمیمات درست را در حوزه های مختلف اعم از صنعت، کشاورزی، شهرسازی و خدمات راهبری کند، نیاز داریم. در غیر این‌صورت، برای منافع کوتاه مدت، خسارت ها و آسیب‌های درازمدت را به جوامع وارد می کنیم.»
آلایندگی پالایشگاه‌های فرسوده هزار برابر استاندارد جهانی
هاشمی رفسنجانی خاطرنشان کرد: «در برخی حوزه ها، نظیر بخش انرژی وضعیت به‌مراتب نگران کننده تر است. تقریبا بخش عمده صنعت پالایش کشور فرسوده شده است؛ در خروجی محصولات پالایشگاهی ما، محصولات سنگین نظیر مازوت و نفت کوره ۱۰ برابر استاندارد روز ایجاد می‌شود و در این محصولات میزان گوگرد حدود ۱۰۰ برابر میزان استاندارد جهانی است. یعنی ما فقط در پالایشگاه‌های فرسوده خود، حدود هزار برابر استاندارد جهانی آلایندگی ایجاد می کنیم و این پالایشگاه برای نوسازی وبه‌روز شدن، نیاز به سرمایه ای حدود ۱۵ میلیارد دلار دارد که تامین این منابع مالی از عهده صاحبان آن مانند تامین اجتماعی یا صندوق بازنشستگی و ... خارج است.
رئیس شورای شهر تهران افزود: «این اتفاق نتیجه توسعه نیافتن زیرساخت‌ها در بخش انرژی در دو دهه اخیر است. اگر در دهه ۸۰ که درآمدهای صنعت کشور بالغ بر هزار میلیارد دلار وقیمت نفت به‌طور متوسط حدود ۹۰ دلار بود، استفاده مناسبی از سرمایه های کشور می شد، امروز با این بحران‌ها مواجه نمی شدیم و بخش پالایش درآمدزایی زیادی برای اقتصاد کشور و آلودگی کمتری برای محیط زیست داشت.»
او با بیان اینکه مشابه همین اتفاق را در صنعت سیمان و فولاد و سایر صنایع با آلایندگی زیاد و حتی در صنعت حمل ونقل شاهد هستیم، تصریح کرد: «نبود الگوهای درست توسعه موجب اتلاف انرژی وسرمایه کشور وآلایندگی شدید شده است به نحوی که دیگر نفس کشیدن برای مردم در نیمه دوم سال دشوار می شود. با این حال اما متاسفانه به تعهدات دولت والزامات قانونی برای توسعه حمل ونقل عمومی در این سال‌ها عمل نشده و سیستم حمل ونقل عمومی در شهرها دچار فرسودگی وکمبود شدید در حوزه ناوگان و تجهیزات است.»
نظر شما