21 سال پیش وقتی هیات داوران فیلم «زیر آفتاب شیطان» ساخته موریس پیالا را به عنوان برنده نخل طلای کن برگزیدند، خیلی از تماشاگران به جای تشویق، این کارگردان فرانسوی را هو کردند. در کن 1987، فیلم‌هایی چون «بهشت بر فراز برلین»(ویم وندرس) و «چشمان سیاه» (نیکیتا میخالکوف) حضور داشتند ولی داوران انتخابشان «زیر آفتاب شیطان» بود؛ فیلمی که هنگام نمایشش بسیاری از تماشاگران، سالن را به نشانه اعتراض ترک کرده بودند.
همان موقع منتقدی با زیر سؤال بردن جشنواره کن نوشت:«به هر حال نباید فراموش کنیم که کن را فرانسوی‌ها برگزار می‌کنند و گاهی اوقات لازم می‌دانند با اقدامات اینچنینی برای احیای سینمای فرانسه تلاش کنند؛ سینمایی که پس از مرگ فرانسواتروفو و به حاشیه رفتن ژان لوک‌گدار، شرایط مساعدی ندارد.اما کاش این کار برای یک فیلم لااقل متوسط صورت می‌گرفت، نه برای «زیر آفتاب شیطان» که یکی از ضعیف‌ترین فیلم‌های کن بود.»
میزان انتقادها به کن چنان بالا بود که 21 سال طول کشید تا بار دیگر، یک فیلم فرانسوی نخل طلا را ببرد. فیلم «کلاس» ساخته لورن کانته آخرین فیلم بخش مسابقه بود که به نمایش درآمد. هر چند پن رئیس هیات داوران امسال در دفاع از انتخابشان گفت: این فیلم اگر روز اول هم به نمایش در می‌آمد، تفاوتی برای ما نداشت.
اما همه می‌دانند معمولاً فیلم‌هایی که در روزهای آخر یک فستیوال به نمایش در می‌آیند، بخت بیشتری برای جلب نظر داوران دارند. «کلاس» البته، فیلم مورد علاقه منتقدان و روزنامه‌نگاران هم بود و به لحاظ سبک و سیاق نزدیک به سلایق شان‌پن؛ که از قبل گفته بود از سینمای مستقل حمایت خواهد کرد.
«کلاس» انتقادی صریح از جامعه چندپاره و چند ملیتی فرانسه با تمام تناقض‌های موجود در آن است، با ساختاری سینمایی که گویا واقع‌نمایی را در دستور کار قرار داده است؛ فیلمی که حتی نظر مساعد سیاستمداران راست‌‌گرای فرانسه را هم به خود جلب کرده است.
«کلاس» هم به لحاظ ساختار تکنیکی نزدیک به سلیقه کن است و هم لحن انتقادی‌اش و حتی موضع‌گیری فیلمساز نسبت به جامعه و تصویری که از محله‌های فقیرنشین ارائه می‌دهد، همسو با نظرات مدیران این فستیوال. در یکی از کم رونق‌ترین دوره‌های برگزاری کن، که کیفیت ناامیدکننده فیلم‌ها صدای همه را در آورده بود، «کلاس» در حالی نخل طلا را برد که ایستوود ناکام بزرگ نامیده شد.(پن نشان داد که رابطه استاد و شاگردی تاثیری روی قضاوتش ندارد.)
ندادن نخل به سازنده انیمیشن «والس با بشیر» را هم خیلی‌ها اقدامی برای به جنجال کشیده نشدن، کن دانستند. ظاهراً وقتی فیلم‌ها و حتی حال‌وهوای فستیوال، نوعی آرامش و رخوت را القاء می‌کنند، دلیلی ندارد که داوران این آرامش را به هم بزنند.
