در واقع باید به دنبال دلایل سینمایی این موضوع گشت، نه بهانه‌های سیاسی. به همین دلیل تصور می کنم دلیل راه نیافتن فیلم‌های ایرانی به کن را باید در کیفیت خود آنها جستجو کرد. در واقع مهم‌ترین ناکامی در جشنواره کن را باید ناشی از این مسئله دانست که در یک سال گذشته نتوانستیم چنان که باید فیلم‌هایی بسازیم که زمینه‌ساز موفقیت ما در مهم‌ترین جشنواره سینمایی جهان باشد. برای توفیق در کن و کلا در جشنواره‌های معتبر سینمایی نیازمند برنامه‌ریزی دقیق و حساب شده هستیم .
عدم‌موفقیت ایران در کن را باید به موفق نبودن سینمای ایران در سال گذشته نسبت داد. تحلیل‌ما از این موضوع، نباید به مسایل و دلایلی خارج از موضوعات یا معیارهای سینمایی باشد چون واقعیت این است که سال خوبی برای سینمای ایران نداشتیم. اکثر مهمانان خارجی در مقایسه با سال‌های قبل جشنواره فجر، از وضعیت فیلم‌ها اظهار ناامیدی می‌کردند که بخش عمده‌ای از همان فیلم‌ها به جشنواره کن ارائه شده است.
دولت‌ها روی سینمای کشورشان به‌عنوان یک امر جدی، برنامه‌ریزی و کارشناسی‌های بلندمدت و میان مدت دارند و برای سینما به‌عنوان یکی از مهم‌ترین شاخصه‌های پیشرفت در کشورهایشان هزینه پرداخت می‌کنند وبا یک سلیقه خاص از یک سینمای خاص حمایت نمی‌کنند. اگر قصد داریم سینمای ایران در عرصه‌های بین‌المللی حرف‌های جدی‌تری داشته باشد، باید مسئولان از سینما حمایت کنند.
نمی‌توان درباره عدم‌حضور سینمای ایران در بخش‌های رسمی کن اظهارنظر عجولانه‌ای داشت و فقط این موضوع باید بهانه‌ای باشد تا ما به فکر برنامه‌ریزی بیفتیم.اگر در انتخاب فیلم‌های جشنواره کن فقط مسائل سیاسی را لحاظ کنیم، ساده‌‌انگارانه است، براساس تجربه جشنواره فیلم فجر گذشته، عدم‌انتخاب فیلم برای کن چندان غیرمنتظره نبود.
